Selam ben geldimmm umarım beniii ve kitabımızıııı özlemişsinizdirrr
İnstagram: hazalabaa
Tiktok: hazalaba
Twitter: hazal_aba
Şöyle en az 200 beğeni ve 200 yorum olursa süper olur benceeee
Sizi fazla tutmadan bölümle baş başa bırakıyorum keyifli okumalarr
Sancak abimlerin yanından çıkıp olduğum yere gelirken ne yapacağımı bilemeyerek sağıma soluma bakarak telaşla arkamı döndüm ve kaçmaya başladım. Sancak'ın aşkını görmezden gelmiyor ya da arkama atmıyordum. Sadece kendime zaman verip anın biraz tadını çıkarmak istiyordum. Ya da kendime doğruyu söylemek gerekirse aşktan deli gibi korkuyor zaten hayatımın kocaman bir parçası olan adamın tamamen hayatım olmasından korkuyordum. Kalbim kaybettiklerimden dolayı kırıklarla doluydu ve kırıkları yapıştırmak için kullandığım yara bantlarını tutan tek gerçek hayatı ciddiye almayıp gerekmedikçe başıma gelecekleri düşünmemekti.
Sancak Kızıltepe'de düşünülmeyecek adam değildi. Koştura koştura geldiğim yoldan eve doğru gittim ve kapının önünde ayakkabıları çıkarıp elime aldım ve kapının kulpunu tutup kendime doğru çekiştirdim ancak açılmadığında kapıya vurmaya başladım.
"Allah belanızı vermesin emiii açılan kapıyı," kapıyı arkasından kapatacak iki şüphelim vardı. Biri kesinlikle Nur'ken diğeri Samet'ti. Ancak Nur'un ışık hızında kaçma potansiyelini düşününce aklıma gelen tek isim Samet'i. "Siz benim sınavım mısınız ya? Ahiret sınavı bile daha kolaydır!"
"Mahira!" arkamdan Sancak'ın sesini duyduğumda yutkunarak kapıya son kez tekme atıp içimde ne kadar beddua varsa hepsini saymaya başladım.
"Sancak?" yavaşça arkamı döndüm.
"Ne işin var burada?" asabiyetle kollarını göğsünde toparlayıp tek kaşını kaldırdı. Anlaşılan abimler harbi harbi sinirlerini bozmuşlardı.
"Ben mi?" kendimi gösterdim.
"Yok dedem?"
O az önce espri mi yapmaya çalıştı?
Öyle olmadığını varsaymak istiyorum
"Ha?"
Bıkkınlıkla nefesini verdi. "Sen Mahira?" Bugün birlik olup resmen adamın sinirleriyle oynamıştık.
"Abimle seni merak ettim." Aklıma gelen yalanı düşünmeden doğrudan söyledim. Beynim resmen kendini programlamaya başlamıştı. Elimdeki ayakkabıları göstererek şirince gülümsedim. "Tam da sizin yanınıza geliyordum."
"Anladım," burun kemerini sıkıp yorgun gözlerini evin kapısına çevirdiğinde çaktırmadan kapıya tekrar tekme attım. "Abinle konuştuk yanlış anlaşılmayı düzelttik."
Adam cidden yorgun Mahira yoksa yalanını yakalardı.
Konuyu her zaman yaptığım gibi zorlayıp gerçekleri öğrenmek için baskı yapmak istiyordum ancak Sancak'ın şu an karşımda ne kadar yorgun olduğunu görebiliyordum. Ayrıca düşünmem gerekiyor, kalbimin ve aklımın ne söylediğini dinlemem gerekiyordu. Sancak'ın duygularından kendimde emin olmam beni gerçekten seviyormu yoksa kız kardeşi olarak görüp koruyor muydu? Tüm bu soruların cevabını aklıma vermezsem kalbim yapayalnız kalacaktı.
Arkamdan kapı açıldığında cevap verme gerekliliğinde kurtularak hızlıca önüme döndüm ve saçım arkamdan savurup yüzümü kapattığında kapıyı açan kişi korkudan bağırdı. "Kuyudaki kız!"
Sinirle önüme düşen saçlarımı iki yana çekip ters ters Samet'in yüzüne baktım. Korkudan kaçtığı yerden elini göğsüne koyup bembeyaz suratlar, "Ha sen miydim Mahira abla? Tanıyamadım bir an,"
YOU ARE READING
Kızıltepe Mahallesi
Teen Fiction*Abimin arkadaşı konulu mahalle kitabı "Ah be küçük kız. Beni peşinden koşturmayı çok seviyorsun," dediğinde soluklanmak için durduğu kısa saniyede kaslı göğsü sertçe yükseldi. "Koşma o zaman!" Aramızdaki mesafeyi tek adımıyla kapattığında belimin...
