TAMAMLANDI
"Soyun."
Gözlerim irice açılırken dudaklarım aralanmıştı. Gözlerim, simsiyah kanatlarındayken benden soyunmamı istiyordu.
O bir şeytandı.
O benim öğretmenimdi.
O benim sevdiğim adamdı...
Ona aşık olmuştum. Bir insan, bir şeytana aşık ol...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
•
Bitiş tarihi bırakalım.
İlk ben: 15 Eylül 2023 :)
•
Bol bol yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayın. 💖
•
Bitişler. Hayatımızın ne olursanız olun ve kim olursanız olun baş tacı olmak zorunda olan bitişler... Her canlı bitiyor, zaaflara sahip oluyor ve sonra ihanete uğruyordu. Canı olan herşeyin yaşam felsefesi değil miydi? Her canlı yaşamamış mıydı bunları?
Gecenin bilmem kaçıncı akrebi ama ben parşömen kağıtlarına yazıyorum bu gece de. Kaç tur attı yelkovan, umursamadım. Kaç tik tak sesi kulağımı tırmaladı, elimin tersiyle ittim. Saniyelerin hesabını yapmayı bırakalı uzun bir zaman oluyor. Bu gece de kan kusarken satırlar buruşturulmuş kağıtlara yazıyorum yine yaşamımı.
Sadece sen diye başlıyorum paragraf başlarına. Sen diye tamamlıyorum eksik cümleleri bir noktayla. Noktalar cümleleri tamamlamak için kullanılmaz mı? Fakat ben her uçurum ipinde boğulan kelime öbeklerini asıyorum cümle sonuna. Her kafiyenin uyaklarını inceliyorum titizlikle. Can sıkıntısından diyelim biz buna. Yıllanmış kağıtlar sararmaya yüz tutmuş. Mürekkebin ucu bitmek üzere. Gözlerimi hafifçe değdiriyorum gri duvarlarda. Yüreğimin sesini tuttuğum kağıtta işitir gibi oluyorum. Garip bir duygu. Biraz da eğlenceli.
Tuhaf biriyim. Yazı yazmayı unutmamışım, ne güzel. Fakat, nasıl tutuluyordu bu kalem? Bir iki rötuşla öğreniyorum hemen. Tabii ya! Böyleydi sanırım... Başlıyorum. Ellerimdeki vahşeti dile getirmem gerekiyor. Kendi çocuğunun ellerinde öldürdüğüm Aron'a.
Solgun hislerim. Bertaraf edilen ellerim. Hunharca katledilen, delik deşik ruhum. Küle dönmüş bedeni bir avuç suyla söndürmek yerine ruhumu teslim etmiştim sonu iğnelerle dolu satırlara. Çok sesli konuşmam. Nefesim hırıltılı. Hafif bir tıkanıklık yaşıyorum, giydiğim elbiseye sığamadığımı hissediyor gibiyim. Tutmayı öğrendiğim kalemin rotası yön değiştiriyor. Yanında bir pusula olması lazım. Yönsüzlügünde boğulabilirdi. Sanırım tüm beyin nöronlarım yörüngeden saptı. Ah, olmuyor! Hâlbuki başlamadan önce kafamda milyonlarca kelime hazinesi mevcuttu. N'olmuştu bana böyle birdenbire?
