Çünkü Malsın

Adamlar Bir Şeyi Biliyorlar Da Söylüyorlar

Bu sabah diğerlerinden farklı olarak nedensiz yere saat 6'da kalktım. Galiba kafam çok doluydu çünkü genelde uykusundan fedakarlık edecek türde biri değildim. Hatta sırf 5 dakikalık bir uyku için insan öldürebileceğim zamanlar bile olmuyor değildi. Nefret ediyordum erken uyanmaktan ama her ne kadar bunun bir çözümü olmasa da erken kalkmanın bazı avantajları vardı tabii. Mesela haberler, haberleri izleyebiliyordum. Haberleri sevdiğimden değildi de bugün çok güzel bir haberle karşılaştığımdan böyle mutluydum aslında. Çünkü bugünkü haberlerlerde havanın çok kötü olacağı söylenmişti ki zaten dolu yağmaya çoktan başlamıştı ve dediklerine göre bu havadan dolayı bugün isteyen öğrenciler okula gitmeyebileceklerdi.

Tabii bu benim için geçerli değil, ben her ne kadar öyle değilmiş gibi göstersem de eğer uyanıksam okula gitmeyi evde kalmaya yeğlerim. En azından yalnız kalmam.

Tabii işin bir de annem kısmı vardı. Ben çantamı hazırlarken o da havanın çok kötü olduğunun ve giderek daha kötü olacağının farkında olduğundan beni evde kalmam için ikna etmeye çalışıyordu.

"Kızım gitme, dur evde bugün."

Gün intikam günüdür. İstemediğim zaman zorla gönderdin, şimdi beni burada tutamazsın.

"Olmaz."

"Bak hem dinlenirsin."

"Olmaz diyorum anne, ders kaçırmak istemiyorum."

Yalan.

"Kızım, sen bu numaraları bana yutturabilir misin? Ders kaçırmak istemiyormuş... Sen onu benim külahıma anlat."

"Tamam ver anlatayım."

"Anneyle dalga geçilmez! Taş olursun!"

"İnşallah anne, inşallah."

"Kızım seni ben değil de baban mı doğurdu anlamadım ki ben. Biraz normal olsana."

"Ben okula gideceğim diyorum."

"İyi tamam, ne istiyorsun onu yap."

"Ya anne yapma."

"Ne yapmayayım, bir şey mi diyorum? Ne istiyorsan onu yap diyorum işte, ben kimim ki zaten?"

Ooo bu olay uzar gider. En iyisi bir an önce kaçıp gitmek.

Kaçıp gitmek de sabahın altısında nereye gideceğim? Galiba en iyisi Koray ve Doruk'u aramak. Bir gün de kankaları için erken kalksınlar yani ne olacak?

Çantamı alıp kapıya doğru ilerledim ve hızla ayakkabıları ayağıma geçirdim. Annemse sinirle bana bakıyordu.

"Kızım dursana, sabah sabah okula gidip ne yapacaksın?"

"Ödevim vardı, onu yapacağım."

"Ya bare ödevini evde yap."

"İstemiyorum, hadi görüşürüz."

Annem itiraz etmeye niyetlenirken kapıyı kapattım ve boş boş yürümeye başladım ama dondurucu soğuk beni mahvediyordu. Hızla telefonumu alıp Koray'ı aradım. Koray'sa her zamankinden biraz daha az bekleterek, yani yaklaşık 7. arayışımdan sonra, açınca "Neae?" gibi garip bir ses çıkardı.

"Koray?"

"Ha?"

"Koray?"

"Hö?"

"Koray?!"

"Heaöü?!"

"İki dakika insan ol bir şey soracağım."