The Loser Club Series 2: Mandy Suarez

CHAPTER ELEVEN

MAGKA-HAWAK kamay na nag-lakad sina Mandy at Iván hindi nito binitawan ang kamay niya kahit na sinabi niyang di naman kailangan.

Nahihiya man ay hindi niya pinansin ang mga matang ngayon ay nakatingin sa kanila, naiyuko niya ang ulo sabay kagat sa pang-ibabang labi. She is blushes profusely that's for sure.

Napahinto siya ng maramdaman din na tumigil ito. Where here at the tent kung nasaan ang mga batang pasyente, kung nasaan din naroon ang batang si Manuel.

Humarap ito sa kaniya.
"I want to see Manuel, I promise to visits him."
A wide smile plaster on her face.
"He would love that." Gumanti din ito ng ngiti sa kaniya at sabay silang pumasok.

Ang Chinese na nurse at isang Colombian na doktor ang naubutan nila. The place is half empty.
Inikot niya ang mata para hanapin si Manuel. Tumingin sa gawi nila ang dalawa. Takang nagkatinginan sila ni Iván.

Si Iván ang naunang lumapit.
"Donde estan los niños?" He asked in Spanish.
Bumaling ang Colombian na doktor dito.
"Fueron llevados por la trabajadora social. se quedarán en albergue en Bogota."
Tumango at nag-pasalamat si Iván dito.

"What does she say?"

"She said that the social worker take them and they will be sent in shelter in Bogota."
Doon pumasok sa isip niya iyong kausap ni Dra. Olivia. Sinabi nga nitong dadalhin ang mga batang maayos na ang lagay sa shelter sa Bogota.

"We have to see him, the kids I have to say goodbye to them and to Manuel."
Aya niya dito.
"Let's go."
Nag mamadali silang lumabas ng tent at hinanap ang sasakyan na mag-dadala sa mga bata.

Nakaramdan siya ng nerbyos, she wants to see that kid he might be scared right now. Hindi ito malapit sa ibang nurse at doktor na minsan ay tumitingin dito.

Sa kaniya lamang ito lumalapit kapag nagpupunta siya sa tent. The boy was so ease kapag naroon siya.

Gusto niyang makita ito for the last time, ayaw niyang isipin na inabandona niya ito. Parang pinipiga ang dibdib niya sa idea na yun.

"There!" Turo ni Iván ng makita ang isang kulay asul na bus.
Maririnig ang iyakan ng mga bata.

Kaagad na lumapit siya dito, si Iván naman ay pinuntahan ang mga lalaki at Babae na tingin niya ay social worker.
Mula sa binata ay natanaw niya ang bata. Nakayuko ito ay tila kakatapos lang umiyak.
Nahabag siya sa anyo nito. Napahawak siya sa dibdib gusto niyang yakapin ang bata.

Pinunasan nito ang pisngi at tumingin sa bintana na tila may hinahanap. Nang dumako ang mata nito sa kaniya ay itinaas niya ang kamay para kawayan ito. Kita niya kung paano nag-liwanag ang mukha nito at maya-maya ay patakbong lumabas sa bus papunta sa kaniya.

Kaagad niya itong niyakap. Gusto niyang maiyak sa higpit ng yakap nito. He has a small arms, her heart was so warm.
Kung pwede lang kitang iuwi sa Pilipinas.

Rinig niya ang hikbi ng bata, hindi na niya napigilan at siya man ay naluha na.
"It's okay Manuel." While she cares oh his small back.
May sinasabi ito ngunit hindi niya maintindihan.

Naramdaman niya ang maayang pag haplos ni Iván sa kaniyang likod.
Tipid na ngumiti ito, at maya ay lumapit si Manuel para yakapin ito.
"No llores, Manuel."
Humagulgol lalo ang bata, at may sinabi.

Doon ay napansin niyang nasa kanila na ang atensyon ng lahat. Pinunasan niya ang luha.

They're exchanging words in Spanish. Naramdaman niya ang pag-lapit ng dalawang kasamahan ni Iván, Kilala niya si Alessandro pero ang isa na may berdeng mga mata ay hindi.