Λένε πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα σου στα καλά αλλά λίγοι στα άσχημα.
Τι γίνεται όμως αν αυτοί που σου δυσκολεύουν τη ζωή είναι πολλοί και αυτοί που την κάνουν όμορφη τόσο λίγοι;
Αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει την Αναστασία τα τελευταία...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Τα Χριστούγεννα ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου γιορτή. Από μικρό κοριτσάκι θυμάμαι να περιμένω αυτή την εποχή με μεγάλη προσμονή. Όχι τόσο για τα δώρα αλλά, κυρίως, για το γεγονός πως μαζευόμασταν πάντα όλη η οικογένεια μαζί.
Παρά το γεγονός πως, φυσικά, και δε συμπαθούσα όλο το σόι μου, περνούσα πάντα καλά! Μαζευόμασταν με τα ξαδέρφια μου και λέγαμε τόσα πολλά που συνήθως μας έπιανε το βράδυ.
Η φετινή χρονιά δεν αποτελούσε εξαίρεση. Ειδικά με τα χαρμόσυνα νέα του Στεφάνου και της Άλιας, η μαμά ήθελε να καλέσουμε τους πάντες. Έπρεπε να μοιραστούμε τη χαρά μας, όπως είπε.
Έτσι, η σημερινή μέρα μας βρίσκει μαζεμένους γύρω από 2 κολλημένα τραπέζια, να τρώμε και να συζητάμε ζωηρά. Όλοι προσπαθούν να ακουστούν και οι ιστορίες είναι αμέτρητες.
Οι γονείς μου με τα αδέρφια τους και τους γονείς της Άλιας έχουν πιάσει την κουβέντα και μοιράζονται έθιμα που ακολουθούσαν ο καθένας με την οικογένεια του.
Οι "μικροί" καθόμαστε και συζητάμε για ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από τις επιδόσεις του Στεφάνου μέχρι τις τελευταίες τάσεις της μόδας.
Δυστυχώς, το αγόρι μου δεν είναι εδώ. Ο ίδιος με τους γονείς του πήγαν μια εκδρομή μέχρι τον Άγιο Νικόλαο για να δουν κάτι συγγενείς.
Πάλι καλά που το βράδυ θα είναι πίσω. Έχουμε κανονίσει να βγούμε σε ένα μαγαζί για ποτό, παρότι δεν το συνηθίζουμε ανήμερα Χριστουγέννων. Ο κόσμος, πολλές φορές, είναι τόσο ασφυκτικός που καταντά κουραστικό το να είσαι έξω.
Όμως, αυτές τις μέρες έχουμε πολλά να γιορτάσουμε, οπότε αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε. Τα αγόρια έχουν έναν γνωστό σε ένα μπαράκι στο κέντρο που είπε πως θα μας κρατήσει ένα τραπέζι σε ένα πιο ήσυχο σημείο του μαγαζιού. Δεν νομίζω πως υπάρχει τέτοιο μέρος σε μπαρ αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Επιστρέφοντας στο παρόν, αισθάνομαι την κοιλιά μου έτοιμη να σκάσει από το πολύ φαΐ. Οι πρώτοι σιγά σιγά αποχωρούν και ήδη ονειρεύομαι το κρεβατάκι μου. Χρειάζομαι μια ώρα ξεκούραση για να στρώσει το δερματάκι μου.
