Verbonden in de Duisternis || Drarry

15

Terwijl Draco naar Harry keek, voelde hij een knoop in zijn maag die langzaam strakker werd. De beelden van Harry's vermoeide verschijning en geforceerde glimlach brandden op zijn netvlies, en de plotselinge confrontatie met de kwetsbaarheid van zijn medestudent liet hem duizelig en ontdaan achter.Hij probeerde zijn gedachten te verzetten, zijn aandacht te richten op zijn bord met eten, maar de onrust in zijn binnenste liet hem niet met rust. Een misselijkmakende golf van emoties overspoelde hem, en plotseling voelde hij de dringende behoefte om weg te rennen, om ergens heen te gaan waar hij alleen kon zijn.Met een onderdrukte kreun duwde Draco zijn stoel naar achteren en stond op, zijn handen trillend terwijl hij zichzelf naar buiten dwong. Hij moest weg, weg van de drukte van de eetzaal, weg van de beklemmende aanwezigheid van Harry, weg van alles wat hem verstikte en verpletterde.Hij rende door de gangen van Zweinstein, zijn ademhaling hijgend en zijn hart bonzend in zijn borst. Hij wist niet waar hij naartoe ging, alleen dat hij weg moest, weg van de chaos van zijn gedachten, weg van de pijn die hem dreigde te verslinden.Uiteindelijk stortte Draco neer op de grond van een verlaten gang, zijn ademhaling schokkerig en zijn maag draaiend van de onrust binnenin. Hij voelde een golf van misselijkheid opkomen, een dringende behoefte om zichzelf te bevrijden van de benauwende last die op zijn borst drukte.Met een onderdrukte kreun boog Draco zich voorover en liet alles los, zijn maag zich ledigend van de spanning en de angst die hem overweldigden. Het was een verlossing, maar ook een herinnering aan zijn eigen kwetsbaarheid, aan de rauwe realiteit van het leven die hij zo wanhopig had geprobeerd te ontvluchten.Toen de golven van misselijkheid eindelijk afnamen, bleef Draco daar zitten, zijn lichaam uitgeput en zijn geest verslagen. Hij wist dat hij niet kon blijven vluchten voor zijn angsten, voor zijn pijn, maar op dit moment was het enige wat hij kon doen overgeven aan de duisternis binnenin hem, en hopen dat hij ooit een weg zou vinden naar het licht.En terwijl hij daar lag, omhuld door de stilte van de lege gangen, voelde Draco een vreemde vorm van opluchting, een gevoel van bevrijding dat hij niet kon verklaren. Misschien was het de wetenschap dat hij niet alleen was, dat anderen er waren die zijn pijn begrepen en die bereid waren hem te steunen, zelfs in zijn donkerste momenten.Met een diepe zucht stond Draco langzaam op, zijn lichaam nog zwak van de inspanning van zojuist. Maar zijn geest voelde zich lichter, bevrijd van de last die hem had neergedrukt, en hoewel hij wist dat de weg naar genezing lang en moeilijk zou zijn, voelde hij een sprankje hoop in zijn hart, een sprankje dat misschien wel sterker was dan zijn angst, sterker dan zijn pijn.En langzaam, heel langzaam, begon Draco te geloven dat misschien, heel misschien, er een weg was uit de duisternis, een weg naar het licht.