ភាគទី ១ - ការបន្លឺសំឡេងពីអតីតកាល
ព្រះអាទិត្យរសៀលចាំងពណ៌មាសស្រោបដំបូលផ្ទះក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូល នៅពេលដែលក្រុមមិត្តភក្តិប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់ នីគី ស៊ុនអ៊ូ ជុងវ៉ុន ស៊ុងហួន ហ៊ឺសឹង ជេក និង ជេ កំពុងប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្នុងបន្ទប់ដ៏កក់ក្តៅរបស់ជេ។ ខ្យល់អាកាសពោរពេញទៅដោយសំណើច និងការនិយាយលេងសើច រហូតដល់នីគី ដែលជាក្មេងជាងគេក្នុងក្រុម បានលើកឡើងនូវប្រធានបទមួយដែលធ្វើឱ្យបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់ភ្លាមៗ។
"អ្នកទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ឮរឿងវិហារដែលបោះបង់ចោលនៅជ្រលងភ្នំខាងកើតទេ?" នីគីសួរដោយភ្នែកភ្លឺចែងចាំងដោយភាពរំភើប។ "គេនិយាយថា វិហារនោះមានបណ្តាសា ហើយខ្មោចដែលស្លាប់នៅទីនោះ នៅតែតាមលងបន្លាចអ្នកដែលហ៊ានចូលទៅជិត"។
ស៊ុនអ៊ូ ដែលមានចិត្តទន់ជ្រាយជាងគេ បង្ហាញទឹកមុខមិនសូវស្រួល។ "ខ្ញុំមិនចូលចិត្តរឿងបែបនេះទេ។ វាតែងតែបញ្ចប់ដោយរឿងអាក្រក់"។
"អូ៎ កុំបារម្ភអី ស៊ុនអ៊ូ" ជេ ដែលជាមនុស្សក្លាហានជាងគេក្នុងក្រុម និយាយទាំងញញឹមបន្ធូរអារម្មណ៍។ "គ្រាន់តែជារឿងនិទានចាស់ៗទេ។ គ្មានអ្វីពិតប្រាកដទេ"។
ប៉ុន្តែហ៊ឺសឹង ដែលជាអ្នកចេះដឹងច្រើន បានលើកឡើង។ "តាមពិតទៅ មានឯកសារខ្លះនិយាយអំពីវិហារនោះ។ គេនិយាយថា អាចារ្យម្នាក់ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ពីបទចោរកម្ម ហើយបានស្លាប់យ៉ាងអាថ៌កំបាំងនៅក្នុងវិហារនោះកាលពីសម័យមុន"។
ជុងវ៉ុន ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុម បានគិតមួយសន្ទុះ។ "បើទោះជាយ៉ាងណា យើងមិនគួរលូកដៃចូលរឿងដែលយើងមិនដឹងច្បាស់ទេ។ វាអាចមានគ្រោះថ្នាក់"។
ទោះជាមានការព្រួយបារម្ភពីស៊ុនអ៊ូ និងការប្រុងប្រយ័ត្នរបស់ជុងវ៉ុនក៏ដោយ ភាពចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់នីគី និងភាពក្លាហានរបស់ជេ បានជំរុញឱ្យសមាជិកផ្សេងទៀតចាប់អារម្មណ៍។ ជេក ដែលជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ុន្តែតែងតែគាំទ្រមិត្តភក្តិ បាននិយាយថា "មិនអីទេ ប្រសិនបើយើងទៅ យើងគ្រាន់តែទៅមើលមួយភ្លែត ហើយត្រឡប់មកវិញភ្លាម។ យើងនឹងប្រុងប្រយ័ត្ន"។
