Solarya'nın aşağılarında,
yapayalnız uzanan tuhaf bir şehirde.
İyinin, kötünün Daha da kötünün,
Ve en iyinin ebedi ve ezeli,
Uykularının vardığı yerde.
İşlenmiş bir günah. Atılan bir zar.
Galip gelen bir şeytan.
Kayıp bir bebek.
Uzaklarda.
Ço...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
AS.
VI. "ŞEYTANIN NİNNİSİ"
Blow-Kesha
❧
O gece, Deniz ve benim elime bir kürek bırakmışlardı. Kürekle bir çukur kazmış, bekaretimizi bıraktığımız cehennem, tek yuvamız olmuştu.
Kazdığımız toprak derinleşti, bulamadık onu bir daha. Küreğimizle beraber dostluğumuzu da kaybettik.
Deniz, benim tek arkadaşımdı. Tek dostumdu. Artık geçmiş zaman eki kullanmak canımı yaksada, kalbimi göğüs kafesime vurarak dursada, yapabileceğim başka bir şey yoktu.
İkimizde kendi yolumuzu seçmiştik, insanlar değişirdi. Aldığı kararlar sonucu yollarına devam ederlerdi.
Eskiden çok yakındık, ama insanlar değişebilir.
Ama beni bu düşünce çukurundan çekip çıkaracak tek bir cümle vardı.
"Nefes al, sarışın."
Mavisel'in mermerlerine sürtünen siyah topuklularımdan bakışlarımı çekip Vuslat'a baktım. Damarlarımın kuytularında usul usul karışan ihanetin kırıntılarının, kanımı kaynattığını, dilimi dahil bütün uvuzlarımı ve duygularımızı uyuşturduğunu idrak edebiliyordum. "Çıkalım buradan." Kelimeler dudaklarımdan firar etti bir anda, gözlerim alev alev yanıyordu. Bileğime sıkıca dolanan başka bir elin varlığını hissettim. Kulağındaki telsiz gibi bir şeye dokundu.
"Biz çıkıyoruz Ezhel, ne bok yiyorsan ye,bi yol bulup gel." dedi hızla ve arka çıkışa doğru elimden tutarak getirdi beni. Kimsenin ruhu duymadan girmiş, şimdi de çıkıyorduk.
Mavisel'in bu kadar kolay bir yem olması yine çok şaşırtıcıydı. Binadan çıktık.
Derin bir nefesi ciğerlerime çektiğimde, iliklerime kadar yalnızlığımı, ne kadar güçlü gibi gözüksem de güçsüz olduğumu hissetmiştim. Herkesin gördüğü o soğuk kız bendim. Sert bir maskem vardı, maskemin ardında sakladıklarım kadar bile değildim ben.
"Deniz'in orada olacağını biliyordun." elimi bir anda çekip ona baktım.
Tabii ki, biliyordu. Biliyordu ve sırf bu yüzden beni buraya getirmişti. Vuslat Akkor yine şeytanlığını koymuştu ortaya.
"Asterya..." bu sefer devam etmesine izin vermedim. "Beni ölçmek istedin, sınırlarımı ve en önemlisi gözümün karardığında, kırıldığımda neye dönüştüğümü merak ettin. Cevabınıda aldın." sesim tahmin ettiğimden de güçlü çıkmıştı.
