Just not French... [NL]

Hoofdstuk 5

'We hebben goed en slecht nieuws' zegt Ilse als zij en Chris terugzitten op de plaatsen waar ze eerst zaten. Beiden lijken niet opgemerkt te hebben wat er net gebeurd is, en dat is maar goed ook.

'Het goede nieuws, is dat je van ons hier gerust een paar nachtjes mag overnachten als je dat wilt' zegt Chris. Bij die woorden klaart Jonathans gezicht meteen op, en ook in voel me nog wat vrolijker.

'Het slechte nieuws, is dat de logeerkamer vanaf morgenavond in gebruik is door Chris' zus die op bezoek komt' vult Ilse aan. 'Natuurlijk zou je altijd bij Jonathan kunnen slapen, maar ik weet niet of jullie daar beiden ok mee zijn'

'We hebben nog een luchtmatras die we kunnen klaarmaken voor gebruik en dan kan je in Jonathans kamer slapen, maar zoals Ilse net al zei, daar moeten jullie beiden ok mee zijn' zegt Chris.

'Jullie mogen er gerust even over nadenken en het eventueel bespreken, maar ik zou jullie besluit liefst weten tegen vanavond' zegt Ilse.

~~

'Voor mij is het geen probleem' zegt Jonathan als we het gebouw uitlopen. In het terug naar beneden gaan heb ik gelukkig niet nogmaals een paniekaanval gehad. Hierbuiten is het best frisjes voor de tijd van het jaar. Niet bepaald zomerweer.

'Hm?' zeg ik.

'Dat je bij mij in de kamer slaapt' verklaart Jonathan. 'Als je liever naar huis gaat begrijp ik het natuurlijk ook'

'Nee. Ik blijf liever hier' zeg ik vrijwel meteen. 'Maar-'

'Je twijfelt' zegt Jonathan. Het is geen vraag, eerder een conclusie.

'Nou ja, ik ken je nu wel redelijk goed, maar ik weet niet of ik je goed genoeg ken om meteen bij je te komen slapen' zeg ik.

'Technisch gezien is het niet echt "bij mij" maar eerder in mijn kamer' zegt Jonathan.

'Ik zie geen versch- oh, ik snap het. En gelukkig maar' zeg ik.

'We kunnen nog wat gaan doen en dan kan je later hierover beslissen' zegt Jonathan.

'Ok' zucht ik. 'Laten we dat dan maar doen'

'Ik heb al een idee. Kom mee' zegt Jonathan. Hij neemt mijn hand vast om me mee te trekken door de straten, en alweer komen de inmiddels vertrouwde schokjes.

Je weet wel wat ze betekenen...

Nee. Dat mag niet. Ik mag niet nog eens dezelfde fout maken.

Je bent goed op weg om dat juist wel te doen...

'Leonie? Is alles wel ok?' hoor ik Jonathan vragen. Het lijkt alsof zijn stem van ver komt.

'Hm? Ja, het gaat wel. Ik was even in gedachten verzonken' zeg ik laatdunkend.

'Als er iets is, kan je het me zeggen' zegt Jonathan. Ik knik even, maar reageer verder niet.

'We zijn er' zegt Jonathan een vijftal minuten later. Niet-begrijpend kijk ik hem aan.

'We gaan een boottocht maken op de Seine' zegt Jonathan.

'Je maakt een grapje' zeg ik.

'Nee, wij gaan nu een boottocht maken op de Seine' zegt Jonathan. Zijn mondhoeken krullen een beetje omhoog.

Dat ziet er eerlijk waar echt se-...

Stop met denken!

'Kom op, we hebben een goed plekje nodig' onderbreekt Jonathan mijn gedachten. Ik merk dat hij nog steeds mijn hand vastheeft en dat geeft me best wel een prettig gevoel.

Hij trekt me mee een bootje op en nadat Jonathan betaald heeft -hij stond erop om het allemaal te betalen en wou mij niet laten betalen voor mezelf- en een paar andere mensen ook nog op het bootje zitten vertrekt de boot.