Endlessly

Thirty Four

Para akong zombie na naglakad papunta sa office ni Boss. Wala ako sa aking sarili at tulala. Ni hindi ko maramdaman ang katawan ko habang naglalakad.

Paano ko nagawa at nasabi ang lahat ng yon sa kanya?Paano ko nakaya na umalis palayo sa kanya? Ni minsan hindi ko naisip na makakapagsalita ako kay Adam ng ganon. Si Adam na ayaw na ayaw kong masaktan.

I shake my head, trying to clear up my thoughts. Kailangan kahit papano, maayos akong humarap kay Boss.

"Hi,Hannah, good to see you." pambungad sa akin nya sa akin ng pumasok ako sa kanyang opisina. Naupo agad ako sa upuan sa kanan. Maganda ang mood nya ngayon.

Agad akong napatingin sa folder sa aking harap. Nandito ang logo ng company na makikipag-merge sa amin. Nangiti ako ng pilit. Kung siguro maayos ang lahat ngayon,hindi ako kakabahan umupo dito.

"Good Afternoon,Sir." sumunod na pumasok sa opisina si Ice. Tumabi sya agad sa akin at siniko ako.

Ngumuso sya. "Problema?." bulong nya sa akin. Umiling lang ako sa kanya.

Alam ko namang mukha akong pinagsukluban ng langit at lupa ngayon. Alam kong namamaga ang mga mata ko at maputla ang aking kulay. Hindi ko pwedeng sabihin na ayos lang ako,dahil halatang-halata ang pagsisinungaling ko.

"I have those documents ready since last week. Kayo nalang talaga ang inaantay ko." pinabuksan sa amin ni Boss ang folder.

Laman nito ang module ng training na mangyayari sa Paris. Nakasulat din dito ang mga benefits, rules, at kung anu-ano pang agreement.

Diniscuss sa amin ni Sir ang magiging kalakaran kung sakaling pumayag kami. Wala akong nakikitang kahit anong kalugihan sa parte ko para sa training na ito. Lahat, pabor sa mas ikakaganda ng buhay ko. Kailangan ko lang i-check online ang mga ongoing stations at magbigay ng instructions sa kung anong dapat gawin.

Nasa agreement din ang pagkakaroon namin ng isang free round-trip ticket pabalik ng Pilipinas na pwedeng gamitin kung gusto naming umuwi sa loob ng dalawang taon.

"Ice? Any question?." bumaling kaming dalawa kay Ice.

Ngumiti lang ito kay Boss bago pumirma sa ibabang kontrata ng agreement.

"Thank you for this,sir." tsaka nya isinara ang folder.

Ngayon,sa akin naman ang buong atensyon ni Boss at Ice. Tinitignan nila ako, naghihintay ng susunod kong gagawin at sasabihin.

"Alam kong hindi ka pa sigurado dito,Hannah. But come to think of this opportunity for your career growth." umiling sya at ngumiti. "You can always talk to Adam through Skype or Facebook. We have internet now. You won't miss him that much, so don't be too clingy." biro ni Sir.

Tumawa sila ni Ice. Mas nadurog ang loob ko.

I know what he's about to say. And Im afraid I'll believe in those words so I cut him off.

Masyado na akong madaming narinig na masasakit na bagay ngayong araw. At ang marinig pa syang magsinungaling ngayon sa nararamdaman nya, hindi ko na alam kung kakayanin ko pang hindi umiyak.

Lumuwag ang akap nya sa akin. Kinagat ko ang aking labi para pigilan ang sarili kong magsalita. Dapat galit ako ngayon. Dapat sinampal ko sya at pinaulanan ng mga tanong. Pero takot na takot ako sa mga maririnig ko sa kanya.

Iniharap nya ako sa kanya. Hindi ko na napigilan ang pagtakas ng luha ko ng sumalubong ang malulungkot nyang mga mata. Tears are starting to form in his eyes too. Tears. Those precious tears.

