ភាគទី ៥៖ ភ្លើងនៃក្តីសង្ឃឹម និងការបូជា
ការរកឃើញរូបថតចាស់ និងសៀវភៅរេចរឹលនៅក្នុងខ្ទមទ្រុឌទ្រោម បានទម្លាយអាថ៌កំបាំងដ៏ខ្មៅងងឹតនៃបឹងSeonjeong។ ជីន-វូ និង ស៊ុង-ហូ បានដឹងថា វិញ្ញាណសងសឹកដែលតាមប្រមាញ់ពួកគេ គឺជាវិញ្ញាណរបស់ គីម ស៊ូ-ហ្យុន ដែលត្រូវបានបុព្វបុរសរបស់ ជីន-វូ ក្បត់ និងធ្វើឱ្យស្លាប់ដោយអយុត្តិធម៌។
ភាពភ័យខ្លាចបានប្រែជាកំហឹង និងការប្តេជ្ញាចិត្តនៅក្នុងចិត្តរបស់ ជីន-វូ។ គេមិនអាចឱ្យវិញ្ញាណ ស៊ូ-ហ្យុន បន្តសងសឹកលើពួកគេដែលជាក្មេងជំនាន់ក្រោយដែលគ្មានកំហុសបានទៀតទេ។ គេត្រូវតែរកវិធីបញ្ឈប់រឿងរ៉ាវដ៏សោកសៅនេះ។
"យើងត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយ ស៊ុង-ហូ" ជីន-វូ និយាយដោយសំឡេងម៉ឺងម៉ាត់ ភ្នែករបស់គេសម្លឹងមើលទៅផ្ទៃបឹងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ហាក់ដូចជាកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងវិញ្ញាណអាក្រក់នោះ។ "យើងមិនអាចឱ្យមិត្តភក្តិរបស់យើងស្លាប់ដោយឥតប្រយោជន៍បានទេ"
"តែ...យើងត្រូវធ្វើអ្វី? វិញ្ញាណនោះខ្លាំងណាស់ យើងគ្មានអំណាចអ្វីតតាំងនឹងគេទេ" ស៊ុង-ហូ ឆ្លើយទាំងអស់សង្ឃឹម។
"ប្រហែលជាមាន" ជីន-វូ និយាយទាំងងើបមុខឡើងសម្លឹងមើលជុំវិញខ្ទមចាស់នោះ។ គេបានឃើញរូបគំនូរចម្លែកៗ និងវត្ថុបុរាណមួយចំនួនទៀតដែលរាយប៉ាយនៅទីនោះ។ គេបានរើសយកកូនសោច្រែះមួយដែលព្យួរនៅលើជញ្ជាំង។ "សៀវភៅនោះបាននិយាយថា ស៊ូ-ហ្យុន មានវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍មួយដែលនាងស្រឡាញ់ខ្លាំង។ ប្រហែលជាវត្ថុនោះអាចជាគន្លឹះដើម្បីឱ្យវិញ្ញាណរបស់នាងបានស្ងប់ចិត្ត"
ពួកគេបានចាប់ផ្តើមរុករកខ្ទមចាស់នោះម្តងទៀត ស្វែងរកវត្ថុអ្វីមួយដែលអាចជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍របស់ គីម ស៊ូ-ហ្យុន។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស៊ុង-ហូ បានប្រទះឃើញប្រអប់ឈើចាស់មួយលាក់ទុកនៅក្រោមគ្រែ។ ពួកគេបានបើកប្រអប់នោះដោយកូនសោច្រែះ ហើយបានឃើញកន្សែងដៃប៉ាក់ផ្កាពណ៌សយ៉ាងស្រស់ស្អាត និងលិខិតស្នេហាមួយច្បាប់ដែលចងជាមួយនឹងខ្សែបូរស្លេកស្លាំង។
ជីន-វូ បានអានលិខិតនោះដោយសំឡេងរញីរញ័រ។ លិខិតនោះគឺជាលិខិតដែល ស៊ូ-ហ្យុន បានសរសេរទៅកាន់គូស្នេហ៍របស់នាង ដោយរៀបរាប់ពីក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់នាង។ តែអ្វីដែលធ្វើឱ្យពួកគេឈឺចាប់បំផុតនោះគឺ នៅក្នុងលិខិតនោះ នាងបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ថា នាងមិនបានលួចប្លន់ទ្រព្យសម្បត្តិដូចដែលគេចោទប្រកាន់នោះទេ។
