Undercover

33 - Britt

Sinds een week zijn we weer thuis, al voelt het niet zo. Toen ik mijn huis weer binnen liep voelde het niet goed, niet als thuiskomen. Ik ben toch echt bang dat ik mijn nieuwe thuis heb gevonden bij de jongens. Ik heb afgelopen week dan ook geen moment rust gehad, ik bleef maar denken aan de jongens. Ik ben niet naar mijn werk geweest, want als ik Marcel nu zie sla ik hem waarschijnlijk. Ik heb echt een bloedhekel aan Marcel. En dan heb je Sam nog.. Die jongen is gewoon vreselijk. Hij heeft alles voor ons verpest.

De jongens zijn gewoon door gegaan met hun tour en ik heb geen idee in welk land ze zijn. Het zou geweldig zijn als ik zou kunnen zeggen dat het me ook niets boeit, maar dat kan ik niet. Ik heb niet meer op social media gekeken sinds we terug gaan, want dan moet ik gegarandeerd huilen.

Ik heb elke dag nog de stomme hoop dat Ashton me belt. Elke keer dat mijn telefoon gaat krijg ik een halve hartaanval, ookal is het meestal Marcel die zich afvraagt waar ik ben. Ik heb al meerdere keren op het punt gestaan om hem zelf te bellen, maar ik deed het toch niet. Ik moet hem zijn tijd geven en als hij er klaar voor is belt hij me weer. Als dat ooit gaat gebeuren dan.

Nu sta ik voor de deur van het kantoor. Ik heb uiteindelijk toch maar besloten dat ik maar weer moet komen, want ik heb geld nodig. Ik open zuchtend de deur en loop zo snel als ik kan door naar mijn eigen kantoor, hopend dat niemand me opmerkt. Als ik de deur achter me dicht sla ga ik zuchtend op mijn bureaustoel zitten. Ik heb eigenlijk koffie nodig, maar dan moet ik weer rikskeren dat iemand me ziet.

Ik schrik me rot als de deur open gaat, maar ben opgelucht als ik zie dat het Lana is. Met koffie.

'Goedemorgen, ik heb koffie voor je,' zegt ze terwijl ze me de koffie geeft.

'Dankje, hoe is het?' Ik zie haar gezicht betrekken. Ook Lana is nog lang niet over Luke heen.

'Het gaat prima, als je niet meetelt dat ik al een week lang huilend op de bank heb gezeten.'

'Dat is mooi.. Denk ik,' zeg ik twijfelend. Ze pakt een stoel en zet die naast die van mij.

'Samen komen we er wel doorheen,' zucht ze. Ik zet een geforceerde glimlach op en neem een slok van mijn koffie.

'Lana, hoelang gaan we hier nog blijven? Ik bedoel, ik ben niet van plan hier te blijven werken en ik denk niet dat Marcel ons nog wilt.'

'Ik wil zo snel mogelijk weg. Zodra Marcel naar ons toe komt, zeg ik het hem.'

'Ik doe mee.'

Een uur later zit ik weer op mijn bank, maar dit keer met Lana. Toen we Marcel tegenkwamen in de gang hebben we hem gezegd dat hij een klootzak is en dat hij zijn zoon moet opvoeden. Daarna zijn we zonder pardon weggegaan. En nu zitten we dus op de bank met een reep chocola en een bak chips.

'Gaan we nu bij een ander tijdschrift werken?' mompel ik met mijn mond vol.

'Als je nog inkomsten wilt, moeten we wel,' grinnikt Lana. Ik knik en pak nog een handje chips.

'Dan moeten we misschien maar eens gaan zoeken.' Ik prop de chips in mijn mond en sta op om mijn laptop te pakken.

'Ik wil wel in de buurt werken hoor, ik heb geen auto,' zucht Lana. Ik grinnik en knik. 'Ik heb ook geen auto hoor.'

Het is weer twee uur later en Lana en ik hebben een paar leuke plekken gevonden waar we willen werken. Nu moeten we alleen nog wachten tot we antwoord krijgen. Ik bestel een pizza en zet wat muziek op. Ik kan het niet laten om 5 Seconds of Summer op te zetten. Zodra ik de eerste tonen van Good Girls hoor, moet ik mijn best doen om niet te huilen. Alleen al bij het horen van hun stemmen gaat het mis, en dan heb ik het nog niet eens over hoe mijn brein automatisch Ashton ziet drummen. De manier waarop hij hard op de drums slaat, doet me pijn, alsof hij op mij slaat. Ik denk terug aan alle concerten die we hebben gezien, hoe ik elke keer mijn ogen niet van Ashton af kon houden. En als ze klaar waren, kwam hij altijd met een ongelooflijk grote glimlach de kleedkamer binnen. Hij kon wel uren praten over hoe geweldig hij het wel niet vond om op te treden, en de andere jongens werden er helemaal gek van. Ik daarentegen, vond het heerlijk om te zien hoe blij hij was. Ik vond het geweldig als hij doorratelde over wat er allemaal was gebeurd tijdens het concert. Maar nu kan dat niet meer, hij zal me waarschijnlijk nooit meer vertellen hoe hij van zijn fans houdt. Ik heb het echt compleet verpest en ik moet er maar mee leren leven.

Ik schrik als ik de bel hoor. Ik veeg snel de tranen van mijn wangen en loop naar de deur. De pizza bezorger geeft me mijn pizza en ik geef hem het geld. De laatste keer dat ik thuis pizza heb gegeten was de dag voordat we naar Australië gingen..

De rest van de avond kijk ik een beetje tv en huil ik omdat ik toch mijn geliefde 5 Seconds of Summer cd aan laat staan.

~

'Goedemorgen,' mompel ik als ik Lana zie staan voor mijn deur. Ik pak mijn jas en sla de deur achter me dicht. Vandaag hebben we onze eerste sollicitatie. Gelukkig is het vlakbij ons oude werk, dus we kunnen nog steeds lopen.

'Ik ben zenuwachtig,' zegt Lana opeens na een stilte.

'Ik ook, ik wil niet opnieuw beginnen.' Weer voel ik een brok in mijn keel. Ik moet wel opnieuw beginnen. Als we aankomen bij het kantoor, valt het me meteen op dat het een stuk groter en luxer is. Er komt meteen een man, rond de dertig jaar schat ik, naar ons toe gerend.

'Jullie zijn vast Lana en Britt? Ik ben Leeroy, jullie mogen met mij meelopen.' We knikken allebei en lopen achter de overenthousiaste man aan. We komen aan in een perfect opgeruimd kantoor. Leeroy gaat achter het bureau zitten en gebaart dat wij op de stoelen die ervoor staan moeten gaan zitten. We nemen allebei een diepe zucht als Leeroy begint.

~

Weer een week later ben ik onderweg naar mijn nieuwe werk. De sollicitatie is goed gegaan en Lana en ik zijn allebei aangenomen. Lana loopt naast me en schopt soms een steentje weg. We zijn allebei erg stil. Het voelt alsof we nu officieel opnieuw beginnen. We zijn weg bij het oude tijdschrift, weg bij Marcel en Sam en weg van ons verleden. Tenminste, ik hoop dat ik ooit nog van dat laatste afkom.

Als we aankomen bij onze nieuwe werkplek blijven we allebei even staan. We kijken elkaar aan en ik zie meteen het verdriet in Lana's ogen. Ik geef haar snel een knuffel en doe dan de deur open.

'Op naar een nieuwe toekomst,' mompel ik.