ភាគទី ២៖ ការលេចចេញនៃស្រមោល
ការលេចចេញភ្លាមៗនៃរូបរាងស្រ្តីនោះ បានបង្កឱ្យមានភាពភ័យស្លន់ស្លោក្នុងចំណោមក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់។ នីគីស្រែកបន្លឺឡើង ស៊ូណូក៏ទាញគេមកបាំងពីក្រោយខ្នង។ ជេកបិទភ្នែកជិតឈឹង ខណៈជេព្យាយាមរក្សាភាពក្លាហាន ទោះបីជាដៃរបស់គេញ័រតិចៗក៏ដោយ។ ហ៊ឺស៊ឹងទម្លាក់ពិលដោយអចេតនា ធ្វើឱ្យបន្ទប់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតមួយសន្ទុះ មុនពេលពន្លឺខ្សោយៗពីព្រះច័ន្ទចាំងតាមបង្អួចចូលមកវិញ។
"ខ្មោច... ពិតជាខ្មោចមែន!" ជេកខ្សឹបទាំងភ័យរន្ធត់។
រូបរាងស្រ្តីនោះនៅតែឈរនៅទីនោះ មិនកម្រើកកន្រ្ដក គ្រាន់តែសម្លឹងមកពួកគេដោយភ្នែកដ៏សោកសៅ និងទទេរ។ សំឡេងខ្សឹបខ្សៀវ "កូន... របស់ខ្ញុំ..." បន្លឺឡើងម្តងទៀត លើកនេះស្តាប់ទៅកាន់តែច្បាស់ និងជិតជាងមុន។
ចុងវ៉ុន ទោះបីជាភ័យក្នុងចិត្តក៏ដោយ ក៏ព្យាយាមរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់។ គេរើសពិលដែលធ្លាក់មកវិញ ហើយចាំងពន្លឺទៅរូបរាងនោះដោយដៃញ័រតិចៗ។
"អ្នក... អ្នកជាអ្នកណា?" ចុងវ៉ុនសួរទាំងសំឡេងញ័រ
រូបរាងនោះមិនឆ្លើយតប គ្រាន់តែងាកក្បាលយឺតៗ ហាក់ដូចជាកំពុងស្វែងរកអ្វីមួយ។ ដៃដ៏ស្លេកស្លាំងរបស់នាងលាតចេញយឺតៗ ហាក់ដូចជាចង់ចាប់អ្វីមួយដែលមើលមិនឃើញ។
"កុំ... កុំចូលមក!" ជេស្រែកទាំងរុញអ្នកផ្សេងទៀតមកក្រោយខ្នងគេ។
ភ្លាមនោះ រូបរាងនោះក៏ចាប់ផ្តើមរសាត់បន្តិចម្តងៗ ដូចជាផ្សែងបក់តាមខ្យល់ រហូតដល់បាត់ខ្លួនទាំងស្រុងក្នុងភាពងងឹតនៃជ្រុងបន្ទប់។
ភាពស្ងៀមស្ងាត់ដ៏គួរឱ្យខ្លាចបានគ្របដណ្តប់បន្ទប់ម្តងទៀត។ ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់ឈរនៅស្ងៀម ហាក់ដូចជាដង្ហើមក៏ពួកគេមិនហ៊ានដកខ្លាំងៗដែរ។
"បាត់... បាត់ទៅហើយ..." នីគីខ្សឹបទាំងភ័យ។
"តែ... ខ្ញុំឃើញច្បាស់ណាស់" ជេកនិយាយទាំងភ្នែកធំៗ។
ហ៊ឺស៊ឹងដកដង្ហើមធំ។ "ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវនិយាយយ៉ាងម៉េចទេ។ ខ្ញុំមិនជឿរឿងទាំងនេះទេ ប៉ុន្តែ..."
