Halve Magie: Duistere Kracht

De markt

Het is vroeg wanneer Celest wakker wordt. Ze kijkt rond de kamer, er is nog niemand wakker. Ze laat haar blik op Yip rusten. Misschien moet ze een oogje in het zeil houden voor haar. Er klopt iets niet aan wat er gisteren gebeurd is.

Yip heeft niet gehuild. Sterker nog, er stond geen enkel teken van emoties in haar gezicht. Wat hebben die soldaten gedaan?

Ze wendt haar blik naar het hoopje bebloede kleren. Arthur is duidelijk van plan om te gaan winkelen vandaag, dat heeft ze gezien in zijn ogen.

Ze staat op en begint zich aan te kleden. Misschien is het niet zo slecht dat ze vandaag gaan winkelen. Haar kleren beginnen nogal te stinken, en daarnaast zijn ze veel te opvallend met aardse kleren.

Ze loopt naar de deur en doet hem zachtjes open. Als gisteren één iets heeft bewezen dan is het dat het nooit kwaad kan om te trainen. Ze gaat het nu natuurlijk ook niet overdoen voor het ontbijt. Misschien kan ze gewoon beginnen met wat hardlopen.

Ze gaat naar buiten en begint rond de tuin te lopen. Ze zit te denken. Er is nu al een week gepasseerd en ze is nog steeds niet begonnen met het plan van haar ouders. Misschien moet ze maar gewoon weg gaan. Maar dat kan ze niet. Ze heeft het Yip beloofd. Ze gaat blijven totdat ze weet dat ze veilig is. En ja, misschien zijn Arthur en Noa wel te vertrouwen. Maar ze hebben nog niks gedaan dat het bewijst. Nog niets in haar ogen tenminste.

Na een paar rondjes ziet ze dat Noa aan de deur naar haar aan het kijken is.

Ze komt tot stilstand en loopt naar hem toe. 'Is er iets?' 'Nee, er is niks, ik was gewoon wakker en besloot om eens naar buiten te gaan.' Hij liegt, en nog slecht ook. 'Lieg niet.' Ze gaat vlak voor hem gaan staan. Noa lijkt hier niet door geïntimideerd en blijft gewoon staan. 'Wat wil je van me?' Er verschijnt een bescheiden lach op zijn gezicht. 'Oké, je hebt me.' De lach maakt plaats voor een bezorgt gezicht. 'Ik ben bezorgd om je.' Celest's ogen worden wijd van alles dat hij ging zeggen heeft ze dat het minst verwacht. Snel zet ze terug haar strenge blik op. 'En waarom zou jij bezorgt zijn om mij?' Dit is allemaal een truc, denkt ze bij zichzelf. Hij heeft geen enkele reden om haar te mogen ze heeft niks voor hem gedaan.

'Gewoon omdat je zoveel traint en zo afstandelijk, ik wil gewoon zeker weten dat je oké bent.' Zijn expressie is oprecht. Haar gezicht wordt net als haar stem iets zachter. 'Je moet je geen zorgen maken, ik train al van toen ik klein was.'

'Mijn beroemde ontbijt is klaar dus kom maar snel aan tafel.'

Noa knikt en gaat naar binnen. Celest blijft nog even staan. Was hij echt gewoon bezorgd om haar. Nee, dat is belachelijk, mensen willen altijd iets maar toch.

Celest stopt zichzelf met denken en gaat ook naar binnen.

Noa is aangenaam verrast om te zien hoe blij Yip eruit ziet. Het lijkt wel of iemand haar heeft betoverd om niet meer aan de dode mensen te denken.

Yip kijkt hem aan en hij begroet haar. 'Goede morgen Yip.' Ze geeft een klein knikje. Hij verplaatst zijn blik naar Arthur. 'Dus, heb jij een idee voor vandaag. 'Ik zat te denken dat we vandaag naar de lokale markt gaan. Jullie vallen namelijk redelijk op in die kleren.' Hij kijkt naar zijn trui. Hij doet een teken om te tonen dat het een goed idee is, maar diep vanbinnen weet hij dat hij die kleren zo weinig mogelijk gaat proberen dragen. Het is een teken dat ze hier gaan blijven, dat ze hier ingeburgerd raken. Hij gaat dat natuurlijk niet tegen de rest zeggen, het zou alleen maar voor ruzie zorgen. En daarnaast heeft Yip zowiezo nieuwe kleren nodig door het bloed op haar huidige. Ze kletsen nog wat verder en na het ontbijt vertrekken ze.

De markt is groot en bestaat uit verschillende tenten. Celest durft te wedden dat meer dan de helft van de verkopers ook in hun kleine tenten winkels wonen. 'Oke, dus dit is het plan', zegt Arthur. 'Ik en Yip gaan nieuwe kleren zoeken voor Yip omdat die dringend nodig zijn en terwijl jullie twee samen ook eens rondkijken voor kleren om minder op te vallen.'