Okul bahçesine girmeden önce dün gece defalarca okuduğum mesajı yeniden açtım.
Aliseydi: Gözüme görünme.
Gecenin bir yarısı bu mesajı atıp beni engellemişti, cevap vermeme bile izin vermeden hem de. Mesajı okuduğum andan itibaren tüm vücudum sıkıntıdan kasılmış, ne yapacağımı bilememiştim.
Belki başka birinden bu mesajı alsam korkardım ama nedense onun bana bir şey yapacağını düşünmüyordum, özellikle onunla ilgili bir konu yokken. Sonuçta mahallesinden geçerken o şarkıyı açmalarını ben istememiştim değil mi?
Javier bana sakın bugün okula gitme, babana haber ver dese de onun bu telaşına aldırmadım. Ona göre bu sağlıklı bir davranış değildi, bana göre de değildi ama bu ülkede her şey normal geliyordu artık.
Sıkıntılı bir nefes alıp bitmek üzere olan sigaramı kapının önünde kenara fırlattım ve telefonun ekranını kapatıp bahçeden içeri girdim. Adımlarım geri geri gitse de istifimi bozmadan bahçeye yürüdüm.
İstiklal Marşı okunacağı için tüm okul sıraya girmişti, bahçede dolaşan üç beş öğrenciye kısaca bakıp kendi sınıfımın bulunduğu yere gittim. Gergin gözlerle Ali ve tayfasını aradım ama onlardan kimse yoktu.
Yan tarafa dönüp baktığımda Ufuk ve arkadaşlarının da hâlâ gelmediğini gördüm. Her zaman olduğu gibi geç geleceklerdi demek ki.
Ellerim buz tutmuştu, soğuktan ya da gerginlikten. Montumun cebine koyup kafamı sağa sola oynattım, mikrofonu ayarlarken müzik öğretmeni ile gülerek sohbet eden müdür yardımcısını izlemeye başladım. Okulun gürültüsünden onları duyamıyordum tabiki.
Dakikalar sonra Berkay'ın sesini duydum.
"Oha," dedi şaşkınlıkla. "Nolmuş lan bunlara?"
Öyle sesli söylemişti ki bizim sınıf ve yan sınıf konuşmayı kesip ona, daha sonra da baktığı noktaya yani arka tarafa çevirdi bakışlarını. Herkesin ağzından şaşkınlık dolu mırıltılar yükselirken çatık kaşlarımla omzumun üstünden arkaya kısa bir bakış attım.
Ufuk ve arkadaşları geliyordu. Yüzleri dağılmış bir halde.
Gözlerim irileşirken tüm vücudumu arkaya çevirdim istemsizce.
Ufuk eli cebinde, diğerlerine göre oldukça az hasar almış bir halde yürüyordu. Sadece gözünün altı morarmıştı ve dudağının kenarı patlamıştı.
Başı dik, umursamazca sırasına yürüyordu.
"Hassiktir...." dedi bu sefer biri.
Onlar bize yaklaşırken bahçe kapısından Aliseydi ve arkadaşları girdi. Nefesim kesildi.
Onların da yüzleri dağılmış haldeydi. Ali hariç.
Ali'nin kaşında ufak bir sıyrık varken Furkan'ın ağzı yüzü dağılmıştı. Onun aksine daha kötüydü.
"Tamam, yapbozu birleştirdim." dedi Berkay sırıtarak.
Tüm okul uğultuyla onların hakkında konuşurken iki grupta istifini bozmadan sıralarına geçtiler. Ali sıraya geçtiği an göz göze geldiğimizde öyle sert bakmıştı ki, komut veren müdürle beraber anında önüme döndüm.
Müdür tam konuşurken bizim olduğumuz yere baktı, onun da dikkatini çekmiş olacaktı ama bir şey demeden direkt istiklal marşına geçti. Kafama binlerce sesle beraber marşı okuduktan sonra gergince sınıfa gitmek için bekledim.
O sırada sınıftakiler büyük bir heyecanla onlara soru sormaya başlamıştı, işitiyordum ama dönüp bakmıyordum hiçbirine.
"Lan ne zaman kavga ettiniz?" dedi Kemal merakla.
