Halve Magie: Duistere Kracht

Ik wil naar huis

Vrij. Het is de eerste keer in een lange tijd dat Noa zich zo gevoeld heeft.

Toen hij de rotsen zag vallen dacht hij niet eens na over zijn magie. Hij wist gewoon dat Celest in gevaar was en hij moest iets doen. En zijn magie is het daar duidelijk mee eens. Hij kijkt terug naar de stenen die worden vastgehouden in een draaikolk van lucht. Zonder te denken knijpt hij zijn vooruitgesperde handen dicht, waarbij zijn wind de rotsen zo hard in elkaar duwt dat ze uit elkaar spatten. Zijn hart klopt sneller dan het ooit heeft gedaan en hij staat bijna te trillen op zijn benen. Niet van angst of schrik, maar van de gigantische hoeveelheid energie die eindelijk is vrijgekomen.

De gigantische rush neemt traagjes af en snel draait hij zich naar achter 'Alles oké?'

Celest zit op de grond met tranen in haar ogen. Ze ziet lijkbleek en haar hele lichaam trilt. Noa kan inbeelden hoe ze zich gevoeld moet hebben, oog in oog staan met dood hemzelf.

Ze schud met haar hoofd en alsof ze een masker opzet verstract haar gezicht. 'Er is niks aan de hand met mij', Hij ziet haar ogen verspringen naar zijn handen.

'Je magie is eindelijk ontwaakt.' Een over enthousiaste Tyler tilt hem op in een knuffel waarvan hij verrast is dat ze niet zijn ruggengraat breekt. Tyler zet hem terug en haar vreugde verandert in bezorgdheid 'je bent toch niet gewond ofzo'.

'Nee, geen zorgen ik ben ok.'

Tyler kijkt hem beoordelend aan en zegt, 'ik vind je nieuwe oog wel leuk zo grijs.'

Heeft hij dat goed gehoord. 'Wat bedoel je.'

Tyler grijpt naar haar tas en haalt er na wat gerommel een oude spiegel uit die ze naar hem uitsteekt. 'Kijk.'

Van verbazing valt zijn mond open. Dit is precies waar hij bang voor was, het verliezen van zijn menselijkheid. Hij voelt hoe de lucht moeilijker wordt om in te ademen terwijl zijn hartslag versnelt. Zijn rechter oog, iris en pupil zijn volledig grijs, net zoals Tylers bruine ogen. Dit kan niet, dit mag niet! Hij wil geen deel uitmaken van deze wereld. Hij wil niet dat hij hier behoort. Hij wil niet dat hij hier thuis hoort. Thuis, dat is wat hij wil, gewoon naar huis waar hij niet hoeft te vrezen voor zijn leven, en waar hij niet bang hoeft te zijn als hij gaat slapen dat hij niet meer wakker gaat worden.

'Hé.'

Tylers zachte hand pakt zijn schouder vast. Noa kan niet zien of dat er medelijden of verdriet in haar ogen stond, misschien wel beide. Maar één ding was zeker, ze weet precies wat hij denkt, iets waar hij niet zeker van is of hij dat leuk vind.

Met een zachte stem gaat Tyler verder, 'ik weet dat dit eng is maar we vinden een manier weg dat beloof ik, en deze krachten maken je niet minder deel van waar je vandaan komt, misschien behoor je nu meer thuis in het woud, maar als we hier nog even gaan zitten dan is het misschien beter om het als thuis te laten voelen.'

Er springen tranen in Noa's ogen. 'Ik wil naar huis. Ik mis mijn familie, Ik mis mijn vader en mijn moeder.' Hij kan de tranen niet meer tegenhouden dus laat hij zich zakken op de grond en gooit hij z'n armen voor zijn gezicht om de tranen te verbergen. 'Ik wil hier niet blijven! Ik wil hier niet thuishoren, hoe hard ik ook probeer om er het beste van te maken. Nogsteeds blijft dit de hel wat ik ook doe.'

Hij voelt Tyler's warme armen over hem slaan en hij kijkt op om haar gezicht naast het zijne te zien. 'Ik snap het, hoe het is om ver van huis te zijn op een onbekende gevaarlijke plaats. En ik beloof je dat we jou en de rest van de groep hier weg gaan halen.' Ze stelt zich recht en strekt haar arm uit om hem recht te helpen. 'Maar in de tussentijd kunnen we er maar beter het beste van maken. Dus hoe moeilijk het ook is, dit is je thuis voor nu, laten we het dan ook als een thuis voelen, want door jezelf te verzetten tegen alles dat met deze plaats te maken heeft, ga je hier nooit weg geraken. Laten we er dus samen het beste van maken terwijl we een weg terug zoeken.'

Noa veegt een traan weg en pakt Tylers sterke hand om recht te komen. En met een klein lachje zegt hij: 'We moeten wel zeker.' Hij kijkt rond de verwoeste bibliotheek, hij is nogsteeds niet zo zot van deze wereld, en dat zal hij nooit zijn. Maar hij gaat proberen om het goede een plaats te geven in zijn hart, Tyler is tenslotte ook een deel ervan, en zij heeft al lang een plaats in zijn hart bezet.

°Noa's belangrijkste hoofdstuk, hoop dat je het leuk word want vanaf nu word het alleen maar beter°