Halve Magie: Duistere Kracht

morning after (maar dat niet in de ochtend maar eerder namiddag)

Opnieuw voelt hij het, een golf binnen in zijn huid die smeekt om naar buiten te mogen. Magie.

Noa schud snel zijn handen alsof hij het gevoel kan afschudden. Niet dat het veel succes heeft. Al dagen aan een stuk voelt hij het steeds harder en harder tegen zijn huid duwen, elke keer steeds groter en krachtiger.

Zijn stroom aan gedachten worden onderbroken wanneer Tyler zijn richting uit komt.

'Is alles oké.' Snel strekt hij zijn mondhoeken. Sinds de ontvoering is Tyler bijna om de vijf minuten komen checken of hij zich goed voelde, zelfs in de nacht voelde hij haar bezorgde blik over hem waken. Toch vraagt hij zich af of hij er bedrukt uit zag dus deed hij zijn best om te glimlachen en een open houding aan te nemen.

'Er is niks aan de hand hoor. Ik kan wel tegen een stootje.'

Een zucht ontsnapt uit Tylers longen waarna ze terugkeert naar het kleine, met daarboven een stuk vlees gehangen kampvuur.

Tyler vond het te gevaarlijk om de groep terug te laten gaan naar het huis, dus hebben ze hun kamp opgeslagen in het midden van het bos.

Met pijnlijke spieren probeert Noa recht te komen. Die soldaten hebben hem flink te pakken genomen. Hij laat zijn blik vallen op Yip die op een kleine in schaduw gehulde rots zit. Zou zij dezelfde pijn hebben als hem?

Ze hadden nog maar een stap uit het vijandelijk kamp gezet toen Yip bijna letterlijk in Celests armen viel. Niet abnormaal als je ziet wat voor magie ze gebruikt had. Hij wist niet eens dat een fee, laat staan een half fee, zo een kracht in zich had. Tyler heeft hem ooit verteld dat feeën zuiver en alleen door de godin Zoey geschapen waren, en hierdoor ook de puur kracht van het leven bezitten. Als het niet voor de verraste blikken van zijn medereizigers geweest waren, zou hij denken dat hij het verkeerd gehoord had, en Tyler het over een ander wezen had, want Yips kracht was alles behalve die van leven, het was een alles verwoestende golf van dood.

Hij begint aanstalte te maken om naar haar toe te gaan wanneer een sterke hand de zijn grijpt.

'Ik denk dat het beter is als je haar even alleen laat.' Hij kantelt zijn hoofd om begroet te worden door het strenge gezicht van Celest.

'Ik maak me zorgen om haar. Die kracht was niet normaal.'

De rimpels over haar gezicht laten hem weten dat ze gefrustreerd is. 'Ik snap het maar ze is moe, toen ik naar haar toe kwam klonk ze als een totaal ander iemand. Het is belangrijk dat ze op dit moment kan rusten en terug op krachten kan komen begrepen.'

'Begrepen.' Yip heeft inderdaad haar rust nodig en waarschijnlijk is ze weer normaal over een dag of twee. Een klein boek om Celests middel trekt zijn aandacht. 'Heb je het meegenomen toen je ons kwam redden?'

Ze geeft hem geen antwoord, iets dat al meer dan genoeg zegt. 'We gaan naar de plaats waar het vandaan komt, we zijn op dit moment de locatie aan het opsporen.'

Ze loopt al terug naar Tyler wanneer Noa nog iets zegt. 'Dankje.'

Heeft ze iets gedaan, er is geen reden voor hem om haar te bedanken.

'Waarvoor.' Ze draait zich opnieuw om en wordt begroet door ogen waarin een belofte zit.

'Voor mij te redden.'

Opnieuw draait ze haar hoofd naar het kampvuur. 'Ik kan moeilijk een bondgenoot laten sterven.' Met een snel pas stapt ze terug naar Tyler. Dank je, een woord dat ze niet verwachtte. Normaal zou het haar niks doen zoals de duizenden keren dat Yip op een dag dank je zegt maar deze keer doet het haar denken. Waarom heeft ze hun eigenlijk gered? Toen ze de sporen vond is ze op puur instinct beginnen werken. Er is geen reden om hieraan te denken.

Het was gewoon de belofte tussen haar en Yip en niks anders. Met al haar macht probeert ze de andere mogelijkheden haar hoofd uit te jagen. Waarom zou ze zelf denken dat er een andere reden is? Het is gewoon puur plichtsbesef net zoals alles wat ze doet net zoals haar ouders het willen.

'Celest?'

Haar blik wordt begroet door bezorgde ogen van Tyler.

'Alles oké?'

Nu pas beseft ze dat ze is beginnen rondjes stappen rond het kampvuur. 'Niks aan de hand.' Snel stopt ze haar pas en verplaatst haar aandacht naar het boek dat ze van onder haar riem oppakt. 'Weet je zeker dat je de juiste locatie hebt?' Ze slaat het boek open op de laatste pagina met de naam van het archief waar het zou moeten staan. Een gewoonte die de andere wereld misschien ook wel kan gebruiken.

Tyler bukt zich over de pagina's. Waarschijnlijk om sporen van magie te kunnen opvangen die kunnen helpen bij de zoektocht. Zo goed als alle magie gebruikers hebben deze gave. Nog een reden waarom ze maar best niet naar Arthurs huis keren. Wie weet wat voor trucjes Louisa wel niet heeft om magie op te sporen.

'Zeer zeker. Het is een lange tocht maar als we morgen bij zonsopgang vertrekken zijn we er net op tijd voor het middagmaal.'

Celest is blij dat te horen.

'Weet je wel zeker dat dit een goed idee is?' Arthurs wenkbrauwen vormen een bezorgde expressie. 'We hebben nog maar net het ene gevaar ontweken en we zijn al direct op weg naar het volgende.'

Celest laat haar mond al zakken om iets te zeggen maar Tyler is haar al voor. 'Met Louisa achter jullie is er geen tijd te verliezen. We kunnen niet van hen winnen. Met de kracht die Yip vertoont heeft, hebben ze waarschijnlijk de koning al op de hoogte gebracht.'

Celest neemt een grote hap lucht. De gedachte dat een heel leger achter hen aangaat is beangstigend.

Ze merkt aan het gezicht van Arthur dat hij zich gewonnen geeft. 'Laten we dan eten, het vlees zou normaal al klaar moeten zijn.'

°Een klein hoofdstuk met weinig actie, moet ook kunnen vind ik. Dank je aan iedereen die tot hier is geraakt en nog een grotere dank je en de mensen die stemmen Ik ben zeer blij dat mensen mijn verhaal lezen en nog blijer dat mensen het leuk vinden, dus met dat uit de weg nog veel leesplezier°