Vengeance •• taekook

[ 8 ] Yatak arkadaşı

Bölüm şarkısı;

Bora duran - Gamsız

Koy verdim kalbimi yolunu bulsun diye
Artık teslim oldum ben
Çok sordum, yoruldum, ne umdum ne buldum?
Artık gamsız oldum ben

Şimdi bir yol bulup beni baştan doğursun
Hayat bildiği gibi yoğursun
Anılardan bir yangın başlatıp keşkelerle
Beni küllerimden savursun

Alsın beni benden, çok mutsuzum hâlimden
Essin üstümüzde bi' rüzgâr
Çalsın artık içimde uçan kuşlar, martılar
Kalksın üstümüzden bu efkâr

•

Platonik aşk; küçükken arabanın altına kaçan, patlayan top, yere düşen bir külah dondurma, istemeden elinizden kaçırdığınız, ipi kopan balon, çok isteyip de alamadığınız oyuncaklar, hep hayalini kurduğunuz yaşam gibidir. Büyüdükçe, niceleri elinizden geçer ama yine de onları hatırlarsınız. Tıpkı, platonik aşk gibi.

Kim Taehyung da meğer benim platonik aşkımmış. Niceleri gelip geçecek olsa da, ne ona olan aşkımı unutacaktım ne de söylediklerini.

Hayatımın en farkında olduğum, tepeden tırnağa değiştiğim, büyüdüğüm, öğrendiğim, hatalarımı gördüğüm, ne istemediğimi anladığım bir dönem başlamıştı artık benim için. İyi kötü her tecrübemin beni oldurduğu insana, hayatımdan gelip geçtiği için kızmaya bir son verip onun varlığı ile yaşamayı kabullenmeyi öğrendiğim evreye geçişim böyle başladı.

"Üzüldüğün yetmedi mi? Üzüldüğünde eline ne geçti? Artık toparlanma vakti." demişti Jimin. "Yoongi ve ben, seni ayağa kaldıracağız. Sen de dilersen intikamını alacaksın, dilersen de iyileşip onu görmezden geleceksin. Sana bunu bizzat ben öğreteceğim."

O yüzden şimdi karşımda dersini işleyen Kim Taehyung'a bakarak iç çektim. Önceki gece kendi kendime bir karar almıştım, onu kendime aşık edecektim. Biraz da ev arkadaşlarımdan, özellikle de Jimin'den yardım alarak yapabileceğime olan inancım sonsuzdu. Hem inanmak başarmanın yarısı değil miydi? Sonrasında ne olurdu bilmiyorum, benim hislerime bağlıydı. Severek okuduğunuz bir kitap olur ya hani, sonunu deli gibi merak eder elinizden bırakamazsınız, işte öyle merak ediyordum Kim Taehyung ile olan sonumuzu.

"Jeon" dedi. "Dostoyevski, Ölüler Evinde Anılar kitabında şöyle diyor; Hiç insan öldürmediği halde, bir katilden daha cani insanlar gördüm, umudumuzu öldürenleri gördüm." Aşağılayıcı bir ifade kol geziyordu yüzünde. "O kitabı mutlaka okumalısın."

Bana tam doksana yollamalık bir gol pası vermişti. Sinsice gülümsedim. Kitap okumayı çok sevdiğini ve hangi kitapları okuduğunu çok iyi bildiğim için, sanki içime doğmuş da bugün için hazırlık yapmışım gibi okumuştum kütüphanesindeki kitapları. Hafızam ise, aklımda tutmak istediğim bir şey olsun yeter ki, bir filin hafızası kadar kuvvetliydi.

"Size hayranlığım biraz daha arttı Profösör Kim, büyük bir Dostoyevski hayranıyımdır." Bunu beklemiyordu, içimde gol atan bir futbolcunun coşkusu vardı. Dilimi dudaklarımın üzerinde gezdirdikten sonra devam ettim.