KURDA MÜHÜRLÜ

~BEN İNANDIM SANA~

Başımla marcosu onaylayarak kalktım kucağından. Üstümün kolları ile sildim gözlerimi, Marcos akan burnumu peçete ile temizledi. Bunlar bana çok ağır gelmeye başlamıştı.
Ama şimdi gerçek mi ,değil mi anlayacağım.

Marcostan
kucağımda ağlayan bebeğimdeydi gözlerim
Beklediğimden daha sakindi.
Ama, ne yapacağını ilerleyen zamanlarda Görecektim.

Ağlayışları küçük iç çekişlere gönünce kalktı kucağımdan. Tıpkı bir bebek gibi, sildi gözlerini kolu ile. Akan burnunu ne kadar çekerse çeksin, tekrar akıyordu.
Elime aldığım peçete ile sildim burnunu.
Kafasını kaldırıp kızarmış yeşil gözleri ile baktı bana.

"Hadi montunu giyde çıkalım dışarı."

"Burda olmaz mı?" Dediğine hafif güldüm.

"Olmaz. Burası çok küçük"

"Tamam, beni bekle montumu giyip geleceğim." Diyerek gitti yanımdan. Ben seni 10 yıl bekledim. 10 dakika mi bekleyemicem
Diyemedim.

Kısa süre sonra aşağı indi. Beresini ve atkısını da takmıştı.

"Hadi çıkalım" dedim. Tam kapının önüne geldik ki, vera'nın botları yoktu. Ahhh teki kaybolmuştu ya. Hemen kendi ayakkabılarımdan birini verdim ona.

"Benim botlarım nerde?"

"Gece tekini düşürmüşsün, bunu giy zaten çok kalmayacağız" dedim. Beni onaylayarak giydi ayakkabıları. Ama çok komik olmuştu. Benim 46 numara ayakkabılarımın içine tüm vücudu ile girebilirdi.

"Kaç numara bunlar, neden bu kadar büyükler"
Diye sızlandı. Dediğine gülerek cevap verdim.

"46 numaralar bebeğim."

"Neee! Dev misin sen? 46 ne?"
Büyükçe bir kahkaha daha attım.

"Boyum uzun, ne yapabilirim ki?"Diyerek açtım kapıyı. Hemen önüme geçerek çıktı dışarı.Bende beklemeden arkasından çıktım.

"Geç otur şuraya.Korkup kaçmaya çalışma, çünkü sende benim gibisin." Diyerek evin önündeki küçük banka yönlendirdim onu. Gözlerinde Belli olan bir çok duygu vardı.
Korku, merak, heyecan.

Vera'nın tam karşısında durdum.

"Hadi vidal" dedim kurduma. Beni Vera ile konuşurken bir an bile yalnız bırakmadı.
Şimdi de yanımda bunu hissediyorum.

Vidal dediğim ile saniye beklemeden başladı dönüşmeye. Önce pençelerim çıktı ortaya, ardından vücudumda aynı anda çıkan binlerce siyah tüy. Sonrasına yırtılan kıyafetlerim ve büyüyen bedenim.

Dönüşümüm biter bitmez açtım gözlerimi.
Vera oturduğu banka sinmiş, Kocaman gözleri ile bakıyordu bana. Gözlerinde bir duyguyu yakalamaya çalıştım ama,yapamadım.

Büyük adımlar ile ilerledim yanına. Ben ona yaklaştıkça, o geriledi bankın üzerinde. En sonunda sırtı evin duvarlarına çarpınca durdu.
Koca başımı sürdüm bacaklarına. Titriyordu.

Bir süre sonra şaşkınlığını yenmiş olsa gerek ki, ellerini başıma hissettim. Siyah tüylerimi okşuyordu.

"Sen o sun. Gece gördüğüm kurt."

Sözleri ile küçük bir mırıltı bıraktım.

"Ama bu nasıl olur? Sen gerçeksin"
Benim başım hâlâ bacaklarındaydı, ama onun elleri durmuştu.

Başımı kaldırıp, sarı gözlerimi yeşil gözleri ile buluşturdum. Yani vidal yaptı bunu.
Vera bir anda oturduğu yerden ayaklandı. Kolları ile beni daha sıkı sarmaya başladı.
Ben bunun şaşkınlığını yaşarken, Vidal konuştu.

"Şimdi dönüşecek."

"Ne! Ne dönüşmesi?"

"Zoey şimdi burada dönüşecek"

"Hayır hayır vidal! Vera hazır değil."

"Dedim Zoey'e ama dinlemiyor. Er ya da geç dönüşecekler zaten."

"Ahh vidal! Ben insan formuna geçiyorum!"

"Hayır böyle kalmalıyız, ilk kez dönüşüyorlar."

"Evet ilk kez dönüşüyorlar onu bende biliyorum! Ve onları yalnız bırakamam."

"İşte onları yalnız bırakmamak için kal böyle diyorum! Neyi nasıl yapacağını öğreteceğiz.
Zoey dönüştüğünde yürüyemeyecek bile."

"Tamam haklısın. Kalacağım böyle, ama kontrol bende olacak. Zoey'i görünce kudurup ta atlama üzerine!"

"Ayıp ediyorsun."

Vera'nın boynumdan ayrılması ile sustuk.

"Marcos ben çok garip hissediyorum, kafamın içinde bişey konuşuyor" dedi ağlamaklı titreyen sesi ile.

"Hadi eve gidelim yeter. Ben inandım sana." Dedi bir kez daha titreyen sesi ile.

________________________________

Arkadaşlar ben bu bölümü dün gece yazmıştım ama atamamışım. 😑
Attım sanıyordum.

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın.

Yazım yanlışlarım varsa affedin.💞