မြတင့်(ပြန်လည်ရှင်သန်ခြင်း)

(၃)

အခု ပန္းသူခိုးက ဘယ္သူမ်ားလဲကြယ္။

ဘယ္မိန္းမပ်ိဳအတြက္မ်ား ျမရဲ့အလွဆုံးပန္းကေလးကို ခိုးယူသြားရသနည္း။

လူေတြမ်ား သိပ္တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္မွ မစိုက္ပ်ိဳးခ်င္ပါဘဲႏွင့္ တစ္ပါးသူ အျမတ္တနိုး စိုက္ပ်ိဳးရသည့္ ပန္းကေလးကိုမွ ခူးရက္သည္။

ထိုမၽွပင္မကေသး။ ၿမ အလွဆုံးဟုသတ္မွတ္ကာ အျမတ္တနိုး ထားထားရတဲ့ ပန္းကေလးကိုမွ ခူးယူရက္သည္။ ျမတင့္သည္ အႏွီပန္းသူခိုးအား အထင္ပင္ေသးမိသြားသည္။ အမွန္တကယ္ဆို ခြင့္ေတာင္းသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။

အို...၊ ခြင့္ေတာင္းလည္း ျမက ေပးမခူးပါဘူး။ အခုဘဝမွာေတာ့ ျမအပိုင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာမွန္သမၽွ မည္သူတစ္ဦး‌တစ္ေယာက္ကမွ လာ၍ မထိပါးေစရ‌ေတာ့ပါ။ ျမက အကုန္လုံးကို ကာကြယ္ေပးမွာ။

ျမတင့္မွာ ပန္းသူခိုးအေၾကာင္းအား ေမာင္မင္းႀကီးသား ကိုျမတ္သိန္းအား မေျပာရဲခဲ့ပါေခ်။ ေတာ္ၾကာ ေတြ႕သမၽွလူ ေလးခြနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနမွ ဒုကၡ။

"ျမေရ ခိုင္ ေဈးသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ၿမ ဘာမ်ားမွာခ်င္ေသးလဲ"

မိခိုင္သည္ ႏွင္းဆီၿခံထဲ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနသည့္ ျမတင့္အနားေရာက္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း ဆြဲျခင္းကေလးႏွင့္။

"ၾကက္ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပးပါလား၊ ဪ.. ဆိုင္ရွင္ကို အေရခြံခြာေပးခိုင္းဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔"

ျမတင့္သည္ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ ၾကက္ေပါင္အား မွာျဖစ္ေအာင္မွာလိုက္ေသးသည္။

" ေဟ့ မိခိုင္ ေဈးသြားမွာလား အလွူသြားမွာလား"

ျမတ္သိန္း၏ အသံေဆာင့္အင့္အင့္။

ျမတင့္ေရာ မိခိုင္ပါ လာျပန္ၿပီဟူသည့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ျမတ္သိန္းအား လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကေလသည္။

"သနပ္ခါးနဲ႔ က်စ္စျမည္းနဲ႔ အေတာ္
ပဲမ်ားေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား မိခိုင္"

"ကိုျမတ္သိန္း..."

မိခိုင္က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ျပန္ေအာ္ေလသည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ျမတ္သိန္းက မိခိုင္ကို ေၾကာက္ရရွာသည္။ ဆက္မေျပာရဲေတာ့၍ ဇက္ကေလးပင္ ပု၍ ဝင္သြားသည္။