Just not French... [NL]

Hoofdstuk 3

'Meen je dit?' vraag ik blij.

'Waarom zou ik het niet menen?' vraagt Jonathan met een glimlach. 'Dus, wel of niet?'

'Oké' zeg ik.

'Geweldig, kom mee' zegt Jonathan enthousiast. Hij neemt mijn pols zachtjes vast en sleurt me mee naar binnen. Ik laat me mee trekken terwijl ik mezelf kalm probeer te houden. Het ziet er misschien niet zo uit, maar op dit moment moet ik de drang onderdrukken om een vreugdedansje te doen.

'Je voelt je hopelijk niet verplicht om mee te komen?' vraagt Jonathan nerveus.

'Nee, natuurlijk niet. Waarom denk je dat?' vraag ik.

'Je ziet er een beetje afwezig uit' verklaart Jonathan.

'Oh, dat was niets erg, ik was even aan het rondkijken' zeg ik. Dat was niet gelogen, ik was ook aan het rondkijken.

'Wacht hier even, dan ga ik een tafel vragen' zegt Jonathan en voor ik iets kan zeggen, is hij al weg. Ondertussen kijk ik even rond in de kleine maar gezellige bistro. Het is al redelijk druk, en er zijn nog maar een paar tafels vrij.

'Leonie, we hebben een tafel' zegt Jonathan. Ik knik en volg hem naar de tafel die de ober ons heeft aangewezen.

'Waarom doe je dit?' vraag ik. Die vraag zit nu al in mijn hoofd sinds hij me hierheen heeft gebracht.

'Waarom doe ik wat?' vraagt Jonathan.

'Eerst gisteren die rondleiding en nu dit. Ik zou nog kunnen denken dat je eerst mijn vertrouwen probeert te winnen om me dan uiteindelijk toch te vermoorden' zeg ik luchtig.

'Half juist, half fout' zegt Jonathan. 'Ik probeer inderdaad je vertrouwen te winnen, maar niet om je dan te vermoorden'

'En waarom wil je dan-' begin ik.

'Jouw vertrouwen winnen? Omdat ik je niet uit het oog wil verliezen. Ik wil vrienden zijn met je' zegt Jonathan minstens zo luchtig als ik daarnet.

'Aha' zeg ik, want iets nuttiger komt er niet uit.

'Dus' zegt Jonathan.

'Dus' herhaal ik.

'Je vindt het hopelijk geen probleem dat ik vrienden wil zijn?' vraagt Jonathan ietsje onzeker.

'Natuurlijk niet, ik ken hier toch niemand' zeg ik. 'En ik denk dat het goed is om eens mijn sociale banden te verbreden' voeg ik eraan toe. Daardoor moet Jonathan even lachen.

'Ik moet eerlijk zijn, voor ik hierheen verhuisde, had ik best veel sociaal contact met mensen, maar sinds ik hier ben, lijkt het alsof dat allemaal weg is' zegt Jonathan. 'Ik heb alleen maar mijn ouders hier. Ik kan natuurlijk bellen en facetimen met mijn vrienden, maar dat is niet hetzelfde als ze in het echt zien'

'Waarom ga je niet gewoon terug? Je bent toch meerderjarig? Dan kan en mag je zelf beslissen waar je wilt wonen' zeg ik.

'Nou, ik ben niet bepaald de persoon die het alleen zou redden. Dus tot ik wat zelfstandiger ben, blijf ik waarschijnlijk bij mijn ouders' zegt Jonathan.

'Maar als je op jezelf gaat wonen heb je toch een grotere kans om zelfstandiger te worden?' zeg ik.

'Misschien, maar ik denk dat ik nog een jaartje of zoiets bij mijn ouders ga wonen en dan ga kijken om op mezelf te wonen' zegt Jonathan. 'Ik bedoel, negentien jaar is nu niet zodanig oud dat het raar is dat ik nog bij mijn ouders woon' voegt hij er lachend aan toe.

'Daar heb je een punt. Maar twintig is ook nog best jong hoor. De oudere zus van een vriendin van me is nu bijna zevenentwintig en ze woont nog bij haar ouders thuis' zeg ik.