Verbonden in de Duisternis || Drarry

22

Draco staarde naar de brief die hij had ontvangen, zijn handen trilden van woede en verdriet bij het lezen van de hatelijke woorden van zijn vader. De woorden sneden dieper dan een mes, drongen door tot in zijn ziel en vergiftigden zijn gedachten met zelfhaat en wanhoop."Verdomme," fluisterde Draco, zijn stem verstikt door emotie terwijl hij de brief nogmaals doorlas. "Hoe durft hij... Hoe kan hij zo wreed zijn..."Maar hoezeer Draco ook probeerde de woorden van zijn vader van zich af te schudden, ze bleven als een donkere wolk boven zijn hoofd hangen, verduisterden zijn gedachten en verstikten zijn hart met een verstikkende angst en wanhoop.De weken die volgden waren een ware beproeving voor Draco, een helse afdaling in de duisternis van zijn eigen gedachten. Hij werd verteerd door zelftwijfel en zelfhaat, zijn eetlust verdwenen onder de druk van zijn eigen angsten en onzekerheden.Hij was alleen nog maar bezig met school, zijn dagen gevuld met eindeloze uren van studeren en hard werken. Hij haalde hoge cijfers op elk vak, zijn prestaties uitmuntend, maar toch voelde het nooit genoeg, nooit voldoende om de demonen in zijn hoofd tot zwijgen te brengen.En hoewel hij wist dat hij zijn gezondheid in gevaar bracht, dat zijn lichaam langzaam verscheurd werd door de ziekte van zijn eigen geest, kon hij niet stoppen, kon hij niet rusten, kon hij niet anders dan doorgaan tot hij zijn doel had bereikt, wat dat ook mocht zijn.Harry daarentegen leek langzaam maar zeker beter te worden, zijn geest verlicht door de belofte die hij aan Draco had gedaan om zichzelf niet meer te snijden. Hij voelde een vreemd gevoel van trots bij het zien van Draco's toewijding aan zijn schoolwerk, zijn vastberadenheid om te slagen ondanks de duisternis die hem omringde.Maar zelfs Harry kon niet ontkennen dat er iets mis was met Draco, dat hij afwezig was, zich terugtrok in zijn eigen wereld van pijn en verdriet. Hij maakte zich zorgen om zijn vriend, om de diepte van zijn lijden, maar wist niet hoe hij hem kon helpen, hoe hij hem kon redden van de duistere schaduwen die hem dreigden te verslinden.En terwijl ze daar stonden, omhuld door de stilte van de leerlingenkamer en de kilte van hun eigen gedachten, voelden Draco en Harry een vreemd gevoel van onzekerheid in hun harten, een gevoel dat misschien wel sterker was dan al hun angsten en twijfels. Want ze wisten dat de weg naar genezing lang en moeilijk zou zijn, vol met valkuilen en obstakels die ze alleen samen konden overwinnen.Maar toch bleven ze vastberaden, vastberaden om te vechten voor een betere toekomst, vastberaden om de duisternis te verslaan en het licht te vinden dat hen beiden zou bevrijden van de ketenen van hun eigen angst en pijn.