Senyorita

Chapter 30

****

THREE YEARS LATER.

Psychology says that you've take a seven years before forgot the person did you love. In my case, I would say it is true.

Lahat na lamang ng tao ay aakalain kong siya. All of the people that I bump and everytime I saw their resemblance I called him. But, at the last, mali pala ang hinala ko.

I was struggling a PTSD. I consulting a many psychiatrist to recover from my syndrome.

Dad? Actually he felt guilty. After a year, when I struggle PTSD, he kneel before me and asked for forgiveness.

Pinaalis niya lang 'daw sa trabaho si Jibrelle. Sinabihan niya si Jibrelle na babalikan lang 'daw ako kapag mayaman na ito. Pero ang tanging sagot lang ni Jibrelle ay, "Thank you."

Sinusubukan kong maging busy sa kompanya pero wala pa 'rin. Maybe, I should wait another 4 years to totally forget what happened.

"How your day?" Muntik ko ng mabitawan lahat ng papers' na dala ko ng may biglang sumulpot sa harap ko na parang kabute.

Umirap muna ko sa hangin at nakangusong pinakita sa kaniya ang mga papers' na dala ko.

"Required pa 'ba itanong?" Sarkastiko kong sagot. He chuckled softly while shooking his head.

"Hindi ka pa 'rin nagbago."

"Kailangan ko pang maihabol to sa deadline," wika ko at saka nagkibit balikat.

"Lunch tayo," paanyaya niya. I pout then twisted my tongue.

"Kita mong-."

"My deadliest deadline pa." Napaatras naman agad siya sabay depensa ng dalawang kamay ng aakmang ihampas ko sa kaniya ang mga dala kong papaers'.

"Kita mong ang dami, dapat ko pa ba 'tong ipagpaliban," nakabusangot na wika ko at nagpatiuna ng maglakad palayo.

"Haist, nagmukha ka na tuloy'ng panda dahil sa laki ng eyebags mo. Nagtataka na tuloy ako kung sino ang kausap ko ngayon. Tao ba o panda?" Biglang turan nito habang nakasunod sa 'kin. Huminto naman ako at tiningnan siya ng matalim ngunit nginisihan lang ako ng g*go.

"Baka gusto mong makipag-kung fu panda para malaman mo," sarkastikong wika ko.

"Sure," galak niyang wika at nagsuntok-suntok pa sa ere. Nang mapagod siya ay tumigil na 'rin sa wakas.

Nang hindi siya nakapansin at bigla kong pinangigilan ang pisngi niya at kinurot. Napadaing naman siya sa sakit habang nakahawak sa pisngi niya.

"Humanda ka sa 'kin." Nang aakmang gaganti siya sa 'kin ay kumaripas na ako ng takbo kahit naka-heels.

Nagmamadali kong pinindot ang elevator at agad na pumasok.

"Hoy, bumalik ka dito!" Sigaw nito habang papunta sa kinaroroonan ko.

Napatili naman ako at napapikit mata. Pagmulat ko ng mata ay napahinga ako ng maluwag. I grinned ear to ear.

Habol ko ang hininga. Nagpadausdos ako sa gilid habang yakap-yakap ang papel na hawak ko at agad na naupo. Ilang minuto ay napatayo ako ng wala sa oras ng biglang tumunog ang elevator hudyat na may papasok.

Yumuko ako at itinuon na lamang ang tingin ko sa papel na dala ko to avoid distraction.

I smelled a familiar scent and it stay in my nostril. It is a familiar, wait, hmsini nga ang ginagamit ng kaniyang scent-.

My eyes widened when realization hit me.

Napatingin ako sa malapad na likod ng lalaki.

I feel a sudden burst of emotions, fear, anxiety, and joy.