Çünkü Malsın

Misafir

Elimdeki suyla içeri döndüğümde Devrim'i kaşlarını çatmış şekilde elindeki limonataya bakarken görünce donakaldım.

"Asya bu limonata hangi marka? Tadı bir acayip,"

Buzlarını ağzıma alıp geri koyduğum limonata...

"beğendim."

"Ben nereden bilebilirim Devrim, sen aldın onu."

"Tamam ya bir şey demedik, ne bu agresiflik."

"Ne agresifli--" derken kapı çalınca ikimizde susup kafamızı kapıya çevirdik. Buraya kim gelebilirdi ki?

Sonunda Devrim ayağa kalkıp kapıya bakmaya gidince ben de peşinden gittim. Fakat kapıyı açtığımızda gördüğümüz şey pek tahmin edilebilir değildi, bizim yaşlarımızda bir kız yağan yağmurla beraber resmen yerde sürünüyordu. Kapıyı açtığımızı fark edince ise acı içindeki yüzünü kaldırıp bize baktı.

"Lütfen! Yardım edin, lütfen lütfen... Lütfen, yardım edin. Lütfen..."

Ben ne olduğunu şaşırırken Devrim eğilip kıza kalkmasında yardımcı olunca hızla odaların birinden aldığım battaniyeyi kıza verdim ve çaresizlik içinde o battineyeye sarılışını izledim. Kız oturduğu koltukta, omuzlarındaki yükler artık ağır geliyormuş gibi kambur durmuş yeri seyrediyordu. Bir süre bir açıklama yapmasını bekledik Devrim'le ama ne kadar beklersek bekleyelim ağzını bıçak açmayınca "Sana ne oldu?" dedim yumuşak bir tonla.

Fakat kız bu soruyu sormamla birden ağlamaya başladı. Devrim de onu sakinleştirmek istercesine sarıldı kıza.

"Tamam tamam, ağlamanı gerektirecek bir şey yok artık. Şu an buradasın. Bizimle."

Bunları duyunca kız bu sefer sıkarcasına sarıldı Devrim'e ve nefes alamayacak şekilde ağladı.

"Teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim..."

"Kimsin sen?"

"Hiçkimse. Hiçkimseyim ben. Kimsem yok benim. Bu Dünya'da yalnızım ben. Lütfen yardım edin bana! Lütfen! Yardıma ihtiyacım var! Lütfen!"

"Tamam tamam, sakinleşmelisin biraz. Neler oldu?"

"Ben... Ben... Kimsem yok benim. Hiçkimsem."

İçim acısa da gözlerim dolmuş şekilde kendimi gördüğüm bu kıza "Biz varız." diye fısıldadım. O da ağlamaktan yaşlarla dolmuş yüzünü kaldırıp bana baktı.

"Lütfen, yardım edin..."

"Neler olduğunu anlatabilir misin öncelikle? Söz veriyorum elimizden geleni yapacağız."

"Her şey harikayken bütün arkadaşlarım hastalığım varmış gibi birden benden uzaklaşmaya başladılar. Çok yalnız hissettim, konuşacak kimsem yoktu. Sonra annemle gittiğimiz bir tatilde tesadüfen babamın da orada olduğunu öğrendim ve onu ziyaret etmek istedim. Tabii annemle babam boşanmış olduğundan ve biz babamla görüşmediğimizden ne tepki vereceğiyle ilgili heyecanlıydım. Bana sarılışının hayalini kuruyordum hatta çünkü hayatımda sırtımı yaslayıp 'kimse olmasa bile bu kişi beni seviyor' diyebileceğim bir tek o kalmıştı.

Sonra zili çaldım. O da kapıyı açtı ve ciddi bir şekilde bana baktı. Ben de beni tanımadığını zannedip gülerek 'merhaba' dedim. O ise son umudum olan kapısını yüzüme kapattı."

"Ben--"

"Ardından kapı bir daha açıldı. Ben de dedim ki herhalde 'Sen gerçekten burada mısın' diyip şakaya vuracak ama o kapıyı bir daha kapattı. Ben de yaşadığım şokla öylece kaldım ve yaklaşık 10 saniye sonra kapının gürültüyle kilitlenişini duydum. Onun o anki bakışı aklıma her geldikçe kendimden tiksindim. Neden böyle diye düşündüm hep, ben ne yaptım?"

"Bazen boktan şeyler sadece olur, bunun için kendini suçlama."

"Nereden bileceksin ki?"

"Ben de aynı sıkıntıyı yaşıyorum. Lütfen sen devam et."

"Sonra hiç tanımadığım insanlar tarafından yargılayıcı hakaret içerikli mesajlar gelmeye başladı. Hiç tanımadığım insanlar mükemmel olmadığım için benden nefret ediyordu. Sırf mükemmel olmadığım için insanlar psikolojimi alt üst etti benim! Ve bunları paylaşacak tek bir kişim yoktu! Ne aile ne arkadaşlar ne başka bir şey! Hepsi uçup gitti sanki bir anda. Lütfen, yardım edin, birine ihtiyacım var."

Devrim bana onun yerine geçmemi işaret edince kıza içimden gelerek sarılmaya başladım. Devrim'se mutfağa gidip bağıra bağıra telefonla konuşmaya başladı.

Bu işin sonu iyi değil. Bu kıza ne olacak?

Birkaç bölüm sonra diğerlerine nazaran uzun bir atlama yapıp 11. Sınıfa başlatacağım bunları hazırlıklı olun millet :)