Verbonden in de Duisternis || Drarry

16

Hermelien zat aan haar bureau in de stille hoek van de Griffoendor gemeenschapskamer, haar gedachten gevuld met bezorgdheid. Ze kon de gebeurtenissen van de afgelopen dagen niet uit haar hoofd zetten, vooral niet de plotselinge veranderingen in Harry en Draco.Hoewel ze altijd wist dat Harry zijn eigen demonen had, was ze geschokt door de diepte van zijn pijn die recent aan de oppervlakte kwam. Zijn nachtmerries en de zelfbeschadiging waren een harde realiteit die ze niet had zien aankomen, en het deed haar hart pijn om te weten dat haar beste vriend zo diep leed.Maar het was niet alleen Harry die haar zorgen baarde. Ook Draco, de jongen die haar jarenlang had geplaagd en gepest, zag er de laatste tijd gebroken uit, net als Harry. Ze had de donkere kringen onder zijn ogen opgemerkt, de vermoeide blik in zijn ogen, en hoewel ze normaal gesproken niet veel sympathie voor hem voelde, kon ze niet ontkennen dat er iets in hem was veranderd.Het was verwarrend, deze nieuwe gevoelens van mededogen voor iemand die haar altijd had behandeld als minder dan niets. Maar toch, als ze naar Draco keek, voelde ze een vreemde vorm van empathie, alsof ze instinctief wist dat hij ook zijn eigen gevecht voerde, een gevecht dat niemand anders kon zien.Met een zucht leunde Hermelien achterover in haar stoel, haar gedachten een warboel van tegenstrijdige emoties. Ze wist dat ze iets moest doen, dat ze niet kon blijven toekijken terwijl haar vrienden leden in stilte. Maar tegelijkertijd wist ze niet waar ze moest beginnen, hoe ze Harry en Draco kon helpen om te gaan met hun innerlijke demonen.Plotseling hoorde Hermelien het geluid van zachte voetstappen achter zich, en toen ze omkeek, zag ze dat Harry de gemeenschapskamer binnenliep, zijn ogen vermoeid maar vastberaden. Ze voelde een steek van bezorgdheid bij het zien van zijn vermoeide verschijning, wetende dat hij de afgelopen dagen een zware last had gedragen."Hé, Hermelien," zei Harry zachtjes, zijn stem zwak maar vastberaden. "Heb je even tijd om te praten?"Hermelien knikte, haar zorgen voor Harry en Draco nog vers in haar gedachten. "Natuurlijk, Harry," antwoordde ze, haar stem vol medeleven. "Wat is er aan de hand?"En terwijl ze daar zaten, omhuld door de warmte van hun vriendschap, voelde Hermelien een gevoel van vastberadenheid in haar hart. Ze wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ze zou er alles aan doen om Harry en Draco te helpen, om hen te steunen in hun strijd tegen de duisternis binnenin hen.Want hoewel ze misschien niet wist wat de toekomst zou brengen, wist ze één ding zeker: zolang ze samen waren, konden ze elke uitdaging aan die op hun pad kwam.