AŞK YOLU

Bölüm 32

Aslan koridoru döndüğünde olduğu yerde dondu kaldı adeta... bahar yere düşmüş ağlıyor,çırpınıyor bir yandan da bağırıyordu.. Duru ve nazan hanım baharı tutmaya çalışıyorlar ama yinede başarılı olamıyordu. Hayat hanımda köşede durmuş gözyaşlarıyla onları izliyordu.
Ahmet bey ise gödüğü tablo karşısında nefesi kesildi adeta.. Panikle aslana baktığında onun tepkisizce bahara baktığını gördü.
Aslan bir tür şok geçiriyordu sanki.. Baharı böyle görmeyi beklemiyordu. Bir iki defa yutkundu. O sırada bir kaç hemşire geldi ve bahara sakinleştirici yapıp hemen sedyeye koydular.
Hayat hanım neler olduğunu durudan öğrenmişti. Tam o sırada doktor odadan çıkıp sezer beyin öldüğünü söylemişti. Baharın sedyeyle acile kaldırılmasıyla nazan olduğu yere çöktü. Duruda baharın peşinden gitti.
Hayat hanım aslanı gördüğünde onun bir noktaya sabitçe baktığını gördü. Hızla yanına gitti ve kolunu çekiştirdi :
-Aslan!
Aslan ise beyni durmuş bir halde hala baharın biraz önce ağladığı yere bakıyordu. Ahmet bey ise duvara yaslanmış gözlerini kapamıştı.
Hayat hanım torununun bu halinden korktu. Aslan tığkı bahar gibi şoka girmişti. Hayat hanım sonunda aslanın kulağına eğildi ve:
-Baban dedi sadece..
Aslan sanki yıllardır hiç duymuyordu fakat babanesinin söylediği şeyle dolu dolu gözlerle ona baktı:
-öl..öldü ..sezer bey!
hayat hanım sadece başını salladı ve o an aslan kendisinden beklenilmeyen bir hızla arkasına dönüp babasının yakasını kavradı. Ahmet bey korkulu gözlerle ona bakıyordu:
-Aslan napıyorsun?
-Sen nasıl yaparsın bunu?
Aslan bir yandan ağlıyor bir yandan da koridoru inletircesine babasına bağrıyordu.
-Ben böyle olmasın derken aslan sözünü kesti:
-sen beni öldürdü baba !
Ahmet beyinde gözleri dolmuştu..
-oğlum!
-sana defol dedim!Uzak dur dedim!
-ben sadece gerçekleri söyledim
-Gerçeklerimi? derken aslan babasını duvara vurdu ve bağırarak:
-Baharı seviyorum! Gerçek bu!
Ahmet bey şaşkın bir halde oğluna bakıyordu.Daha önce aslanı hiç böyle görmemişti. Onun bir kez bile sesini yükselttiğini görmemişti..
Sonunda aslan bir elini yumruk yapıp havaya kaldırdı tam indircekken hayat hanım aslanın elini tuttu.
Aslan hala ağlıyordu. Hayat hanım kendisinden beklenilmeyen bir güçle aslanı çekti kopardı ahmetten ve ona sıkıca sarıldı. Aslanda ozaman babanesine sarıldı.
Ahmet bey ozaman şaşklınlık öfke ve birazcıkda pişmanlıkla koridorda yürümeye başladı...

Nazan hanım sezer beyin bulunduğu odanın önünde yere çökmüş ağlıyordu.. Nasıl olmuştu neler olmuştu hatırlamıyordu bile.Bildiği tek şet sezerin artık olmadığı.. Sonra hastaneye gelirken sezerin kendisine sessizce söylediği şeyi hatırladı:
-Baharımı bırakma...
Nazan hanım gözyaşlarını sildi ve baharın,odasına doğru yürümeye başladı.
Odanın önüne geldiğinde durunun kapının önünde oturduğunu gördü.
Duru nazan hanımı görünce ayaklandı ve önce kapıya baktı sonrada:
-onların birbirine ihtiyacı var...

Aslan,baharın buz gibi olmuş elini tuttu yavaşca.. Ne kadarda soğuktu. bir damla gözyaşı düştü hemen sildi gözlerini ve yavaşca konuşamaya başladı:
-Keşke bunları sana yaşatmasaydım.. Keşke bugün ölseydimde seni o halde görmeseydim..
Baharın elini sıktı:
-Nasıl olduğunu anlamadım ki ben..Sana nezaman kapıldığımı.. Biliyorum suçluyum.. En başından babamı susturmalıydım.. Senin aşkın kalbime düştüğü ilk anda..Ama cesaretim yoktu.. Ben hayatta hiç tek başıma karar vermedim ki.. hiç ben olmadımki.. Ama senin sayende .. derken sustu
elleri titreyerek baharın saçlarına dokundu ve yavaşca fısıldadı:
-nolur gözlerini aç ... ve bana ben olmam için cesaret ver... derken yatağa başını yasladı gözlerini ondan ayırmadan..

Aradan geeçn bir kaç saatin ardından haayt nazan ve duru kafetaryaya inmişti. Hayat hanım herşeyi anlatmıştı nazan hanıma. Nazan hanım hiç konuşmuyordu.Elbette torununa kızgın değildi.. Ama acısıda büyüktü...

Bahar,sanki uzun bir rüyadan uyanırcasına gözlerini kırpıştırdı. Sonunda gözlerini açtığında hissettiği sıcakla başını yana çevirdi ve aslanı gördüd.Aslan başını yatağa dayamış uyuyordu. Yavaşca gülümsedi.Tam elini havaya kaldırıp aslanın saçını ellicekken aklına gelenle durdu..
-Malsef sezer beyi kaybettik..!!
Bu söz beyninde yankılanmaya başladı.Ne yani rüya değilmiydi derken havadaki elini yüzüne götürdü..
-Dedem öldü diye fısıldarken aklına aslanın babasının dedikleri geldi ve bakışlarını aslana çevirdi:
-Senin yüzünden derken yatakken fırladı. Gözyaşları akmaya başlarken yatakdaki yastığı aldı ve aslana yaklaştı bir yandan da fısıldıyordu:
-Senin yüzünden!Senin yüzünden.. bir tür şoka girmişti bahar..


Bahar,taksiden indiğinde cebindeki son parayı uzattı taksiciye.Taksici tuhaf gözlerle kıza bakıyordu. Sanki ruh gibiydi bahar.. Kendinde değildi...
Bahar evin açık kalmış kapısından girdi..ve yavaşca yukarıya çıkmaya başladı..

Hiç birşey hissetmiyordu.Sanki ruhu çıkmıştı sadece bedenini sürüklüyordu.. Salonun ortasına çıktığında boş gözlerle bakındı. SOnra duvardaki gaz lambasını gördü. küçük bir çocuğun oyuncağını bulduğundaki sevinci ile gaz lambasına yaklaştı ve eline aldı. içindekini yere dökerken gülüyordu.. Masanın üstündeki çakmağı aldığında hala gülüyordu.. Kendi yüzünden herkesi mahvetmişti..
-Ben yaptım derken gülüyordu. Çakmağı yakıp yere attı ve o an ateşler yanmaya başladı. Baahr yere çöküp gülerek bakıyordu etrafına..
-Ben yaptım diyor bir yandan da deli bi gülerek etrafına bakıyordu..

(iki bölümümüzü ekliyip kaçıyorum herkese hayırlı bayramlar.. Bayramdan sonra hem bu hikayeme hemde kış güneşi hikayeme bomba gibi bölümler gelecek.. Görüşmek üzere)