"What is that again,Hannah?." hinawakan nya ang magkabilang balikat ko at tinitigan ako mabuti.

Hindi ako sumagot at mabilis na umiwas sa mga mata nya. Ayoko ng ganito. Ayokong maniwala na sa kanya. Ayoko.

"Let's talk outside." hinawakan nya ang kamay ko at hinila ako papunta sa elevator. Pinindot nya ang ground floor kung nasaan ang parking lot ng office.

Ngayon ko lang ginustong lumayo kay Adam ng ganito. His presence is slowly suffocating me. I hate it. I hate everything.

Muli nyang hinawakan ang kamay ko nang bumukas ang pintuan ng elevator. Pumunta kami sa kanyang sasakyan.

"Get in. We need to talk." its like a command. Padabog akong pumasok sa kanyang sasakyan ng hindi sya nililingon at nagsasalita.

Mabilis din syang nakasakay sa driver's seat. Binalot ng katahimikan ang kotse nya. Nagpapakiramdaman kami kung sino ang unang magsasalita at kung ano ang dapat sabihin.

"Tell me why are you doing this now. Siguro naman may karapatan akong malaman, 'di ba, Hannah?." his look is piercing through me.

"I-I want to end things between us." I want you to end this game with me, Adam.

Rinig ko ang paghinga nya ng malalim. He's holding back his anger. Pinalo nya ang manibela bago ko maramdaman ang muli nyang pagtingin sa akin.

Kinuha nya ang kamay ko at hinalikan ito. "What happened?Did I do something wrong?."

Everything between us is wrong,Adam. Everything you do is wrong.

"It's not working for me,Adam--

"Putangina naman! Anong hindi nagwo-work? Maayos tayo, di ba?Kagabi lang,maayos tayo. Anong nangyayari ngayon?.Tangina, kung kailan naman sigurado na ako,tsaka mo sasabihin yan? ." frustration and anger, that's what I feel in his voice.

I want to hug him and wipe those precious tears. But my mind and body right now is in too much pain, I can't even think straight. Hindi ko na alam kung dapat ko bang sundin ang nararamdaman ko o yung katangahan na pinapairal ko.

"A-ayoko na,Adam. Sawa na ako." I lied. Kumawala na yung kanina pang mga luha na pinipigil kong lumabas.

I hate myself from feeling this much pain. I hate myself for loving him too much. Kung siguro ay pinairal ko lang ang utak ko at nakinig kay Mama, baka hindi ganito kahirap. Baka sakaling nakilala ko pa sya at hindi ako agad naniwala sa mga sinasabi nya.

"Am I not enough for you?." damn.his.words.

I want to cuss at him so bad. Nafu-frustrate na ako dahil hindi ko alam ang isasagot ko. Kanina ko pa din pinipigil ang sarili kong mag emotional outburst dito.

Pumikit ako ng mariin bago muling tumingin sa kanya.

"Oo. Kasi 'di ba,gago ka?." nanatili ang mga mata ko sa kanyang mga labi. Hindi ko na kayang tumingin pa sa mga malulungkot nyang mata. Masyado nang masakit.

"I love you,Hannah." something inside me broke into million pieces. His eyes were hoping. Maybe hoping I will change my mind and take my words back.

God knows how long I've been waiting for him to finally say those words. Now that he finally gave in, we're stuck in a fvcked up situation.

"Im sorry,Adam, I don't think I can accept that beast inside you." then I left his car without hearing his answer.

Naisip ko na nag-alanganin akong kunin ang training na ito dahil ayokong iwan sya. Tanga na kung tanga pero ganoon ko kamahal si Adam para ipagpalit ang mas magandang oportunidad sa ibang lugar.

Kinuha ko ang ballpen at mabilis na pumirma sa agreement.

"Call me in,boss." ngumiti ako ng pilit.

"You two, say Hello to Paris next week."