*Abimin arkadaşı konulu mahalle kitabı
"Ah be küçük kız. Beni peşinden koşturmayı çok seviyorsun," dediğinde soluklanmak için durduğu kısa saniyede kaslı göğsü sertçe yükseldi.
"Koşma o zaman!"
Aramızdaki mesafeyi tek adımıyla kapattığında belimin...
Biliyorsunuz büyük bir sınava hazırlanıyorum ve iki ay kadar bir sürem kaldı ve bu süreç boyunca sizi bölümsüz bırakmak istemiyorum 🥺 o yüzden ne kadar yazdıysam buraya atacağım ve atmaya devam edeceğim.
O yüzden bu iki ay boyunca karşılıklı anlayış bekliyorum 🥹
Sınırı yükseltmeyeceğim aynı şekilde azaltmayacağımda çünkü bu süreç boyunca desteğinize ihtiyacım var 🥹
🦅 Sınırı 1000 beğeni ve 1000 yorum 🦅
Yorumlarınızı okumayı çok seviyorum çünkü bu bana güç ve motivasyon oluyor. O yüzden lütfen nokta, ünlem gibi boş yorum yapmayınız. Fikirlerinizi ciddiye aldığımı ve değerlendiğini bilin 🥹
Keyifli okumalar diliyorum aşklar ♥️
🎵Mert Demir- Seni seviyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kartal abimin sesini duymamla birlikte nefesim göğüs kafesime sıkışarak boğazımda kocaman bir yumru oluşturdu. Kalbim korkuyla hızını arttırırken ritmi kulaklarıma atıyor, dizlerim titriyordu ancak yerimde donup kalmıştım. Ne bir adım ileriye gidebiliyor ne de rüyalarıma dadanan kabustan kaçabiliyordum.
En büyük korkum karşımda duruyor bile bile yürüdüğüm bu ateşten sahneyi yaşıyordum.
Kartal abim, Volkan abim gibi değildi. Volkan abimin yaptığı gibi Sancak'ı itirafa zorlamayacak bizi bildiğini, birbirimizi yıllarca sevdiğimiz halde kendimize yalan söylediğimizi söylemeyecekti.
Ortalığı yakıp yıkacak, ateşe verecek kendisiyle birlikte bizide bu cehennem ateşine maruz bırakacaktı.
Parmaklarım kurtarıcısını bilerek Sancak'ın bileğini tuttu. Korkumdan dolayı sertçe inip çıkan göğüs kafesime bir nefes daha çekerek başımı kaldırarak Sancak'a baktım.
Kaçamadığım her gerçekte yanımda olan bu adamla şimdi aynı başrolü, birlikte yanmamız için aynı ateşi paylaşıyorduk.
Sancak'ta korkumu hissederek bana doğru döndüğünde gözlerimin içine baktı. O aşık olduğum ela gözlerinde en ufak bir korku parçası yoktu. Dim dik duran omuzları bu yüküde tek başına sırtlanmak için hazır bekliyordu.
Sertçe yutkunduğumda telkin etmek istercesine hafifçe gülümsedi ve bileğini oynatarak bileğini tutan parmaklarımın içinden parmaklarını geçirdi. Birbirimize sıkıca tutunarak abimle yüzleşmek için sesin geldiği yöne doğru döndük.
Bu sınav elbet yaşanacaktı.
Bugüne kısmetmiş demek ki...
Kartal abim tekrar "Mahira," diye bağırırken tek yapabildiğim Sancak'a bakabilmekti.
