"evet, evet benim nasıl iyi mi?"
Doktor, gözlerimin içine baktı.
"Maalesef anneyi kaybettik bebek ise sağlıklı başınız sağolsun.." dedi.
"Neden.." dedim sesim alçalmıştı.
"Daha küçük bir kız doğuma dayanamadı.." dedi.
Nasıl yani Ay'ım o kadar şeye dayanmıştı buna mı dayanamayacaktı.
"B-bu imkansız benim sevgilim güçlüdür. Doktor şaka yapmayı kesin bu hiç komik değil! Lütfen bana sadece şaka olduğunu ve ışığımın yaşadığını söyleyin!" Dedim sesimi yükselterek. Doktor'un bir suçu yoktu sakin olmalıydım ama o gitmişti. Beni bu Dünya da yalnız bırakmıştı.
Tanrım neden sesimi duymadın neden, neden her seferinde böyle oluyor.
Sadece sevgilim ve çocuğumla mutlu, huzuru bir yaşam istiyordum çok muydu?
Çok şey mi istiyordum!?
Artık ışığım yoktu bana yol gösteren kişi yoktu bana hayatta kalmak için bir neden veren yoktu.
Herşeyim gitmiş ve yerine bir hiçlik gelmişti. Yaşamamın bir anlamı yoktu..
Yere çöktüm ve başımı bacaklarımın arasına koyup ağlamaya başladım.
Herşeyim gitmişti. Işığım gitmişti.
"Güneş! Neden ağlıyorsun ne oldu??" Dedi biri ben ağlamaya devam ettim sadece ağladım..
Yanıma biri geldi ve elini omzuma attı.
"Güneş kuzum neden ağlıyorsun bir şey mi oldu doktoru göremedim ki sorayım.." dedi başımı kaldırdım bu Başak ablaydı.
Kendimi ona atıp sarıldım.
"Abla o-o öldü ışığım bu dünyadan göçtü. O gitti yok artık benim herşeyim gitti!!" Dedim hıçkırarak ve sesli bir şekilde ağlamaya başladım. Omzumda bir ıslaklık hissettim. Başak abla da ağlıyordu.
Bizim kiler gelmişti. Ağladığımız görünce anlamıştılar çünkü bu mutluluk göz yaşları değildi..
"Onsuz yaşayamam ben ne yapacağım tanrı bizi lanetledi mi neden herşey kötü bitiyor neden!!" Başak abla beni kendinden çekip gözlerime baktı.
"Sakın ölmeyi düşünme bu dünyada hala Ay'ın bir parçası var onun için yaşa! Ben nasıl dayandımsa sen de dayan bu hayatta sevdiğini kaybeden bir tek sen değilsin. Ay da senin yaşamanı isterdi. Çocuğunuza bakmanı isterdi bunu onun için yap. Hem Ay için hem de bebeğiniz için yaşa." Dedi beni yavaş bir şekilde sarsarak.
Haklıydı. Onun için yaşamam gerekti. Onsuz hayat nasıl olacak bilmiyorum ama yaşamam gerekti..
Yapabilir miyim?
Gerçekten onsuz yapabilir miyim?
"Onsuz yapabilirsin. Onun bir parçası seninle bunu unutma. Aklın dan geçenleri tahmin edebiliyorum. Bunu onun için yapıyorsun unutma." Dedi gülümseyerek o da benden farksızdı..
Gözlerinden yaşlar akıyordu..
Ama yine de gülmeye çalışıyordu. Güçlü bir kadındı..
Ama ben onun kadar güçlü değildim.
Dediği gibi yaşayacaktım. Bebeğimiz için yaşayacaktım..
