İrkilerek bana döndüğünde, "Efendim?" dedi düzensiz nefesler eşliğinde.
"Deminden beri sana sesleniyorum."
"Duymamışım, kuzum."
Kaşlarımı çatarak, "Ne yapıyorsun?" diye sordum.
"Yemek yapacaktım ama hiçbir şey kalmamış."
"Nasıl?" diye sordum hayretle. "Daha iki gün önce alışveriş yapmadınız mı?"
Bu sefer gülerek, "Baban bu aralar çok yiyor, sorma," dedi. "Neyse, ben hemen markete gidip gelirim. Sen keyfine bak."
"Babam birkaç haftaya zor döner ama neyse. Ben de geleyim." Demin sahilde dondurma yediğimiz sırada babam gelen bir telefonla çıkıp gitmişti. Ve her ikimiz bunun ne anlama geldiğini biliyorduk. Bir süre olmayacaktı. Belki birkaç gün, belki birkaç hafta belki de aylarca...
"Yok, kuzum. Sen benim ayağıma dolanırsın. Ben rahat gezmek istiyorum."
"O zaman bana da kahve alır mısın lütfen? Her zamanki markadan."
Annem kısa bir an duraksadı. "Almayacağım."
"Ne?"
"Kahve çok içiyorsun bu sıralar."
"Anne," dedim ters bir tavırla. "İşim, gücüm var. Kahve içmezsem halledemem."
"Tatile geldik, Hilal," dedi hatırlatmak ister gibi. "Yok iş de kahve de."
"Kocana da söylesene bu lafları. Gücünüz bana yetiyor ikinizin de! Bir kahvem vardı, ona da karışın! Yuh!"
Arkamı dönüp mutfaktan çıkacağım sırada hızlıca gelip önüme geçti ve bana sarıldı. "Kızma, kuzum benim." Tepkisine karşılık şaşırdığımda annem sanki normal bir tepki vermiş gibi saçlarımı öptü, kokladı. "Kara kuzum, Hilal'im. Seni çok seviyorum."
Şaşırsam da ben de ona sarıldım. Kokusu tüm ruhumu huzurla doldurduğunda gülümsedim ve ona sataştım. "Tabii, haksız olduğunu anladın hemen yalakalık yapıyorsun. Affettim, tamam. Bir daha olmasın ama bozuşuruz, Suna Hanım."
