Verbonden in de Duisternis || Drarry

19

Draco zat alleen aan een tafel in de verlaten bibliotheek van Zweinstein, zijn gedachten een warboel van emoties. Hij had de hele dag al rondgelopen met een knagend gevoel van schuld en spijt, wetende dat hij dingen had gezegd en gedaan die hij niet kon terugdraaien.Het was alsof een zware last op zijn schouders drukte, een last van bitterheid en wrok die hem verstikte en verlamde. Hij wist dat hij fouten had gemaakt, dat hij mensen had gekwetst met zijn woorden en daden, en hij verlangde naar verlossing, naar een manier om zijn zonden goed te maken.Plotseling hoorde hij een zachte stem achter zich, en toen hij omkeek, zag hij Hermelien staan, haar ogen vol mededogen en begrip. Ze liep langzaam naar hem toe en ging naast hem zitten, haar aanwezigheid een bron van troost in de duisternis van zijn verdriet."Draco," zei Hermelien zachtjes, haar stem gevuld met emotie. "Ik wil alleen maar zeggen dat ik je vergeef."Draco keek haar met grote ogen aan, zijn hart bonzend in zijn borst bij haar onverwachte woorden. Hij had nooit gedacht dat hij vergiffenis zou krijgen, niet na alles wat hij had gedaan, niet na alle pijn en lijden dat hij had veroorzaakt.Maar hier was Hermelien, de persoon die hij het meest had gekwetst, die hem vergiffenis schonk, die hem een tweede kans gaf. Het was een geschenk dat hij nooit had durven hopen, een teken van genade dat hij niet verdiende.Met tranen in zijn ogen keek Draco Hermelien aan, zijn stem verstikt door emotie. "Dank je, Hermelien," fluisterde hij, zijn hart vervuld van dankbaarheid en opluchting. "Ik beloof dat ik mijn best zal doen om het goed te maken, om een beter mens te zijn, om jouw vergiffenis waardig te zijn."Hermelien glimlachte bemoedigend en legde een hand op zijn schouder. "Ik geloof in jou, Draco," zei ze oprecht. "En ik weet dat je het kunt, zolang je maar blijft geloven in jezelf."En terwijl ze daar zaten, omhuld door de warmte van hun vriendschap en de kracht van vergeving, voelden Draco en Hermelien een vreemd gevoel van hoop in hun harten, een gevoel dat misschien wel sterker was dan al hun angsten en twijfels. Want ze wisten dat zolang ze samen waren, ze alles konden overwinnen wat het leven op hun pad zou werpen.