Just not French... [NL]

Hoofdstuk 9

'Bedankt voor jullie hulp' zegt Ilse als Jonathan de laatste pan in de kast stopt.

'Geen probleem' zeg ik. 'Kunnen we nog helpen met iets anders?'

'Oh nee, het is goed, lief dat je het vraagt. Jullie mogen nog even wat gaan doen als jullie willen' zegt Ilse.

'Oké, tot vanavond dan mam' zegt Jonathan.

'Terug thuis voor Maureen hier is' zegt Ilse waarschuwend.

'Ja, natuurlijk' zegt Jonathan. 'Ik zou haar aankomst niet willen missen'

Hij gebaart me om hem te volgen naar buiten. Ik volg hem op de voet, en zodra we de gang zijn binnengelopen en Ilse ons niet meer kan zien, neem ik Jonathans hand vast.

'Wie is Maureen?' vraag ik nieuwsgierig.

'Mijn tante. Was je al vergeten dat ze langskwam?' vraagt Jonathan grijnzend.

'Nee, ik wist niet dat ze zo heet' zeg ik.

'Ik plaag je maar wat' zegt Jonathan. Hij trekt me dichter tegen zich aan en drukt een kus op mijn wang.

'Wat gaan we doen?' vraag ik met een glimlach.

'Wat wil je gaan doen?' vraagt Jonathan.

'Ik wil nog wel een koffie gaan drinken, aangezien jij vanochtend die van mij en die van jezelf hebt opgedronken' zeg ik.

'Nou ja, jij wou nog niet toegeven dat je me wel degelijk leuk vond, dus kreeg je geen koffie' zegt Jonathan.

'Vind' verbeter ik hem.

'Wat?' zegt Jonathan verward.

'Ik vind je leuk, geen verleden tijd' leg ik uit. Meteen verschijnt er een glimlach op Jonathans gezicht.

'Ik vind jou ook leuk' zegt hij. 'Als dat niet zo zou geweest zijn, zouden we elkaar niet eens kennen'

'Hoezo niet?' vraag ik als we bij de liften zijn aangekomen.

'De dag dat we elkaar leerden kennen, hoorde ik iemand opeens Nederlands praten. Ik liep net langs het bankje waar je op zat, en toen ik omkeek zag ik jou. Ik vond je er meteen al leuk uitzien, maar dit had ik nooit verwacht' zegt Jonathan. Hij drukt op het knopje om de lift te laten komen.

'Ik ook niet. Ik dacht dat ik een paar dagen in dat hotel zou verblijven en dan weer naar huis zou gaan, maar dit is duizendmaal beter' zeg ik. Mijn telefoon begint te rinkelen. 'Ik ga die even op stil zetten'

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak, maar als ik zie wie me belt, zakt de moed in mijn schoenen.

'Wat is er?' vraagt Jonathan ongerust. Hij kijkt mee op mijn gsm. 'Anthony? Je ex?'

Ik knik. Jonathan gebaart om mijn telefoon aan hem te geven.

'Wat ga je doen?' vraag ik.

'Ik ga opnemen en zeggen dat hij je met rust moet laten' zegt Jonathan kalm.

'Nee, niet doen' zeg ik paniekerig.

'Waarom niet? Je wilt toch dat hij je niet meer belt?' vraagt Jonathan. Ik knik langzaam.

'Het gaat niet helpen om het hem te zeggen, ik heb het hem al heel veel gezegd, hij luistert niet' zeg ik.

'Misschien gaat hij je wel met rust laten als ik het hem zeg' zegt Jonathan.

'Oké, goed dan' zeg ik. Ik geef Jonathan mijn telefoon.

'Blijf hier even staan' zegt hij, en als hij opneemt, loopt hij een aantal meter van me weg. De deuren van de lift gaan open, maar omdat Jonathan wat verderop staat, stap ik niet in. Hij ziet de lift openstaan en gebaart dat ik al naar beneden mag gaan, maar ik schud mijn hoofd. Zonder Jonathan en mijn telefoon ben ik hopeloos in een lift.