Çünkü Malsın

Aradığınız Asya'ya Şu Anda Ulaşılamıyor

"Yeter artık Asya. Kaç aydır bizimle konuşmuyorsun, okulda yüzümüze bakmıyorsun, notların falan da yükselmeye başladı... Sence bu normal mi?"

Değil tabii ki. Hangi insan isteyerek ders çalışır ki?

"Normal."

"Ya daha ne kadar telefonla görüşeceğiz?"

"Görüşmeyelim mi?"

"Görüşelim tabii ki ama telefonsuz. Korkuyorum artık yani, sen sen bile olmayabilirsin sonuçta. Hani belki de seni uzaylılar kaçırdı ve senin yerine seni koydular. Nereden bileyim senin sen olduğunu?"

Ben bu insanlarla arkadaş kalmak zorunda olduğumu bildiğimden emin olmayı hak edecek ne yaptım?

Bu kadar basit bir soru yani.

"Doruk size hâlâ kızgın ve kırgınım."

Yalan. Sadece biraz kafamı toparlıyorum.

"Ya ama yeter. Hem, Devrim bir daha sana süpriz falan da yapmaz zaten."

Orada dur.

"Niye yapmıyormuş?"

"Bilmem, verdiğin tepki yüzünden olabilir mi acaba?"

"O yine süpriz yapsın ya. Hem, yarın okulda konuşuruz zaten."

"Yani artık bizimle konuşacak mısın?"

"Evet."

"Sahi mi?"

"Sahi."

"Sahi..."

"Sahi..."

"Saçma geldi değil mi?"

"Evet, bir adamın ismiymiş gibi duruyor. Aman neyse... Uyuyacağım ben."

"Bu saatte?"

"Doğru, gecenin ikisinde ne uykusu değil mi?"

"Evet! Çok geç olmuş, bu saatte uyunur mu?"

Allah seni mallığınla sınıyor kanka.

"Ben uyurum. Ve de uyuyacağım. Hadi iyi geceler."

"İyi geceler."

***

Neler oluyor? Bu sesler ne? Gözlerimi açmalı mıyım? Yoksa uyanmamış gibi davranarak uyumalı mıyım?

Neyse ya, en fazla ölürüm.

Yavaşça gözlerimi açtım ama etrafta hiçkimse yoktu. Zaten karanlıktan dolayı objeleri bile zor seçiyordum ama yine de kimse yoktu işte.

Bana ne, kimse olmamak zorunda.

Fakat ilk başta kimliklerini belirleyemediğim birkaç kişi sessiz olmaya çalışarak yangın merdivenlerinden içeri girince sonradan bu kişilerin Devrim, Koray ve Doruk olduklarını fark ettim ve uyandığımı belli etmeyerek gözlerimi kısıp onları izlemeye başladım. İlk içeri giren kişi olarak Doruk diğerlerine döndü ve "Sessiz olun." demesinin üzerinden iki dakika geçmeden tarih kitabını yere düşürüp büyük bir gürültü çıkardı. Bense gülmemek uğruna dudaklarımı dişleyerek nefesimi tutmaya çalışıyordum. Sonra da üçü birden başıma toplanıp yüzümü incelemeye başladılar. Ta ki ben onları korkutmaya karar verene kadar...

Mal bunlar ya...

Sen değil misin?

Seni- pardon beni karıştırma.