Άννα

34

Τα λόγια του με έκαναν να παγώσω στην στιγμή.

Αποκλείεται να ήξερε για αυτό.

Κανένας δεν ήξερε εκτός από την μητέρα μου.

Δεν είχα αναφέρει ποτέ τίποτα στον Άλεξ παρόλο που ήταν ο μοναδικός φίλος και στήριγμα μου.

Πώς μπορούσα όμως να του πω κάτι τέτοιο;

Δεν γνώριζε αρκετά πράγματα για εμένα και ήταν για το καλύτερο.

Αν μάθαινε τότε θα με παρατούσε.

Μπορούσε μονάχα να δει τα κομμάτια του εαυτού μου που είχα κατασκευάσει ώστε να είμαι αποδεκτή στην κοινωνία.

Ήταν σαν να θαύμαζε μια πορσελάνινη κούκλα που είχε δεχτεί την κατάλληλη επεξεργασία ώστε να είναι αρεστή, όμορφη, μια ευχάριστη παρουσία.

Αν αυτή η κούκλα έσπαγε και έβλεπε το εσωτερικό της τότε θα έσπαγε και ο δεσμός του με αυτή.

Έβλεπε την Άννα για αυτό που του δείχνει, όχι για αυτό που είναι.

Έβλεπε κομμάτια που επέλεγα προσεκτικά και του έδινα.

Τα λόγια του απαγωγέα μου στροβιλίζονταν στο μυαλό μου.

Προσπάθησα να πω στον εαυτό μου πως δεν εννοούσε αυτό που νόμιζα.

Μήπως εννοούσε τα γεγονότα που εξελίχθηκαν πρωτού βρεθώ στην μπανιέρα;

Δεν υπάρχει περίπτωση να γνώριζε.

Ήθελε να με τρομάξει.

Ένιωθα τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου.

Ήταν ήρεμος, πολύ ήρεμος.

Με ρώτησε κάτι αλλά δεν άκουσα.

Η καρδιά μου πάλευε να βγει έξω από το στήθος μου.

Χτυπούσε τόσο δυνατά που ταρακουνούσε όλο μου το σώμα.

Τα μάτια μου και τα μάγουλα μου ήταν υγρά από τα δάκρυα.

Τον έβλεπα που στεκόταν μπροστά μου αλλά δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα από αυτά που έλεγε.

Ήταν σαν να είμαι παγιδευμένη μέσα σε ένα σώμα που δεν μου ανήκει και οτιδήποτε και να κάνω για να δραπετεύσω από αυτό να είναι μάταιο.

Προσπαθούσα να μιλήσω μα το σώμα κρατούσε την φωνή μου πίσω, την έκανε αδύναμη και εντελώς ανίκανη να ακουστεί.

Είχα γίνει ένας παρατηρητής.

Γιατί δεν με υπακούει αυτό το σώμα που υποτίθεται πως μου ανήκει;