សំឡេងខ្សឹបខ្សៀវ "កូន... របស់ខ្ញុំ..." បន្លឺឡើងកាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែជិត។
រូបរាងស្រ្តីនោះបានលេចចេញមកម្តងទៀត ឈរនៅចំកណ្តាលបន្ទប់។ លើកនេះ ទឹកមុខរបស់នាងមិនត្រឹមតែសោកសៅទេ តែថែមទាំងពោរពេញទៅដោយកំហឹង និងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ ភ្នែករបស់នាងសម្លឹងមកចុងវ៉ុនដោយកំហឹង។
"អ្នក... អ្នកបានយកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទៅ!" សំឡេងរបស់នាងលើកឡើង មិនមែនគ្រាន់តែជាការខ្សឹបខ្សៀវទៀតទេ តែជាការចោទប្រកាន់ដ៏ខ្លាំងក្លា។
ចុងវ៉ុនភ្ញាក់ផ្អើល គេមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជានាងនិយាយបែបនេះ។ គេមិនបានស្គាល់នាង ឬកូនប្រុសរបស់នាងពីមុនមកទេ។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីទេ!" ចុងវ៉ុនឆ្លើយទាំងភ័យ។
"កុហក!" ខ្មោចស្រែក "អ្នកគឺជាគាត់! អ្នកបានត្រឡប់មកវិញដើម្បីធ្វើឱ្យខ្ញុំឈឺចាប់ម្តងទៀត!"
"គាត់កំពុងតែនិយាយអំពីអ្នកដែលសរសេរសំបុត្រនោះមែនទេ?" ហ៊ឺស៊ឹងខ្សឹបប្រាប់ចុងវ៉ុន។
"តែខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់ជានរណាទេ!" ចុងវ៉ុនតបវិញទាំងបារម្ភ
ខ្មោចស្រ្តីនោះបោះជំហានមកមុខយឺតៗ ដៃរបស់នាងលាតចេញហាក់ដូចជាចង់ចាប់ចុងវ៉ុន។ គ្រប់គ្នាត្រៀមខ្លួនការពារមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ។
"ឈប់!" ស៊ុងហួនស្រែកឡើងភ្លាមៗ។ គេដើរទៅមុខបន្តិច ហើយលើកសៀវភៅកត់ត្រាដែលលាក់នោះឡើង។ "អ្នកខុសហើយ! អ្នកដែលធ្វើបាបកូនប្រុសរបស់អ្នក មិនមែនជាចុងវ៉ុនទេ! សូមស្តាប់រឿងនេះសិន!"
ស៊ុងហួនចាប់ផ្តើមអានឃ្លាចុងក្រោយនៅក្នុងសៀវភៅកត់ត្រាទាំងសំឡេងញ័រ។ ខ្មោចស្រ្តីនោះឈប់ដើរ ហើយសម្លឹងមើលសៀវភៅកត់ត្រាដោយការងឿងឆ្ងល់។
នៅពេលដែលស៊ុងហួនអានចប់ ភាពស្ងៀមស្ងាត់ក៏សាយភាយម្តងទៀត។ ទឹកមុខកខឹងរបស់ខ្មោចស្រ្តីនោះចាប់ផ្តើមប្រែប្រួល ជំនួសមកវិញដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល និងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។
"ប្តី... ប្តីរបស់ខ្ញុំ... គាត់..." នាងខ្សឹបទាំងមិនជឿ។
"គាត់ជាអ្នកសរសេរសំបុត្រនេះ" ហ៊ឺស៊ឹងបញ្ជាក់ "គាត់ជាអ្នកដែលបាន 'បញ្ចប់ការឈឺចាប់' របស់កូនប្រុសអ្នក"
ទឹកភ្នែកចាប់ផ្តើមហូរចុះមកលើមុខដ៏ស្លេកស្លាំងរបស់ខ្មោចស្រ្តីនោះម្តងទៀត លើកនេះមិនមែនជាកំហឹងទេ តែជាទុក្ខសោកដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់។
"ហេតុអ្វី... ហេតុអ្វីគាត់ធ្វើបែបនេះ?" នាងយំសោក "មីនហ្យុកជាកូនប្រុសដ៏ល្អម្នាក់..."
