KÜL VE KOR • Kraliyet Uğruna

I - V.Bölüm

ESPRUA

Başkent/Espruan Şehri

Sonbahar, 1180

Prenses Arelia günler sonra huzuruna birini kabul etmiş ve iç sıkıntısını en sonunda dile getirerek biraz olsun rahatlamayı başarmıştı. Ablasıyla beraber babalarıyla yaptıkları konuşma ikisinde de farklı yaralar açmıştı. Birkaç gün öncesinde neşeyle cıvıldayan saraya bir anda derin bir sessizlik çökmüştü. Sanki içeriden bir ölü çıkmıştı da derin bir yas sürecinde gibilerdi. Kimsenin neşesi ve huzuru kalmamıştı. En çok da Esprua kızlarının...

"Olanlar bundan ibaret ve ben ne yapacağımı bilmiyorum," dedi Arelia, çaresizce. "Bir çıkmaza düştüm." Kollarını göğsünde kavuşturmuş pencereden dışarıyı izlerken, gözleri uzaklara daldı. Hayatında belki de ilk defa kendisini bu kadar çaresiz hissediyordu.

"Belki de abiniz Erestor'a bu durumu anlatmalısınız. Eminim o size yardım edecektir," dedi Iriena, umutla. "Sizi ne kadar sevdiğini bilirsiniz."

Arelia arka tarafında oturan kızıl saçlı kuzenine alaylı bir ifadeyle gülümsedi. "Babam bu kararı onun güvenliği için alırken bunu ona söylemek sence ne kadar mantıklı olabilir." Bakışlarında küçümseyici bir ifade vardı. Iriena'yı hiçbir zaman akıllı bulmamıştı, ancak bu konuşma onu gözünde daha da zekasız birine dönüştürmüştü. İçten içe neden onunla dertleştiğini sorgulamaya başlamıştı. Ne de olsa hayatında hiçbir unvana ve hiçbir sorumluluğa sahip olmayan bu kız için sarayda yaşamak oldukça kolaydı ama Arelia ve kardeşleri için aynı şey geçerli değildi. Onlar kralın kızı ve bu topraklardaki en soylu insanlardı. Sorumluluk, doğdukları andan itibaren omuzlarındaydı ve ölene kadar da öyle kalacaktı. Bazen sıradan bir insan olmanın nasıl bir his olduğunu bilmek isterdi ve özgürce yaşamın hayalini kurardı. İşte o zaman sevdiği biriyle evlenebilir, dilediği toprakları görmeye gidebilir ve hayatını istediği gibi şekillendirebilirdi ama ne yazık ki bu mümkün değildi.

"Neden olmasın?" dedi Iriena, omuz silkerek. "Bırak bunu abin düşünsün, sen değil."

"Bu uygun olmaz, Iriena. Benim yerimde sen olsaydın bu kadar rahat konuşamazdın," dedi Arelia, sakin bir şekilde ona karşı çıkarak.

"Ah, ben mi? Benimle alay ediyor olmalısın," dedi genç kız, inanamayarak. Güneş batmaya yüz tutarken, turuncu ışınlarını genç kızın yüzüne vuruyordu. Bu sayede Iriena'nın çilleri daha çok göz önüne seriliyor ve bu durum kendisi kabul etmese de ona sevimli bir hava katıyordu. Iriena, yaşıtı olan Arelia'dan daha minyon bir kızdı ve su götürmez bir gerçek vardı ki, Esprua kızlarına kıyasla büyüleyici bir güzelliği vardı. Ateş kızılı saçlarının kimliği belirsiz annesinden yadigar olduğu tahmin ediliyordu. Çünkü Rover'ın amcası Urgadion Esprua sarı saçlı bir adamdı ve klasik bir Esprua görünümüne sahipti.

Arelia kuzeninin güzel yüzüne bakarken, dilinden böylesine umursamaz sözler döküldüğüne inanmakta zorlanıyordu. "Asıl sen benimle alay ediyor olmalısın. Aksi halde bu umursamazlığına hayret edeceğim."

Iriena omuz silkti. "Alonzo ve Alvaro için kılımı bile kıpırdatmam. Sonuçta onlar Josefa'nın oğulları, değil mi? Eh, ablam için bir şey yapmama zaten gerek yok. O olması gerektiği gibi en yüksek mevkide. Yakın gelecekte ise iyice yükselecek. Benim fedakarlığıma ihtiyaç duyacağı bir durum yok."

"Alonzo ve Alvaro senin kardeşin, Iriena. Anneleriniz ayrı olabilir, ancak bu sizin kardeş olduğunuz gerçeğini değiştirmiyor. Eminim ki onlar gelecekte sana zarar verecek bir şey yapmayacaklardır."

"Size zarar verecek bir şeyler yapabilirler," dedi Iriena, hızlıca. Bu durum Iriena için kendisine zarar verecek olma ihtimallerinden çok daha önemliydi. Iriena hayatını kuzeni Kral Rover'a borçluydu ve onun çocuklarıyla neredeyse kardeş gibi büyümüştü. Ailesi bildiği kişiler kraliyet ailesiydi ve yarım kan bağının onun gözünde pek bir önemi yoktu. Üstelik üvey annesini hiçbir zaman sevmemişti. Tıpkı onun da kendisini sevmediği gibi... "Onların annesi Josefa Ramos! O kadın, sanki Tirdas'ın* vücut bulmuş dişi hali gibi ve ondan nefret ediyorum. Bu yüzden doğurduğu çocuklarını da sevmiyorum."