ភាគទី ៥ - បន្ទប់សម្ងាត់ និងការសារភាពដ៏សោកសៅ
ច្រករបៀងងងឹត និងចង្អៀតហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់។ ជុងវ៉ុន ជេ និងជេក បានដើរតាមពន្លឺពិលយឺតៗ សំឡេងដង្ហើមរបស់ពួកគេបន្លឺឡើងនៅក្នុងភាពស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្យល់ត្រជាក់ និងក្លិនសើមនៃថ្មចាស់ៗ បានធ្វើឱ្យបរិយាកាសកាន់តែតានតឹង។
ទីបំផុត ច្រករបៀងបាននាំពួកគេទៅកាន់បន្ទប់ក្រោមដីតូចមួយ។ បន្ទប់នោះងងឹតសូន្យសុង ពោរពេញទៅដោយធូលីដី និងក្លិនសាប៊ូ។ នៅចំកណ្តាលបន្ទប់ ពួកគេបានឃើញទ្រូងឈើចាស់មួយ ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាត្រូវបានចាក់សោរយ៉ាងរឹងមាំ។
"ប្រហែលជានេះហើយជាអ្វីដែលអាចារ្យចង់បាន" ជេខ្សឹបប្រាប់។
ពួកគេបានពិនិត្យមើលទ្រូងនោះយ៉ាងល្អិតល្អន់ ប៉ុន្តែពួកគេរកមិនឃើញសោរ ឬវិធីដើម្បីបើកវាឡើយ។
"យើងត្រូវតែបំបែកវា" ជេកនិយាយដោយសំឡេងម៉ឺងម៉ាត់ ហើយលើកជើងរបស់គាត់ត្រៀមទាត់ទ្រូងនោះ។
ប៉ុន្តែមុនពេលដែលគាត់អាចធ្វើសកម្មភាពអ្វីបាន ស្រាប់តែមានសំឡេងខ្សឹបខ្សៀវមួយបន្លឺឡើងយ៉ាងច្បាស់នៅក្បែរត្រចៀករបស់ពួកគេ។
"កុំបំផ្លាញវា... សូមស្តាប់រឿងរបស់ខ្ញុំ..." សំឡេងនោះស្តើង និងសោកសៅ។
ពួកគេទាំងបីនាក់បានឈប់ស្ងៀម សម្លឹងមើលជុំវិញដោយភាពភ័យខ្លាច។ ស្រមោលអាចារ្យបានលេចចេញយឺតៗ ពីជ្រុងងងឹតនៃបន្ទប់។ ប៉ុន្តែលើកនេះ គាត់មើលទៅមិនមានកំហឹងដូចមុនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទឹកមុខរបស់គាត់ពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយ។
"តើអ្នកជាអ្នកណា?" ជុងវ៉ុនសួរដោយសំឡេងញ័រ។
ស្រមោលនោះបានអណ្តែតយឺតៗ មកឈរនៅពីមុខទ្រូងឈើ។ "ខ្ញុំគឺជាអាចារ្យដែលបានស្លាប់នៅទីនេះ... ខ្ញុំត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ដោយអយុត្តិធម៌ពីបទចោរកម្មវត្ថុដ៏មានតម្លៃរបស់វិហារ..."
"ប៉ុន្តែរឿងព្រេងនិទាននិយាយថា អ្នកជាខ្មោចសងសឹក" ជេនិយាយដោយភាពងឿងឆ្ងល់។
"នោះគឺជាអ្វីដែលពួកគេចង់ឱ្យអ្នកជឿ..." ស្រមោលនោះឆ្លើយទាំងសោកសៅ។ "ការពិតគឺ ខ្ញុំត្រូវបានគេសម្លាប់ដោយអ្នកដែលពិតជាលួចវត្ថុនោះ... ពួកគេបានចោទប្រកាន់ខ្ញុំ ដើម្បីបិទបាំងទង្វើរបស់ពួកគេ..."
ស្រមោលនោះបានចង្អុលទៅទ្រូងឈើ។ "នៅក្នុងទ្រូងនេះ គឺជាភស្តុតាងនៃភាពគ្មានទោសរបស់ខ្ញុំ... និងឈ្មោះពិតរបស់អ្នកដែលបានសម្លាប់ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនអាចទៅណាបានទេ រហូតដល់ការពិតត្រូវបានលាតត្រដាង..."
ភាពភ្ញាក់ផ្អើលបានគ្របដណ្ដប់លើជុងវ៉ុន ជេ និងជេក។ រឿងព្រេងនិទានដែលពួកគេបានឮ គឺខុសពីការពិតទាំងស្រុង។ អាចារ្យដែលពួកគេខ្លាច គឺជាជនរងគ្រោះនៃការក្បត់ និងការបោកប្រាស់។
"ចុះមិត្តភក្តិរបស់យើង... ហេតុអ្វីបានជាពួកគេ..." ជេកសួរដោយសំឡេងញ័រ។
"ខ្ញុំមិនបានធ្វើបាបពួកគេទេ..." ស្រមោលនោះឆ្លើយទាំងសោកស្តាយ។ "វត្តមានដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ខ្ញុំ ភាពសោកសៅ និងកំហឹងដែលជាប់នៅក្នុងវិហារនេះ... វាបានប៉ះពាល់ដល់ពួកគេ... ខ្ញុំពិតជាសោកស្តាយចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើង..."
ទឹកភ្នែកហាក់ដូចជាហូរចេញពីភ្នែកដែលគ្មានជីវិតរបស់ស្រមោលនោះ។ ភាពសោកសៅរបស់គាត់ពិតជាខ្លាំង រហូតដល់ពួកគេអាចមានអារម្មណ៍បាន។
"តើយើងអាចជួយអ្នកបានទេ?" ជុងវ៉ុនសួរដោយក្តីអាណិត។
"បើកទ្រូងនេះ... បង្ហាញការពិតដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា... នោះគឺជាវិធីតែមួយគត់ដែលវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំអាចស្ងប់សុខបាន..."
ពួកគេបានសម្លឹងមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេបានមកទីនេះដោយសារតែភាពចង់ដឹងចង់ឃើញ និងភាពក្លាហាន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ពួកគេបានរកឃើញអាថ៌កំបាំងដ៏សោកសៅមួយ។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេត្រូវតែជួយអាចារ្យនេះ មិនត្រឹមតែដើម្បីមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់យុត្តិធម៌ផងដែរ។
"យើងនឹងជួយអ្នក" ជុងវ៉ុននិយាយដោយសំឡេងម៉ឺងម៉ាត់។ "យើងនឹងបង្ហាញការពិត"។
ពួកគេបានចាប់ផ្តើមរកមើលវិធីដើម្បីបើកទ្រូងឈើនោះ ដោយសង្ឃឹមថានឹងរកឃើញភស្តុតាងដែលនឹងលាតត្រដាងអាថ៌កំបាំងនៃបណ្តាសាវិហារខ្មោចនេះ...
(នៅមានត)