ចុងវ៉ុនដើរទៅជិតខ្មោចយឺតៗ។ គេលូកដៃទៅប៉ះដៃដ៏ត្រជាក់របស់នាងដោយថ្នមៗ។ "ខ្ញុំសុំទោសចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះអ្នក និងកូនប្រុសរបស់អ្នក"។
ខ្មោចស្រ្តីនោះសម្លឹងមើលចុងវ៉ុនដោយទឹកភ្នែកហូរពេញផ្ទៃមុខ។ ភាពកំហឹងបានរលាយបាត់អស់ ជំនួសមកវិញដោយភាពសោកសៅ និងការអស់សង្ឃឹម។
"អ្នក... អ្នកមើលទៅដូចជា មីនហ្យុក ណាស់..." នាងខ្សឹប "ស្នាមញញឹមរបស់អ្នក... ភ្នែករបស់អ្នក..."
ចុងវ៉ុនអាចមានអារម្មណ៍ថាមានទំនាក់ទំនងដ៏ចម្លែកមួយរវាងគេ និងវិញ្ញាណដ៏កំសត់នេះ។ គេមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជារូបគេមើលទៅដូចជាកូនប្រុសរបស់នាង ប៉ុន្តែគេអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ចំពោះការបាត់បង់របស់នាង។
"ខ្ញុំសន្យាថា... ពួកយើងនឹងជួយអ្នក" ចុងវ៉ុននិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ "ពួកយើងនឹងជួយអ្នកឱ្យបានសម្រាកដោយសន្តិភាព"
ខ្មោចស្រ្តីនោះសម្លឹងមើលមុខរបស់ចុងវ៉ុនដោយក្តីសង្ឃឹមតិចៗ។ "ពិតមែនឬ?"
"ពិតមែន" ចុងវ៉ុនឆ្លើយទាំងងក់ក្បាល។ "ប្រាប់ពួកយើង តើយើងត្រូវធ្វើអ្វី?"
ខ្មោចស្រ្តីនោះសម្លឹងមើលទៅប្រអប់ឈើដែលដាក់នៅលើតុ។ "សៀវភៅ... សៀវភៅដែល មីនហ្យុក ស្រឡាញ់... សូមយកវាទៅដុតនៅក្បែរផ្នូររបស់គេ... នោះហើយជាកន្លែងដែលគាត់ពិតជាសម្រាក..."
គ្រប់គ្នាសម្លឹងមើលមុខគ្នាដោយការងឿងឆ្ងល់។ ផ្នូរ? ពួកគេមិនបានដឹងថាមានផ្នូរនៅក្បែរផ្ទះនេះទេ។
"តើយើងអាចរកផ្នូរនោះនៅឯណា?" ហ៊ឺស៊ឹងសួរ។
ខ្មោចស្រ្តីនោះចង្អុលទៅទិសដៅមួយនៅខាងក្រៅបង្អួច។ "នៅខាងក្រោយផ្ទះ... នៅក្នុងសួនច្បារចាស់... មានដើមឈើធំមួយ... ផ្នូររបស់ពួកគេនៅទីនោះ..."
ភ្លាមនោះ រូបរាងរបស់ខ្មោចស្រ្តីនោះក៏ចាប់ផ្តើមរសាត់បន្តិចម្តងៗម្តងទៀត។ "សូមអរគុណ..." នាងខ្សឹបពាក្យចុងក្រោយ មុនពេលបាត់ខ្លួនទាំងស្រុង។
ភាពស្ងៀមស្ងាត់បានត្រលប់មកវិញ ប៉ុន្តែលើកនេះវាលែងពោរពេញដោយភាពភ័យខ្លាចទៀតហើយ តែជាអារម្មណ៍សោកសៅ និងការប្តេជ្ញាចិត្ត។ ពួកគេដឹងថាអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ។ អាថ៌កំបាំងនៃផ្ទះចាស់នេះហាក់ដូចជាឈានទៅរកទីបញ្ចប់ហើយ...
វិញ្ញាណខ្មោចស្រី Ep5
Start from the beginning
