𝐙𝐝𝐨𝐛𝐲𝐭𝐞 𝐬𝐞𝐫𝐜𝐞 𝐝𝐨𝐰ó𝐝𝐜𝐲 [𝐓.𝐙𝐚𝐰𝐚𝐝𝐳𝐤𝐢]

𝐓𝐲𝐟𝐮𝐬

14.10.1943 ~Warszawa - Perspektywa Zośki~

Dwa dni temu odbiliśmy Tośkę z getta. Jak wiecie całe szczęście akcja przebiegła pomyślnie ale za to z Tosią nienajlepiej. Cały czas leży osłabiona, z gorączką i nie je nic ani nie pije. Mam ogromny żal do Rudego że to przez jego pomysł dziewczyna jest w stanie w takim jakim jest. Lecz z tyłu głowy mam te myśl że to było potrzebne by ją wyciągnąć stamtąd. Tak bardzo nienawidzę bezsilności, to jest niesamowicie upokarzające uczucie. Patrzysz jak miłość Twojego życia cierpi a Ty nie możesz z tym nic zrobić.

Od odbicia nawet nie byłem w naszym starym mieszkaniu. Póki co mieszkamy u moich rodziców a chłopaki pomagają mi szukać mieszkania dla mnie i dla Antosi. Zapytacie jak ja się czuję. Koszmarnie - nie spałem od 3 dni, cały czas tłuką mną nerwy. Czuje się beznadziejne, potrzebuje chwili wytchnienia, ten strach zjada mnie od środka. Strach o kobietę mojego życia, ale przecież nikomu nie pokaże tego że się boje.

Gdy w końcu Tosia zanęła, cicho wyszedłem z pokoju ostrożnie zamykając za sobą drzwi. W kuchni zastałem siedzącego przy stole mojego ojca który czytał jakąś gazetę, dosiadłem się do niego.

- Jak się Tosia czuje? - zapytał odłożywszy gazetę

- Na razie zanęła - odparłem po czym ziewnąłem. Trzy dni bez spania dają mi jednak w kość.

- Powinieneś odpocząć - rzekł ojciec

- Tato, nie mogę - odrzekłem pokręciwszy głową - Muszę przy niej siedzieć, nie chce Was narażać i tak wystarczająco Was naraziłem bo.. - zacząłem lecz mój ojciec mi przerwał

- Tadeusz, nie narażasz nas. Przecież Tośka to prawie rodzina a zresztą trzeba sobie pomagać, w wojnie czy w pokoju - trzeba - powiedział stanowczo mężczyzna po czym poprawił swoje małe, okrągłe okulary

- Mówisz jak mama - powiedziałem a dopiero po chwili zdałem sobie sprawę że to nie był dobry pomysł

- Mama zawsze powtarzała że trzeba pomagać ludziom, zwłaszcza rodzinie - odparł ciężko ojciec, widać że brakuje mu żony, a mi i Hani, matki

Teraz nastała między nami dziwna, niezręczna cisza. Ojciec obrócił głowę w kierunku okna jakby widział tam coś fascynującego a ja westchnąłem ciężko.

- Pójdę do Tośki - powiedziałem po czym wstałem i skierowałem się do mojego starego pokoju w którym spała Tośka a mój ojciec niezrozumiałe coś mruknął i wrócił do czytania gazety

Wszedłszy do pokoju ostrożnie zamknąłem drzwi i usiadłem na krześle obok łóżka na którym spała dziewczyna. Tak pięknie wyglądała, mimo cierpienia, bólu i choroby wyglądała tak pięknie.

Kobieta mojego życia..

Delikatnie chwyciłem jej dłoń w swoją. Jej dłoń była zimna, wręcz lodowata ale nie zaniepokoiło mnie to bo dziewczyna zawsze miała zimne ręce. Chociaż z drugiej strony zapaliła mi się czerwona lampka by doknąć jej twarzy.

Również lodowata a jej usta były sine...

- Nie, nie, nie, Tosia odudź się proszę - krzyknąłem zalewając się łzami

Mrugnąłem i po chwili nie byłem już w swoim pokoju tylko na cmentarzu. Jakiś dwóch mężczyzn wkładało do ziemi trumnę na której znajdowała się tabliczka z napisem "Antonina Leśniak - żyła lat 19, Pokój jej duszy".

-Błagam tylko nie to - krzyknąłem a po chwili byłem znów w swoim pokoju a Tosia leżała na łóżku, pomału otwierając oczy

- Czemu krzyczysz? Daj mi spać - wychrypiała, usiłując się zaśmiać. Podziwiam ją za to że choćby umierała to i tak będzie darła łacha z głupot

- Tosia, Ty żyjesz - powiedziałem odetchnąwszy z ulgą po czym położyłem głowę na jej brzuchu

- Miałeś zły sen? Spokojnie, jeszcze się trochę ze mną pomęczysz - odparła próbując mnie rozweselić

- Ja chcę się męczyć z Tobą do końca życia - odparłem po czym podniosłem głowę - Po wojnie weźniemy ślub

- Tadeusz, jesli przyjdzie nam umrzeć, chce umrzeć jako twoja żona - odparła słabo Antosia - weźmy ślub teraz

- Tosia jesteś tego pewna? - zapytałem zszokowany

- Jak nigdy do tąd - odparła po czym się lekko uśmiechnęła

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Serwus,

BĘDZIE WESELE! Jak emocje po tym rozdziale? Kto dostał zawału na wieść o "śmierci" Tośki?

Kotwickaa, Czuwaj!