ភាគទី ៥៖ ការពិតដ៏រន្ធត់
ភាពភ័យរន្ធត់បានគ្របដណ្តប់បន្ទប់ នៅពេលដែលពួកគេអានឃ្លាចុងក្រោយនៅក្នុងសៀវភៅកត់ត្រាដែលលាក់នោះ។ ពាក្យទាំងនោះពោរពេញទៅដោយភាពអស់សង្ឃឹម និងអាថ៌កំបាំងដ៏ខ្មៅងងឹត។
"អ្នកណាជាអ្នកសរសេរសំបុត្រនេះ?" ជេកខ្សឹបទាំងភ័យខ្លាច។
ហ៊ឺស៊ឹងពិនិត្យមើលអក្សរយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ "អក្សរនេះ... មិនដូចអក្សររបស់ស្រ្តីដែលសរសេរពីមុនទេ។ នេះជាអក្សររបស់បុរស"។
"បុរស?" ស៊ូណូលាន់មាត់ "តែនៅក្នុងកំណត់ត្រា គាត់គ្រាន់តែនិយាយអំពីកូនប្រុសរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ"។
"ប្រហែលជា... ប្តីរបស់គាត់?" ស៊ុងហួនផ្តល់យោបល់តិចៗ។
ចុងវ៉ុនមានអារម្មណ៍ថាឈាមក្នុងខ្លួនកកត្រជាក់។ ពាក្យ "បញ្ចប់ការឈឺចាប់របស់អ្នក" បន្លឺឡើងដដែលៗនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់គេ។ តើវាមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច?
គេក្រឡេកមើលរូបថតដែលគេកំពុងកាន់។ ស្រ្តីញញឹមយ៉ាងទន់ភ្លន់ ហើយក្មេងប្រុសពីរនាក់ឈរក្បែរនាង។ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅនេះ?
"តើយើងអាចរកអ្វីផ្សេងទៀតនៅក្នុងសៀវភៅនេះបានទេ?" ចុងវ៉ុនសួរដោយក្តីសង្ឃឹមតិចតួច។
ហ៊ឺស៊ឹងត្រឡប់ទំព័រជាច្រើនទៀត ប៉ុន្តែទំព័រខាងក្រោយទទេស្អាត។ អាថ៌កំបាំងហាក់ដូចជាបញ្ចប់ត្រឹមឃ្លាដ៏គួរឱ្យខ្លាចនោះ។
"ចុះប្រអប់នេះវិញ?" ជេនិយាយ ហើយចង្អុលទៅប្រអប់ឈើដែលពួកគេបានបើក។ គេបានយកខ្សែដៃកូនក្មេងចេញមកពិនិត្យ។ វាជាខ្សែដៃតូចមួយដែលធ្វើពីអង្កាំពណ៌ស និងខៀវ។
"ប្រហែលជានេះជារបស់ មីនហ្យុក?" នីគីសួរ។
ចុងវ៉ុនយកខ្សែដៃនោះមកកាន់នៅក្នុងដៃ។ គេមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីមួយទាញគេទៅរកវត្ថុតូចមួយនេះ ដូចជាមានទំនាក់ទំនងដែលមើលមិនឃើញរវាងគេ និងម្ចាស់ដើមរបស់វា។
ភ្លាមនោះ ខ្យល់ត្រជាក់ស្រៀវមួយបក់ចូលមកក្នុងបន្ទប់ ទោះបីជាទ្វារ និងបង្អួចទាំងអស់បិទជិតក៏ដោយ។ គ្រប់គ្នាមានអារម្មណ៍ថាមានវត្តមានអ្វីមួយនៅក្បែរពួកគេម្តងទៀត។
