De Ontmoeting

Hoofdstuk 26

-Hi lezers, Toch een nieuw deel. Enjoy!-
Ik voel mij opeens heel erg leeg. Verloren, zoals een kind in het winkelcentrum verdwaald is en zijn ouders niet kan terug vinden. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil niet weg, maar ik weet dat mijn broertje te ziek is om hier te blijven. Eigenlijk zouden we hier nog twee weken zijn, maar nu komt het afscheid met Timo toch sneller dichterbij dan ik had verwacht. Ik sta maar verloren naast Timo, hand in hand en waarschijnlijk knijp ik zijn hand fijn. "Kom, laten we even op een bankje gaan zitten." zegt Timo kalm. Hij knijpt kort in mijn hand. We lopen een stukje verder en gaan op een bankje zitten. "Wat gaan we nu doen?" vraag ik aan hem. "Ik weet het niet..." verzucht hij. Zo zitten we een tijdje, zonder iets te zeggen. Ik besluit de stilte te doorbreken. "Timo? Hoe gaan we elkaar dan vinden en hoe houden we contact?" Hij telt op zijn vingers: "Whatsapp, Skype, Facetime, Facebook, bellen, SMS'en... Er zijn vast wel manieren om contact te houden." Ik voel me niet lekker en ik heb een hol gevoel in mijn buik. Vroeger had ik ook een paar vrienden van het sporten. We waren beste vriendinnen geweest, maar ik ging van de sport af. We spraken af om contact te houden, maar altijd als ik wilde afspreken konden zij niet. Uiteindelijk is het contact verwaterd en heb ik geen contact meer met ze. Hopelijk was het dit keer anders met Timo... Naast mij voel ik Timo's adem langs mijn wang gaan. Hij drukt een kus op mijn slaap. "Het komt echt goed Fay, dat weet ik zeker." Fluistert hij.

Nadat we twee uur zo hebben gezeten, wordt de rust verstoord door Timo's telefoon die afgaat. Ik lag ondertussen met mijn hoofd op zijn schoot. Hij neemt de telefoon op. "Hoi met Timo van Dijk," Zijn gezicht wordt strak. "Het zal wel... Doei." Hij klikt de telefoon weg. "Wat is er?" Vraag ik. "Hoezo?" vraagt hij. Zijn stem trilt een beetje. "Je gezicht trok een beetje wit weg." vraag ik bezorgd. "Wie was het dan?" "Een vriend." mompelt hij een beetje onduidelijk.

Een half uur later wordt hij opnieuw gebeld, maar hij neemt deze keer niet op. Ondertussen druk ik ook alle anonieme telefoontjes weg, maar ik heb een stalker. Waarom zou Timo de telefoontjes niet opnemen? "Timo, er is iets." zeg ik vastberaden. Hij glimlacht flauw en kijkt mij recht in mijn ogen. "Nope, er is niets." Ik blijf volhouden "Maar waarom klik je je telefoon dan weg?" "Omdat ik onze laatste tijd niet wil verpesten door een telefoontje." Zegt hij lief. Ik knik, hij heeft het er waarschijnlijk moeilijk mee. Normaal praten we over alles en nog wat, maar nu is hij maar stil.

Na nog 20 minuten nemen we uitgebreid afscheid bij mijn tent. Langzaam loopt hij naar achteren en gooit mij handkusjes toe, die ik probeer te vangen. Daarna zwaait hij nog één keer en blijf ik hem nakijken totdat hij uit het zicht verdwijnt.

In de avond is het zo ver: eindelijk gaan Valerie en ik praten. Ik trek een leuk T-shirt aan met donkerblauwe en witte bloemen en doe daarboven een dun, donkerblauw vestje. Ik doe een lichtblauwe spijkerbroek aan en stijl mijn haar, waarna ik het in een hoge paardenstaart doe. Ik maak de staart was losser en pluk wat plukjes eruit, die ik uiteindelijk besluit een heel klein beetje te krullen. Ik trek mijn witte vans aan en uiteindelijk doe ik toch wat mascara op, eyeliner en een beetje lipgloss. Dan ben ik klaar om te gaan. Ik pak mijn mobiel en tasje, waar eigenlijk niets in zit, en check nog één keer of ik een berichtje heb gekregen.

Timo <3: Succes Fay, het komt vast goed x. Hou van jou x

U: Dankje Timo, Hou ook van jou xx

Langzaam loop ik op de plek af waar we hebben afgesproken. Daar zie ik Valerie staan. Ze heeft een dun zomerjurkje aan met kleine slippers. Ze ziet er moe uit. "Hey!" zeg ik en steek ongemakkelijk een hand op. "Hey." zegt ze een beetje gespannen. "Hoe gaat het?" Vraag ik "Mwah" antwoord ze eerlijk. Even is het stil. Ik leun tegen een grote steen. "Wat wilde je vertellen?" vraag ik. Ik ben wel benieuwd wat Valerie te zeggen heeft. "Ik wilde dat je nooit was gekomen..." antwoord ze zacht. "Wat?" vraag ik verbaast. "Het spijt mij." Zegt ze schuldig. Ik heb geen flauw idee waar ze het over heeft en op het punt dat ik het wil gaan vragen, wordt ik vastgegrepen bij mijn middel. Ik gil als reactie en ik krijg een hand tegen mijn mond aan gedrukt. "Hmm-laamelosss-hmmm." Gil ik, maar mijn stem klinkt gesmoord. Naast mij zie ik dat Valerie zich zonder tegenwerken het busje in wordt geduwd. Dan krijg ik een klap op mijn hoofd, die door dreunt in mijn kop. Ik begin behoorlijk duizelig te worden. Ik gil nog één keer gesmoord en na gevolgde tweede klap, wordt alles zwart voor mijn ogen.

-Vergeet geen vote of reactie achter te laten xx