De Ontmoeting

Hoofdstuk 45

POV Fay:

Mijn haar wordt in een bak met water geduwd. Mijn haar is zojuist geverfd. De bakjes die op tafel stonden, waren dus haarverf. Ik heb geen idee hoe het eruit ziet. Kort geniet ik van het water op mijn hoofd. Echter verdwijnt de fijne sensatie als Sem keihard met zijn nagels mijn haar wast. "Aardig zijn zit er voor jou niet in hè," mompel ik chagrijnig. Als beloning trekt hij nog is aan mijn haar waardoor ik keihard met mijn hoofd op de onderkant van de bak aan kom. Van de pijn rolt er nog een scheldwoord over mijn lippen. Boos krijg ik een handdoek aangegooid waarmee ik mijn natte haren droog. "Ik haat je." sis ik naar Sem die ons grijzend aan zit te kijken. Dit keer is Valerie aan de beurt. Bij haar gaat er bijna alles vanaf. Een kort kapsel blijft er nog over. Een beetje een jongensachtig kapsel. Sem knipt gewoon wat random plukken weg, en hij lijkt plezier in te hebben in wat hij doet. Ik kijk hem vol walging aan. Valerie laat alles maar gebeuren. Ik kan niets aflezen in haar gezicht. Sem gooit er wat verf op en gaat ruw met zijn handen door haar korte haar. Het is een ravenzwarte kleur.

Bij Valerie volgt het zelfde ritueel als bij mij. "Als jullie nu hebben gezien hebben jullie een ander look gekregen door de meester kapster Sem." zegt hij grinnikend als hij naar onze haren kijkt. "Waarom?" Zeg ik zachtjes. Ik voel aan mijn haren en zie dat mijn haar net mijn kin bereikt. Het heeft een donker rode kleur, maar wanneer het droog is zal het een stuk lichter worden. "Nou, we gaan verplaatsen." Zegt hij doodleuk alsof het de normaalste zaak is in de wereld. "We gaan gezellig met ze vieren naar het buitenland."

Beeld vervaagd en het enige wat ik wil is Sem aanvallen. "We gaan wat?!" schreeuw ik van woede. Mijn stem trilt van angst en woede. Frustratie komt naar boven als ik weet dat dit de laatste kans was op vrijlating was. "Ja, we gaan naar het buitenland. Naar Spanje om precies te zijn." Hij draait met zijn voet een rondje op de grond. Hij steekt zijn handen onschuldig omhoog "Het was een bevel van Timo," Zegt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt. Sprakeloos laat ik mijn hoofd hangen, niet meer wetend wat ik moet zeggen. Ik ben ontvoerd, word gevangen gehouden door Sem terwijl Timo meer slachtoffers aan het maken is en misschien gaan we over een paar dagen wel naar het buitenland toe. En ik dacht dat het niet erger kon.

POV Timo:

"Meneer?" Een wazige kinderstem klinkt uit de verte. "Meneer, waarom ligt u op een bankje?" Ik kijk op en zie een kleuter van 6 jaar aan mijn arm schudden. Haar grote ogen zijn felgroen en haar oranje haar zit in kleine twee kleine vlechtjes. Een moeder komt aan gehold en trekt het kind gelijk weg. "Eveline, je mag niet in de buurt komen van mensen die op bankjes slapen." Ben ik in slaap gevallen op het bankje? Ik werp een blik op mijn kleren, die inderdaad kletsnat zijn. "Mammie, ik heet geen Eveline, ik heet Anna." moppert het kind terwijl ze haar armpje los wrikt en naar mij toe loopt. "Kijk meneer, dit is mijn popje. Zij heet Anna. Mijn moeder noemt mij Eveline, maar dat klopt niet. Oh en kijk." Babbelt ze vrolijk. Ze laat me een popje zien van Frozen. Ik glimlach flauw naar haar. "En je zus is Elsa zeker," zucht de vrouw terwijl ze zich naar Eveline haast om haar op te tillen. "Neehee, laa me los," gilt ze als ze op getild wordt. Ze kijkt mij verdrietig aan en zegt dan: "Doei meneer,"

Ik frons als ik een blik op mijn telefoon werp. Het is onderhand 9 uur in de ochtend. De mensen die mij hebben zien liggen zullen vast wel hebben gedacht dat ik een zwerver ben. Ik sta op en ik knak gelijk mijn rug en mijn nek. Auw. Ik heb vast helemaal dubbel geslapen. Ik ben gewoon opnieuw in slaap gevallen. Het lijkt wel alsof ik elke keer dat ik wegloop in slaap val.

Ik denk terug aan gisteren. Vincent vind dus dat ik ook verantwoordelijk ben voor de verdwijning van Fay. Vandaag is de 15de dag dat ze vermist wordt. Ik mis haar zo. Ik word gek als ik haar nooit meer kan zien. Vincent is boos op mij, maar hij verstopt zijn woede voor mij. Nu hij hoorde dat hij 10 miljoen nodig was heeft hij zijn woede geuit op mij. Of hij het echt meende weet ik niet. Verdrietig schop ik een steentje weg. Het pad van kleine steentjes is een beetje weggespoeld door de regen en ligt nu overal en nergens. Ik loop langzaam naar mijn tent, kijkend of mijn moeder en mijn stiefvader al wakker zijn. Als ik zie dat ze nog niet wakker zijn verander ik nog heel even mijn natte kleren in nieuwe. Een klodder gel smeer ik in mijn haar en gebruik mijn telefoon als spiegel. Daarna hoor ik mijn moeder en vader aan tafel praten, dus ik kom mijn tent uit. "Mam," begin ik twijfelend. Mijn moeder kijkt om en glimlacht lief naar mij. "Goedemorgen lieverd," Zegt ze terwijl ze haar aandacht weer op haar gesmeerde broodje richt. Ik ga naast haar zitten en leg mijn telefoon op tafel. "Mam, we kunnen nog niet weg," "Waarom niet," vraagt ze verbaast "Ben je over je depressiviteit heen?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik heb weer nieuws over Fay," Zeg ik terwijl ik het filmpje opzoek. Ze laat haar broodje liggen en bekijkt het filmpje, "O hemel," zegt ze terwijl ze met grote ogen naar het filmpje kijkt. Ik heb haar nog nooit een filmpje laten zien. Misschien dat ze nu begrijpt dat het een levensgevaarlijke situatie is. Ik keek haar blij aan toen ze de woorden uitsprak die ik zo graag wilde horen: "Timo, we blijven nog 1 week langer."