Sa Taong 1890

Kabanata 62

|Kabanata 62|

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako. Nagising akong nakaupo pa rin pala ako sa may pinto habang ipinagkrus ang mga braso na nakapatong sa mga tuhod. Mabilis akong napatingin sa buong silid at napansin kong may liwanag nang lumulusot mula sa bintana. Kaagad akong nag-ayos ng sarili at lumabas ng silid saka bumaba papunta sa kainan.

Nadatnan ko roon ang mag-asawa na nag-uusap sa gilid ng bukana, sa kanilang pwesto. May mga tao na rin na kumakain at pansin kong ganoon na lamang ang kanilang pagbubulungan na tila ba'y napakaseryoso ng kanilang mga pinag-uusapan. Kaagad akong lumapit sa mag-asawa na napalingon nang nakalapit ako.

"Ano na po ang nangyari? Nasaan po si Agustin ngayon? Nahanap niyo po ba? Maayos lamang po ba ang kaniyang kalagayan?" sunod-sunod kong tanong.

Napatayo naman ang lalaki. "Kumatok kami kagabi sa iyong pinto ngunit hindi na ka tumugon kaya inisip naming ikaw ay nakatulog nabuhat ng pagod," aniya kaya napailing kaagad ako.

"Si..si Agustin po?"

"Inabot ng hating-gabi ang mga kalalakihan sa paghahanap sa kaniya ngunit walang nakita. Kahit..kahit pa kaniyang bangkay—,"

"Huwag niyo pong sabihin iyan. Huwag po..da-dahil buhay pa siya. Buhay pa si Agustin," kaagad kong pigil.

"Ta-tama ka, Binibini," mabilis niyang tango. "Isa pa pala, Binibini, hindi nakita ang mga lalaking sinasabi mong humahabol sa inyo. Ngunit, may naiwang telang pula sa kagubatan. Marahil iyon ay pagmamay-ari nila."

"Iyon nga marahil. Nakasuot sila ng bandanang madilim ang kulay at iyon nga siguro ang natagpuan ninyo. Ba-bakit po nila kami sinusundan?"

"Hindi namin alam, Binibini. Ngayon pa lamang kami nakasaksi ng ganoon. Marahil ay sa umpisa pa lamang ay nakasunod na ang mga ito sa inyo."

Napailing naman ako. "Wala pong nakaalam na aalis po ako sa amin at tutungo rito."

Biglang kumabog ang puso ko. Paano... paano kung sila ang papatay sa akin? Iyong papatay sa akin sa araw ng aking kasal. Naalala ko pa naman ang sinabi ng isa na ang buhay ko ang kailangan nila.

"Binibini, sa aking palagay ay kailangan mo nang umalis dito at umuwi sa inyo. Malalagay sa peligro ang iyong buhay kung narito ka pa. Tiyak akong maalagaan ka ng iyong pamilya kapag nasa inyong tahanan ka na," wika ng lalaki.

"Tama, Binibini. Isaalang-alang mo ang iyong kaligtasan. Sinabi mo ngang tinaya ng ginoo ang kaniyang buhay para sa iyong kaligtasan. Kaya kailangan mo nang lumayo dito nang sa ganoon ay hindi masayang ang kaniyang pagsakripisyo para sa iyo."

Kumirot muli ang puso ko dahil sa narinig. Tama siya. Kasalanan ko ang nangyari kay Agustin. At ang sabi rin ni Agustin ay umalis na ako dito ngayon. Gustong-gusto ko rin namang umalis na dahil nasagot na ang katanungang matagal ko nang hinihintay pero hindi ko kayang umalis na hindi kasama si Agustin. Ako ang dahilan kung bakit siya nagpunta rito at ako rin ang dahilan kung bakit hindi siya makakauwi sa San Luisiano. Galit na galit ako sa sarili ko.

"Halika na, Binibini. May lalayag na barko ngayong alas otso. Kailangan mong makaalis kaagad dito nang hindi na sila makasunod pa sa iyo," sabi ng babae.

"Sasamahan ka namin papunta sa kabilang bayan. Ihahanda ko na ang kalesa," wika naman ng lalaki saka ngumiti ng kaunti at lumabas na ng panuluyan.

Hinawakan naman ako ng babae saka hinaplos ang aking braso. Tumango siya sa akin saka ako hinawakan sa balikat at dinala papunta sa itaas. Mabigat man ang puso ko ay wala sa sariling ipinasok ko na ang mga damit ko sa aking bolso at isibukbit iyon sa aking balikat.