Όταν Έχω Εσένα

~36~

Γιώργος: Μου έλειψες σήμερα.

Χαμογελάω αλλά δεν στρέφομαι να τον κοιτάξω.

Αν: Και εμένα μου έλειψες.

Γιώργος: Μπορεί να μην ήμασταν μαζί το πρωί αλλά τουλάχιστον θα σε έχω δική μου όλη νύχτα.

Αν: Μάλλον ότι έμεινε από αυτή...

Γελάμε και οι δυο καθώς συνεχίζουμε τον δρόμο μας. Ένα επιφώνημα ενόχλησης μου ξεφεύγει και ο Γιώργος σταματάει αμέσως.

Γιώργος: Ίντα έγινε;

Αν: Πράμα.

Γιώργος: Μικιό...

Αν: Πράμα δε συμβαίνει απλά πονάνε τα πόδια μου.

Μέσα σε δευτερόλεπτα με έχει σηκώσει στην αγκαλιά του και συνεχίζει χαλαρός προς το αυτοκίνητο.

Αν: Μωρό μου, άσε με κάτω. Μπορώ να περπατήσω δεν υπάρχει πρόβλημα. 

Γιώργος: Μπορείς να περπατήσεις αλλά δε χρειάζεται!

Αυτός ο άνθρωπος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με κάνει να τον ερωτεύομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και συνεχίζουμε χωρίς να λέμε τίποτα. Κάποιες φορές δεν είναι αναγκαίο, ούτως ή άλλως.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο, με αφήνει να πατήσω κάτω και μου ανοίγει την πόρτα. Το πρώτο πράγμα που κάνω με το που κάθομαι είναι να βγάλω τα παπούτσια μου. Όσο και αν αγαπάω τα ψηλοτάκουνα, μετά από τόσες ώρες με έχουν πεθάνει.

Ο Γιώργος παίρνει τη θέση του πίσω από το τιμόνι και με σίγουρες κινήσεις ξεκινάμε προς το σπίτι.

Οι δρόμοι είναι άδειοι οπότε δεν περνάει πολλή ώρα μέχρι να φτάσουμε. Παρκάρει, βγαίνει και έρχεται προς το μέρος μου. Δεν έχω προλάβει να βάλω τα παπούτσια μου όταν ανοίγει την πόρτα μου.

Γιώργος: Μην τα βάζεις.

Σκύβει και με σηκώνει στην αγκαλιά του σε στυλ νύφης. Με κάποιον τρόπο καταφέρνει να κλειδώσει και πηγαίνουμε προς το σπίτι.

Μπαίνοντας, ανάβουμε τα φώτα και το αγόρι μου με αφήνει στον καναπέ. Απλώνομαι και γυρνάω να τον κοιτάξω όπως κινείται στον χώρο.

Γυρνάω μπρούμυτα και στηρίζω το πιγούνι μου στο μπράτσο του καναπέ. Τον τρώω με τα μάτια μου και δεν ντρέπομαι καθόλου για αυτό.

Γιώργος: Θα με ματιάσεις...

Γελάω σιγανά και του απαντάω.