Emanet adlı hikayemdeki Aslan'ın hikayesidir. İlk bu kitapdan da başlanabilir... Biletini alıp yerine geçti.. Başını koltuğun arkasına dayayıp gözlerini kapattı. -Pardon, beyfendi? Duyduğu naif sesle gözünü açtı ve toparlandı olduğu yerde. karşısında sapsarı saçları olan kahverengi gözleri olan henüz 24-25 yaşlarında olan bir kız duuruyordu. Kıza dikkatle baktığnı farkedince toparlandı: -buyurun, Kız mahcupça konuşmaya başladı: -Şey... otobüs şimdi kalkacakmış ve tek yerde sizin yanınımş. Yani oturabilirmiyim. Acele olmasa bunu istemezdim.. dedem hastalanmış , ve hastaneye yetişmem gerekiyor derken kızın kahvaleri üzüntüye boğulmuştu adeta: Aslan kızın üzgün haline dayanamamıştı: -Tabi..buyurun lütfen derken hırkasını koltukdan alıp kızın oturması için izin verdi: -Çok teşekkür ederim.. beyfendi.. Çok mutlu oldum bn izin verdiğiniz için.. -Nedemek! umarım dedeniz bir an önce iyileşir... Kız gülümsedi karşısındaki bu iyi adama... adamın gözlerinde bir huzur vardı sanki ve bu kendisinede geçmişti: -Bu arada ben bahar Aslan gülümseyerek kıza elini uzattı: -Bende aslan, mennun oldum bahar,aslanın elini tutup tokalaşırken ondan aldığı elektirikle aniden aslanın gözlerine baktı ve yavaşca gülümsedi.. .................................................. .................. -sen gerçek aşkı bilmiyorsun diye acıyla söylendi bahar Aslan ise dik duruşundan ödün vermiyordu. -Sanki sen...sen biliyorsun? Bahar bir adım geriledi. Omuzları acı ile çökmüştü.Gözleri dolmuştu. -Biliyorum...Ama artık..... derken ellerini yumruk haline getirdi ve arkasını dönüp hızla kendisini salondan attı. Aşkı hiç bilmeyen,kendisini kandırmış bir adam ve inatçı ve sabırlı bir kız... Aşk yolu onların yoluydu...