පතොක් මල්🌵✔️

පහළොස්වෙනි ඉඩෝරය🌵

කොහොමද සර් එහෙම දෙයක් කරේ......
මම සර්ගෙ දේපලක් නෙවෙයිනෙ ඔහොම හිතෙන හිතෙන වෙලාවට කට කන්න.....
මට තරහයි ඒක ගැන...
ඒත් මට ඕනනං සර්ව නවත්තන්නත් තිබ්බා...මට සර්ව තල්ලු කරන්න තිබ්බා.....
ඇයි මම එවලෙ එයාට ඉඩ දුන්නේ...
ඇයි මමත් එයාව අනිත් පැත්තට කිස් කරේ...
මට වෙසමුණියා වැහිලද හිටියෙ....

මම මුනින් අතට හැරිලා නලල බිම තියාගෙන කෙදිරි ගෑවා...
මොන හතරවිලි ලැජ්ජාවක්ද වුණේ..

ඔය විදිහට මගේ හිතේ එක පැත්තක් තරහා ගද්දි ලැජ්ජා වෙද්දි  තව එක පැත්තක් සතුටයි දුකයි අතර හැගීමක දෝලනය වෙවී හිටියා...

මෙච්චර දවසක් මම ඒක පාර්ශවිකයි කියලා හිතන් හිටිය හැගීම සර්ගෙ පැත්තෙනුත් තියනවා කියලා දැනගත්තම.....
මාව එයාට ඕනේ....මං වෙනුවෙන් බලන් ඉන්නවා කියන එයාගෙ වචන ඇහුණම....
මගේ උගුරේ මොනවදෝ හිරවෙලා වගේ දැනෙන්න ගත්තා....

කොච්චර තනියම හැමදේම දරාගත්තත්....මම රොමෑන්ටික් නෑ, ආදරේ එපා , ඒ හැගීම් මට තේරෙන්නෑ කියලා කීවත් කෙනෙක් මං වෙනුවෙන් බලන් ඉන්නවා කියලා කියද්දි මට දැනුනෙ හරිම ආරක්ෂිත හැගීමක්....

ඒත් ඒ කොච්චර කාලෙකටද.....
මං කොච්චර වටිනාකමින් අඩුද කියලා දැනගත්තම....මටයි කියලා එයාට දෙන්න මුකුත්ම නෑ කියලා එයාට තේරුණාම.....
ඉගෙනීමකුත් නෑ....සල්ලිත් නෑ...අඩුමගාණේ අහිංසකකමක්, විනීතකමක්වත් මට නෑ...විශේෂ ලස්සනකුත් නෑ.....
එයාට ඒ දේවල් තේරුණාම එයාට මාව එපාවෙලා යයි...
එයා දැන් කියයි අරවා දෙන්නං මේවා දෙන්නං ඉරහද දෙන්නං කියලා...
ඒත් කාට කාටත් අඩුපාඩු පේන්න ගන්නෙ පස්සෙ...

අපේ වත්තෙ කෙල්ලෝ කීයක් පෝසත් මහත්තයෙක් බදින්න යන්නෙ කියලා උජාරුවෙන් කීවද....
ඒත් ඒ හැම පෝසත් මහත්තයෙක්ම අන්තිමේදි බැන්දේ අර සර් බදින්න ඉන්න කෙල්ල වගේ සිනිදු පොෂ් කෙල්ලො මිස වැඩ කරලා කරලා ගෙවිච්ච අත් තියෙන ලාභ සෙන්ට් ගහන , දුක් විදලම ඇට ගැහිච්ච අපේ අහිංසක කෙල්ලො නෙවෙයි...

මම කොල්ලෙක් තමයි.....ඒත් කවුරුහරි බලාපොරොත්තු දීලා ඒ බලාපොරොත්තු බිදලා දාලා අතෑරලා ගියාම ඇතිවෙන වේදනාවට ගෑනු පිරිමි භේදයක් නෑනෙ...