Λένε πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα σου στα καλά αλλά λίγοι στα άσχημα.
Τι γίνεται όμως αν αυτοί που σου δυσκολεύουν τη ζωή είναι πολλοί και αυτοί που την κάνουν όμορφη τόσο λίγοι;
Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει την Αναστασία τα τελευταία...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Αν: Για πάντα και λίγο ακομααα! Να μου γελάς καθώς περνάνε τα χρονιααα!
Κοιτάω τον Γιώργο στα μάτια και του αφιερώνω νοερά το τραγούδι. Μου χαμογελάει και ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου.
Γιώργος: Στα μάτια σου να χάνομαι έναν αιώνα και ας πέρασαν μονάχα λίγα λεπτά.
Τα χείλη του βρίσκουν τα δικά μου σε ένα πολύ γλυκό φιλί.
Η ώρα έχει πάει 5 αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ. Πέρα από την Άλια και τον Στέφανο που φύγαν νωρίς, οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να διασκεδάζουμε χωρίς σταματημό.
Με τον Γιώργο χορεύουμε χαλαρά αγκαλιασμένοι στην άκρη της πίστας. Τα χέρια μου είναι περασμένα γύρω από τον λαιμό του ενώ τα δικά του με αγκαλιάζουν από τη μέση.
Γιώργος: Για πάντα και λίγο ακόμα, μωρό μου!
Αν: Για πάντα και πολύ ακόμα, αγάπη μου!
Αφού τελειώσει το τραγούδι επιστρέφουμε στο τραπέζι μας. Τα παιδιά είναι ήδη εκεί και νομίζω πως όλοι κάνουμε την ίδια σκέψη.
Αν: Φεύγουμε σιγά σιγά;
Μαρ: Στο μυαλό μου είσαι!
Ευγ: Συμφωνώ! Τα πόδια μου δεν αντέχουν άλλο...
Γιώργος: Ωραία, πάμε τότε.
Τα αγόρια κανονίζουν τον λογαριασμό και βγαίνουμε όλοι μαζί έξω από το μαγαζί. Μπορεί να βρισκόμαστε στην Κρήτη αλλά τελευταία έχει κρύο ακόμα και εδώ.
Έτσι, χωρίς να χάσω ευκαιρία χώνομαι στην αγκαλιά του Γιώργου. Τα χέρια του κλείνουν προστατευτικά γύρω μου και με σφίγγουν πάνω του.
Κώστας: Καληνύχτα παιδιά, τα λέμε αύριο.
Όλοι: Καληνύχτα!
Με τον Γιώργο ξεκινάμε να περπατάμε προς το μέρος που έχει παρκάρει το αυτοκίνητο του. Οι γονείς μου ξέρουν πως σήμερα θα κοιμηθώ στο σπίτι του οπότε δε με περιμένουν.
