Bölüm şarkısı;
Aşkın Nur Yengi - Kader utansın
Bir sevda eskimeden nasıl yol alır?
Bir gönül uslanırken nasıl kahrolur?
Kalbimde yatan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Kalbimde açan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Bir çiçek ümit içinde nasıl kaybolur?
O çiçekten bal tutacak arı mahvolur
Kalbimde yatan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Kalbimde açan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Canımdın, can dediğim
Gönlümde gizlediğim
Gayrı bu hasret bitsin
Adını ezberlediğim, of
Kalbimde açan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Kalbimde yatan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Seni benden alıp giden kader utansın
Kalbimde yatan sensin, gözümde tüten
Seni benden alıp giden kader utansın
Seni benden alıp giden kader utansın
•
Her şey kendimi, en çok da tekrar herkesten çok annemi sevmeye başlayınca geçti. Kendimi ve yaşadıklarımı kabullendim. İnsanım dedim, güzel veya çirkin, kimseye kendimi kabul ettirmek için gelmemiştim ki ben bu dünyaya. Kim Taehyung, beni sevdi veya sevmedi, artık benim sorunum değil dedim.
O, hayatına kaldığı yerden eskisinden bile güzel devam edebiliyormuş da, bir tek ben olduğum yere çakılı kalmışım gibi ve sanki yaşanmışların benimle güzel olmayışı da benim yüzümdenmiş gibi hissetmenin ağır yükünü üzerimden atmayı başarmıştım. İçimdeki çocuksu suçluluk hissini atmıştım.
Artık hayata karşı kendi ayaklarımın üzerinde durmayı öğrenecektim, tıpkı annem gibi.
"Bu defa ne okuyorsun?" Başımı okuduğum kitaptan kaldırdım, uzattığı kahveyi alıp gülümsedim.
"Her zamanki gibi." dedim kitabın kapağını göstererek.
"Çocuk gelişimi hakkında mı yine?" Gözlerini devirdi. "Yaz tatilindeyiz, sen bir haftadır geliyorsun ve sadece bu tür kitapları okuyorsun."
"Tatilin bitmesine çok az kaldı hyung. Hem yapacak başka bir işim de yok ki." dedim sessiz konuşmaya özen göstererek. Kütüphanedeydik ve diğer insanları rahatsız etmek istemiyordum.
"Keşke erkek kardeşim de senin kadar akıllı olsa ve okuluna bu derece önem verse ama işte onun aklı bir karış havada." diye söylendi.
"Arkadaşları var mı?" Sıcak kahvemden bir yudum aldım.
"Var, var da." dedi gülerek. "Sevgilisinden arkadaşlarına sıra gelmiyor ki. Bana bile vakti yok."
"O zaman normal." dedim ben de gülerek. "Hep onunla vakit geçirmek istemesi çok normal."
Bir başkasından bahsederken bile, biz de Taehyung ile böyle olabilirdik, diye geçirdim içimden. Nerede hata yapmıştım terk edilmeyi hak edecek kadar diye düşündüm.
"Daldın." Elime dokunduğunda refleks olarak çekmiştim elimi. Taehyung'dan başkasının dokunuşları beni istemsizce rahatsız ediyordu.
"Uykusuzum hyung." Birkaç defa gözlerimi kapayıp açtım. "Buraya geleli bir ay oluyor ve geldiğimden bu yana doğru düzgün uyumadım."
YOU ARE READING
Vengeance •• taekook
Fanfiction[ vengeance - intikam ] Tolstoy, şöyle der; "Tüm muhteşem hikayeler, iki şekilde başlar. Ya bir insan, bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir."
