Aşk-ı Mardin

11.BÖLÜM

KİTABIMI BEĞENMENİZ
DİLEĞİYLE,
İYİ OKUMALAR DİLERİM❤️

yillmazey hesabımı takip etmeyi unutmayın

☀️

Nefesimin artık ciğerlerime yetmediğini hissediyordum. Kaç nefes çektim içime bilmiyorum ama yetmiyordu.
Arkadan gelen ağlama sesi gözyaşlarımı durdurmuştu. Kalbim acıdan çok hızlı atıyordu. Behram... Canım kardeşimdi ağlayan. Kaç gün yüzünü görmedim, kaç gün sesini duymadım, kaç gün cennet kokusundan mahrum kaldım...

Kısa bir anlığına dinen yaşlar hızlı hızlı akmaya başladı. Zar zor elimde tuttuğum tuşlu telefon elimden kayarak yatağa düştü. Boşlukta kalan ellerimi nereye koyacağımı bilmeyerek önce saçlarıma sonra yüzümde gezdirdim.
Dudaklarım aralanmış kısık sesle kardeşimin adını sayıklıyordum.

Halime teyze telefonun diğer ucundan adımı sesleniyordu ama ben donmuş vaziyette, ağlayarak kardeşimin adını sayıklıyordum.
Kız daha fazla dayanamayarak yatağın üstüne düşen telefonu eline aldı ve benim yerime konuşmaya başladı.
Hiçbir söylediğini duymuyor dakikalar öncesinde duyduğum sesi düşünüyordum ağlayarak.
Kaç gün olmuştu, kaç gün olmuştu da kardeşimin ağlaması ciğerimi özlem ateşiyle yakıyordu.
Daha fazla dayanamadım ellerimle yüzümü kapatarak hıçkırarak ağlamaya başladım.
Annem ölmüştü, Behram yanımda değildi, ben Baran'ın elinden kurtulmuş, Baran'ı peşime takmıştım. Yaşadıklarım çok çok ağırdı ve ben kaldıramıyordum sürekli altında ezilip büzülüyordum.
Ben böyle bir hayat istemedim ki, ben annemin ölümünü, kardeşimin yokluğunu istemedim. Tek istediğim annemin ve kardeşimin yanımda olduğu, mutlu bir hayattı. Hayal olarak kaldı.
Neden bende mutlu olamıyordum, neden biz kadınlar hep acı çekmek zorundaydık. Bizimde mutlu olmaya hakkımız yok mu, bizde neşeyle kahkaha atamaz mıyız?

Gözyaşlarımla ıslanan ellerimin üstüne koyulan eller beni daha çok ağlattı. Yardım, teselli istemiyordum, ben annemi istiyorum annemin sıcacık kollarını istiyorum. Çok özledim, o kadar çok özledim ki bir dakika sarılmak için canımı bile verirdim.

"Keça min,"
(Kızım,)

Dede'nin hüzünlü sesini duyduğumda ellerimi yüzüme bastırdım.
Kimseyi istemiyordum. Sadece annemi ve kardeşimi istiyordum.

"Yasmîn," dedi kız.

Onunda sesi hüzünlü çıkmıştı.

Bir kez daha hıçkırarak kafamı iki yana salladım.

"Yasmîn," dedi kız tekrardan. Ellerini omzuma koymuş destek vermeye çalışarak.

"Anne... Anne-anne mi istiyorum."

Bir kez daha hıçkırdım.

"Anne mi is-istiyorum."

Beş yaşında, annesini pazar da kaybetmiş kız çocuğuna dönmüştüm. Benimle konuşmaya çalışan insanlarla konuşmuyor, ağlayarak annemi istiyordum.

"An-anne."

Acı çekmek istemiyordum artık annemi istiyordum. Anneciğimi istiyordum.

Bedenime sarılan ani kollar ağlama'mı şiddetlendirdi.
İç çekişlerim, hıçkırıklarım odayı inletiyordu.

Ne kadar çok ağlamıştım, ne kadar çok göz yaşı döküp içimde ki acıyı haykırmıştım...