Bî- misâl Hayat

FİNAL

9 AY SONRA

Hayat olağanca akışında ilerlerken Dilek ve Mustafa da evlenmişti. Hepimizin çok eğlendiği bir düğünleri olmuştu. Yakında İpek'im ve Anıl'ın da düğünleri vardı. Bu arada geçtiğimiz hafta Yusuf'um dört yaşına girmişti. Gözümün önünde hızla büyüyordu çocuklarım ve buna şahit olma şansı elimden alınmadığı için çokça şükrediyordum. Uraz abim ilk kez oğlumun doğum gününde Pelin'i de getirerek annemlerle tanıştırmıştı. Zaten benim doktorum olduğu için zamanında çokça bir araya gelmişti aileyle. Bu sefer abimin sevgilisi sıfatı eklenmişti yalnızca. Diğer abimlerde ise hâlâ ses seda yoktu. Babamın deyimiyle başlarına kalmışlardı.

"Anneee! Koş koş gel hemenn!!" Yusuf'un sesiyle hızla Ecrin'in odasına daldım. İkisinde de bir şey var mı diye bakarken dikkatimi başka bir şey çekmişti. Kızım yattığı beşiğinde abisine kollarını uzatıyor ve abi diyordu! "Gücel annem bak Ecyin konuşuyo! İlk abi dedi!" Sevinçle gülerken kafamı salladım. "Evet annecim, evet birtanem kardeşin ilk olarak abi dedi." Önce onun saçını öptüm ve sonrasında beşikten alınmayı bekleyen kızıma uzandım. Kucağıma aldığımda onun da saçını öptüm. "Güzel kızım, sen ilk abine mi seslendin?" Gülerek tekrarladı. "Abii!" Bizim sevincimiz onu da mutlu ederken bağırarak abi diyordu. Yusuf'un keyfineyse diyecek yoktu. Biriciği ilk onun adını söylemişti. "Anne babama da söyleyelim. Ayay mısın babamı?"

"Olur annecim. Hadi gel birlikte odamdan telefonumu alalım." Elimi uzattığımda elimi tutarak çıkmış olduğu koltuktan atladı. Hoplaya zıplaya odaya getirmişti beni. Yatağın üzerinde telefonu bana verdiğinde camın önünde bulunan koltuğa oturdum kucağımda Ecrin'le birlikte. Yusuf'u da diğer dizime oturttuğumda Emir Asaf'ı görüntülü aramıştım. Çok geçmeden açılmıştı telefon. "Efendim yavrum." Benden önce Yusuf hevesle atılmıştı. "Babaa! Kaydeşim abi dedii!" Abisini onaylamak ister gibi tekrar gülerek abi demeye başlamıştı miniğim. Emir Asaf kahkaha atarak konuştu. "Aferin benim güzelime!" Emir Asaf'ın etrafı bir anda Meriçler ve abimlerle dolmuştu. Bunlar yine mi bir aradaydı!

"Prensesimize bak bee! Kız sen abi mi dedin cimcime?"

"Abii! Abii!" Gülerek izledim kızımı. O da tıpkı abisi gibi büyüyordu. "Isırırım kız seni!" Emir Asaf anında kaşlarını çatarak Aras abime döndü. "Kimi ısırıyorsun lan sen?"

"Kardeşimin kızını." Emir Asaf söyleyeceği şeyi tahmin ettiğim bir gülüşle konuştu. "Yalnız kardeşin o çocuğu tek yapmadı, biliyorsun değil mi?" Aras abimden önce Poyraz abim öksürük krizine girmişti. Sesini kontrol ettiğinde konuşabilmişti. "Tamam, kapatın konuyu."

"Abii!" Ecrin herkesin hoşuna giden bir şey yaptığını fark ederek bulduğu fırsatta abi diyordu. Yusuf eğilip kardeşinin yanağını öptü. "Canım kaydeşimm!" Bu görüntü gözümün dolmasını sağlamıştı. Nasıl güzellerdi bir bilseniz... "Kız yenge ağlıyor musun sen?"

"Duygulandım öyle. Sanane Yaman!" Ani çıkışıma ben de anlam veremezken Yaman gözlerini büyültmüş, ekrana yaklaşmıştı. "Yengee! Hamile misin sen doğruyu söyle?!"

"Duygu değişimi sadece hamileyken mi oluyor Yaman?! Saçma sapan konuşuyorsun!" Yaman sorarken, Emir Asaf'ın yüzündeki değişimi anbean görmüştüm. Heyecanlanmış mıydı o? Yok artık! Daha kızımız yeni bir yaşına girecekken hamile olmamı mı istiyordu cidden? "Anne Aman ancam ne diyoy?"

"Bir şey demiyor annecim. Hatta bak onların çok işi varmış, artık kapatalım telefonu."

"Ama konuşuyoyduuk..."

"Yine konuşuruz dayısının yakışıklısı. Şimdi bizim biraz işimiz var tamam mı?"

"Tamam, öpüyoyum sizii!" Onların bir şey demesine izin vermeden yüzlerine kapatmıştı telefonu. Yüz ifadelerini düşünürken kahkaha atmamak adına kendimi tutmuştum. "Hadi bakalım, kimler acıktı?"