Verbonden in de Duisternis || Drarry

9

Draco liep door de gangen van Zweinstein, zijn gedachten gevuld met een wirwar van emoties. Hij voelde zich verslagen door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, overweldigd door zijn eigen pijn en verdriet. Maar te midden van zijn innerlijke chaos voelde hij plotseling de aanwezigheid van iemand achter zich.Hij draaide zich om en keek recht in de vastberaden ogen van Harry Potter. Er was iets in die blik dat Draco niet kon negeren, iets dat hem dwong om stil te blijven staan en te luisteren."Verdomme, Draco," begon Harry, zijn stem doordrenkt van emotie. "Ik weet misschien niet precies wat je doormaakt, maar ik begrijp het beter dan je denkt."Draco voelde zijn woede oplaaien bij Harry's woorden. "Nee, dat doe je niet," siste hij, zijn stem trillend van frustratie. "Jouw leven is perfect, Potter. Je hebt geen idee hoe het is om te leven in de schaduw van een monster als mijn vader."Harry keek Draco aan, zijn blik vastberaden maar ook vol mededogen. "Misschien heb ik niet dezelfde ervaringen als jij, Draco, maar dat betekent niet dat ik niet begrijp wat het is om pijn te lijden," antwoordde hij rustig. "Ik ben opgegroeid in een plek waar ik me nooit veilig voelde, waar ik dagelijks werd mishandeld door mijn oom en tante. Ik weet hoe het is om te vechten tegen de duisternis, om te verlangen naar een plek waar je je thuis voelt."Draco keek Harry aan, zijn ogen gevuld met verbazing en ongeloof. Hij had nooit gedacht dat Harry Potter, de Jongen die Leefde, ooit iets anders had meegemaakt dan roem en glorie. Maar nu, terwijl hij naar Harry keek, zag hij de waarheid in zijn ogen, de waarheid van een leven dat getekend was door pijn en verdriet.Langzaam begon Draco te begrijpen. Misschien waren hij en Harry meer gelijk dan hij had gedacht. Misschien hadden ze allebei geleden onder de harde hand van het leven, allebei gevochten tegen de duisternis die hun pad had gekruist.Met een zucht liet Draco zijn verzet varen en keek Harry aan, zijn ogen vol erkenning. "Misschien heb je gelijk, Potter," fluisterde hij, zijn stem zacht maar vastberaden. "Misschien begrijp je het meer dan ik dacht."En terwijl ze daar stonden, omgeven door de stille getuigen van Zweinstein, voelden Draco en Harry een band tussen hen ontstaan, een band gebaseerd op begrip en mededogen, een band die misschien wel sterker was dan ze ooit hadden gedacht.