" ဗမာ ရှန်ရှန် ဆော့နေတာ တော်တော့နော် ၊၊ ကားပေါ်ရောက်နေတာကို ကစားကွင်းပေါ်ရောက်တယ်ထင်နေလား"
"ဖေလွန်း စိတ်ပုတ်"
ရန် အသံအနည်းငယ်မာကာ ပြောလေတော့ ဗမာဆီမှ အသံတိုးတိုးကလေးကထွက်လာပြီး နှစ်ယောက်လုံး ကားဟိုဘက်ထောင့်ဒီဘက်ထောင့်၌ လူခွဲထိုင်လျက် ငြိမ်ကျသွားတော့သည်၊၊ မောင်ကတော့ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုတစ်လှည့် ရန်ကိုတစ်လှည့်ကြည့်လျက် ခေါင်း တခါခါနဲ့သာ ပြုံးနေပြန်၏၊၊ မောင်ပြုံးလိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်တဲ့ သွားစွယ်ဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်က သိပ်ကို ကြည့်ကောင်းသောပဲ
"လွန်းရန် ကလေးတွေကို သိပ်မဆူပါနဲ့ကွာ"
" မောင်နော်! "
"သဘော သဘော လွန်းရန် သဘော ဟုတ်ပြီလား"
မျက်စောင်းလေးပင့်ချီကာဖြင့် လေသံအနည်းငယ်မာလျက် ခေါ်ဆိုနေကျဖြစ်သော အမြတ်တနိုး ရှိလှသည့် နာမ်စားအား ခေါ်လေတော့ မောင်ဘက်က အရှုံးပေးပါတယ်ဆိုသော အကြည့်များဖြင့် သဘော သဘော ဆိုသော စကားက ထပ်အောင်ကို ထွက်လာခဲ့သည်၊၊ တစ်ခါတစ်လေမှာ မောင်က ကလေးတစ်ယောက် လို ခဏခဏ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက် လေ့ရှိသော်လည်း ရန် အသံအနည်းငယ်မာလိုက်တာနဲ့ အလံဖြူပြတော့တာပါပဲ၊၊ ရန် ယောကျ်ား မို့ မြှောက်ပြောတာတော့ မဟုတ်ပေမဲ့ မောင်ကလေ သိပ်ကို ချစ်စရာကောင်းတာ
ခုန်ပေါက်ပြီး မဆော့ကြတော့တဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်က တိတ်သွားကြပြီးနောက် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဟောက်သံကိုယ်စီထွက်လို့ ကားနောက်ခန်းထဲ၌ အိပ်ပျော်သွားကြပြီဖြစ်သည်၊၊ ရန်တို့လည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခရီးတစ်ဝက်လောက်ထိ ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်၊၊ အစက ရှမ်းပြည်က ထိုရွာလေးကို ရဟတ်ယာဉ် နဲ့ သွား ဖို့စီစဥ်ထားပေမဲ့ ရဟတ်ယာဉ် ထက် ကားပဲ စီးချင်တယ်ဆိုသော ဗမာနဲ့ ရှန်ရှန်ကြောင့် ရန် တို့ ရဟတ်ယာဉ် နဲ့ မသွားဖြစ်တော့ပဲ ကားနဲ့သာ ခရီးစထွက်ခဲ့ရသည်၊၊ ကားစီးရတာ သဘောကျသည့် ကလေးနှစ်ယောက်က ကားပေါ်ရောက်တိုင်း သီချင်းပေါင်းစုံဖွင့်လျက် အမြဲ ခုန်ပေါက််နေတတ်စမြဲ၊၊
Extra2 (uni+zaw)
Start from the beginning
